Ο Ιτούδης έχει ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη πλέον

Ομολογουμένως ο Δημήτρης Ιτούδης ήταν η καλύτερη επιλογή για τον πάγκο της Εθνικής ομάδας κι αυτό εξακολουθεί να ισχύει ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Άλλωστε ο Ιτούδης είναι μέσα στους καλύτερους προπονητές στην Ευρώπη, άρα αυτοδικαίως κατακτά το προνόμιο να θεωρείται ιδανικός γι’ αυτή τη θέση. Προσωπικά δεν αλλάζω ούτε τελεία απ’ όσα έχω γράψει όλες τις προηγούμενες ημέρες για τον κόουτς της Εθνικής ομάδας και της Φενέρμπαχτσε.

Ακόμα κι αν αποδεχτούμε ότι τακτικά δεν «βγήκε» ο αγώνας με την Γερμανία αυτό δε σημαίνει ότι ο Ιτούδης είναι «ανίκανος» ή «λίγος» ως προπονητής. Ούτε μπορεί να πει κάποιος ότι δεν παρουσίασε ιδέες, δεν προσπάθησε (μαζί με τους συνεργάτες του) να πάρει το καλύτερο από κάθε παίκτη.

Προσωπική μου εκτίμησε είναι ότι όχι απλώς πρέπει να παραμείνει στον πάγκο της Εθνικής ο Δημήτρης Ιτούδης αλλά και να αναβαθμιστεί ο ρόλος του. Μαζί με την Ομοσπονδία να φτιάξουν το νέο πλάνο για το αναπτυξιακό, να καθοριστεί ΤΙ ΜΠΑΣΚΕΤ ΘΕΛΟΥΜΕ, ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ και να ορίσουμε το μέλλον μας.

Όσοι με διαβάζετε σαφώς και θα διαπιστώσετε ότι δεν είχα διαφορετική στάση ακόμα κι όταν ήταν προπονητής ο Θανάσης Σκουρτόπουλος ή ο Κώστας Μίσσας.

Και φοβάμαι να πω ότι και ο Δημήτρης Ιτούδης έχασε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Και κάπως έτσι συνδέονται και οι τρεις.

Μπορεί να υπερέχει από πλευράς προσωπικότητας, φήμης, τίτλων, ικανοτήτων αλλά η βάση δεν αλλάζει. Και ο Ιτούδης παραδόθηκε στις «παθογένειες» του ελληνικού μπάσκετ, που εδώ και δέκα χρόνια (τουλάχιστον) δεν έχει κάποιο παραγωγικό πλάνο να αναδείξει και προσπαθεί να επιβιώσει με το «σωσίβιο» του Γιάννη ή τον Ντόρσεϊ που μεγάλωσε κι έμαθε μπάσκετ στις ΗΠΑ.

Ακόμα κι αν αποδεχτούμε την ευθύνη του στον αγώνα με την Γερμανία σίγουρα δεν ευθύνεται για τις παθογένειες του ελληνικού μπάσκετ που έμαθε να παράγει ρολίστες.

Η γενιά των 90άρηδων (και ο 89άρης Καλάθης) ετοιμάζεται να αποχωρήσει στα επόμενα χρόνια και τρέμω να σκεφτώ ποιοι γκαρντ υπάρχουν πίσω από τον Νικ και τον Σλούκα.

Ο Ιτούδης προσπάθησε να παίξει μπάσκετ στυλ NBA προκειμένου να προσαρμόσει τα πάντα γύρω από τον Γιάννη, αλλά όταν δεν υπάρχουν τα εργαλεία, τότε η κατάσταση δυσκολεύει.

Από τον αγώνα με την Ιταλία και μετά οι αντίπαλες άμυνες έδιναν προσοχή στον Ντόρσεϊ και τα πράγματα δυσκόλεψαν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η νίκη με την Τσεχία ήρθε ουσιαστικά με 2/2 τρίποντα του Γιάννη (που δεν είναι το δυνατό του σημείο) κι εκεί φάνηκαν τα μεγάλα προβλήματα.

Τα «υλικά» που υπάρχουν δεν είναι για «κατεδάφιση» (σοβαροί να είμαστε) αλλά σίγουρα χρειάζεται ανακαίνιση! Ο Δημήτρης Ιτούδης ανέλαβε πλήρως την ευθύνη κι έτσι έπρεπε να κάνει όμως αυτή τη στιγμή έχει μια ακόμα ευθύνη, μεγαλύτερη, που πρέπει να του αναθέσει η Ομοσπονδία.

Από κοινού να βρουν τις λύσεις για το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ. Είναι στο κορυφαίο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, μπορεί και πρέπει να ηγηθεί αυτής της προσπάθειας.