Ο Νίκος Γκάλης εξακολουθεί να αλλάζει τις ισορροπίες και να ενώνει ένα ολόκληρο Έθνος

Δάκρυσε ο Νίκος Γκάλης χθες (4/8) στο ΟΑΚΑ και μαζί του δάκρυσε και ενώθηκε ολόκληρο το ελληνικό Έθνος! Ξανά, όπως τις χρυσές ημέρες του 87′ με την Εθνική ομάδα και φυσικά όπως τις αλησμόνητες ημέρες της Αυτοκρατορίας του Άρη όπου όλοι φώναζαν για «ένα Έθνος, μια ομάδα»!

Κι αυτό γιατί ο Νίκος Γκάλης μπορεί εξακολουθεί να αλλάζει τις ισορροπίες σχεδόν 30 χρόνια μετά το τέλος της μπασκετικής του καριέρας. Πόσοι άλλωστε είναι εκείνοι που μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο; Οχι μόνο σε ελληνικό επίπεδο, αλλά παγκόσμιο. Γι αυτό είναι ο κορυφαίος όλων!

Φυσικά ο κόσμος πήγε και για την Εθνική, όμως θαρρώ ότι οι περισσότεροι πήγαν για τον Γκάλη και για να γίνουν και οι ίδιοι μέρος της ιστορίας. Γιατί η χθεσινή βραδιά με την φανέλα με το Νο4 που σηκώθηκε για πάντα εκεί ψηλά στην αιωνιότητα κάνει και εκείνους μάρτυρες του μεγαλείου που εκτυλίχθηκε στο κλειστό «Νίκος Γκάλης».

Φυσικά αυτή η τιμή, όπως και από τον Άρη (το 2013) έπρεπε να γίνει πολύ νωρίτερα, όμως κάλλιο αργά παρά ποτέ. Το ότι αυτές οι εκδηλώσεις γίνονται τώρα ίσως καλύτερα για τον ίδιο. Πρώτων γιατί βλέπει οτι 30 χρόνια μετά δεν τον έχει ξεχάσει κανείς και δεύτερον γιατί τις ζει με τη γυναίκα και την κόρη του, κάτι που δεν θα γινόταν αν είχε τιμηθεί λίγα χρόνια αφότου αποσύρθηκε.

Η ίδια η στάση που έχει κρατήσει ο Νίκος Γκάλης στη ζωή του, μακριά από παραγοντικές θέσεις έχει κάνει τον μύθο να διατηρηθεί. Κι εδώ που τα λέμε με ποιο μπάσκετ να ασχοληθεί στην Ελλάδα, όταν είναι τόσο απαξιωμένο και το επίπεδο (αγωνιστικό και μη) τόσο χαμηλό; Με τα οπαδικά επεισόδια να συνεχίζονται και τους παράγοντες των μεγάλων ομάδων να μη νοιάζονται για το άθλημα, αλλά πιο πολύ για τη λεζάντα τους και ποιος θα την… πει περισσότερο στον άλλο.

Γι αυτό ακριβώς χθες στο ΟΑΚΑ συνέρρευσε ένας ολόκληρος λαός για να αποθεώσει έναν άνθρωπο που δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά, που διδάσκει ήθος και που είναι από εκείνους που έκαναν το άθλημα να μεγαλώσει.

Οσον αφορά την Εθνική ομάδα, πέτυχε 2η σερί νίκη επί της Σλοβενίας του Λούκα Ντόντσιτς (η αίσθηση που έχει για το παιχνίδι είναι απίστευτη)  και μάλιστα ακόμη πιο άνετα αυτή τη φορά. Σίγουρα μιλάμε για φιλικά, όμως δεν μπορεί να μην αναγνωρίσεις ότι πρόκειται για μια ομαδα που βγάζει υγεία, που παίζει στο 100% αυτού που μπορεί και με παίκτες που έχουν κίνητρο.

Σίγουρα δεν διαθέτει το ταλέντο προηγούμενων Εθνικών, όμως ο Δημήτρης Ιτούδης φτιάχνει ένα σύνολο που παίζει σαν πραγματική ομάδα. Γι αυτό ενώ δεν διαθέτουμε κάποιον σούπερ σκόρερ πετύχαμε 51 πόντους στο ημίχρονο και 84 τελικά, ενώ στο πρώτο φιλικό με τους Σλοβένους το κοντέρ έδειξε 98.

Λούντζης και Μήτογλου είναι οι δύο παίκτες που ξεχωρίζουν  ως τώρα, με τον γκαρντ του Ολυμπιακού να εξακολουθεί να αρπάζει τις ευκαιρίες όπως έκανε και το χειμώνα στον Ολυμπιακό και τον φόργουορντ του Παναθηναϊκού -την αξία του οποίου γνωρίζαμε- να επιστρέφει με περισσή όρεξη μετά την τιμωρία που του είχε επιβληθεί.

Σίγουρα η Εθνική δύσκολα θα καταφέρει να διακριθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο αν τελικά δεν αγωνιστεί ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, όμως αυτό που έχει σημασία είναι το υπόλοιπο σύνολο να γίνει πρώτα ομάδα και να παίξει στο 100% των αντικειμενικά περιορισμένων δυνατοτήτων που διαθέτει.

Τότε μόνο θα μπορέσει να «κουμπώσει» κατάλληλα ο σταρ των Μπακς και να έχουμε ελπίδες για κάτι καλό στη διοργάνωση. Και αυτό ο Δημήτρης Ιτούδης και οι παίκτες του δείχνουν οτι είναι σε καλό δρόμο για το πετύχουν.

ΥΓ: Και ο Παναγιώτης Γιαννάκης -που βρέθηκε και αυτός στο ΟΑΚΑ για να τιμήσει τον άνθρωπο με τον οποίο συνέθεσε ένα από τα καλύτερα μπασκετικά δίδυμα όλων των εποχών στην Ευρώπη- αξίζει μια τέτοια τιμή. Και από την Εθνική και από τον Άρη.