Ας μη γελιόμαστε, ο Παναθηναϊκός δεν έχει παρουσιάσει κάτι το οποίο να παραπέμπει σε ομάδα στο μεγαλύτερο μέρος της φετινής αγωνιστικής σεζόν.
Προφανώς και η εικόνα που είχε ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο να ξεγέλασε κάποιους και να πίστεψαν ότι επήλθε αγωνιστική και γενικότερη συσπείρωση ενόψει του μεγάλου στόχου του κυπέλλου. Όμως τα πράγματα εξελίχθηκαν εφιαλτικά, όπως ακριβώς συμβαίνει στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν φέτος.
Έχω ξαναγράψει ότι είναι τεράστιο λάθος για τον Παναθηναϊκό να θεωρεί πρόβλημα την πιθανή απώλεια τίτλων. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι η απώλεια του DNA του, είναι το γεγονός ότι με την εικόνα που παρουσιάζει δεν μπορεί να δίνει ελπίδα και όραμα σε κανέναν τους φίλους του.
Αρκεί και μόνο μία απλή θέαση στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί συνολικά η ομάδα στη διάρκεια των αγώνων, ώστε να γίνει αντιληπτό ότι το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο από την απώλεια τίτλων. Ο Παναθηναϊκός εδώ και χρόνια έχει καταργήσει κάθε λογική, μπασκετική και μη. Επίσης είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχουν διακριτοί ρόλοι και ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να επέλθει η κατάρρευση.
Μπορώ να σεβαστώ απόλυτα το γεγονός ότι ο Ντέγιαν Ράντονιτς έχει συμβόλαιο και ως εργαζόμενος μπορεί να διεκδικήσει ολα του τα χρήματα. Εκείνο που δεν μπορώ να εξηγήσω είναι το πώς αισθάνεται ο Ράντονιτς από τη στιγμή κατά την οποία είναι ξεκάθαρα δεν μπορεί να αλλάξει το παραμικρό, ότι έχει χάσει τον έλεγχο, ότι δεν έχει καμία απολύτως επαφή με την ομάδα και με την πραγματικότητα.
Υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο από ένας επαγγελματίας που απλώς θέλει να πάρει όλα τα λεφτά χωρίς να ενδιαφέρεται για τίποτα παραπέρα. Ακόμα και για την προσωπική του υπόσταση και το σεβασμό.
Αυτή τη στιγμή το καλύτερο τόσο για τον Παναθηναϊκό όσο και για το ράντονιτς είναι να βρουν μία χρυσή τομή και να προχωρήσουν στο διαζύγιο. Ο ίδιος ο Μαυροβούνιος (τον οποίο βεβαίως και υπερασπίστηκα ανθρώπινα στην unfair ερώτηση περί Ποτζέκο) εδώ και τόσο καιρό βρίσκεται στο μέσο μιας κατάστασης παράξενης.
Καθημερινά ακούγονται και γράφονται ονόματα αντικαταστατών. Ο Παναθηναϊκός επισήμως δεν αντιδρά. Ο ίδιος φαίνεται σαν το μονομάχο στην αρένα με τα λιοντάρια. Πώς ακριβώς μπορεί ο Παναθηναϊκός να υπερασπιστεί όλη αυτή την κατάσταση;
Ποιο ακριβώς είναι το κλίμα που θα βοηθήσει ώστε η ομάδα να προχωρήσει απερίσπαστη; Και πόσο φυσιολογικό- τρόπος του λέγειν- είναι μετά από μία τέτοια κατάσταση ο Μπέικον να έχει μία συμπεριφορά όπως αυτή που είδαμε στον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό.
Διότι το να σου λέει ο προπονητής σου κάτι και εσύ να αρνείσαι, αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου καθώς σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, η συμπεριφορά του Αμερικάνου ήταν προκλητική.
Ένας προπονητής που θα είχε τη δυνατότητα να επιβάλει αρχές στην ομάδα, δεν θα είχε απλώς στείλει στα αποδυτήρια τον Μπέικον, αλλά αφού του είχε ζητήσει να γυρίσει πίσω στην Αθήνα πριν τελειώσει ο αγώνας.
Και κάποια στιγμή ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να διαχωρίσει αρκετά πράγματα μήπως και σώσει το οτιδήποτε μέσα στη χρονιά αυτή. Δεν είναι εικόνα ομάδας, δεν μπορεί να εμπνεύσει κανέναν αυτή η ομάδα, έχει καμία απολύτως Ελπίδα όσο τα πράγματα λειτουργούν έτσι.
Ο Παναθηναϊκός έχει κάψει μία χρονιά, αλλά το θέμα είναι αν έχουν μάθει από όσα έχουν γίνει. Η συνεχής προσπάθεια για επικοινωνιακή κάλυψη δεν μπορεί να αποφέρει καρπούς. Για μία ή δύο ημέρες θα φέρνει αποτελέσματα, αλλά επί της ουσίας δεν θα κάνει τίποτα θετικό στην εικόνα της ομάδας.
Χρειάζονται γενναίες αποφάσεις, αλλαγή νοοτροπίας, αλλά και ένας στρατηγικός σχεδιασμός που θα έχει επίκεντρο και συγκεκριμένη στόχευση, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι εξωγενείς παράγοντες και κυρίως χωρίς να αναζητείτε διαρκώς ένας εχθρός που επιβουλεύεται την ομάδα και θέλει το κακό της.
Ο Παναθηναϊκός εδώ και χρόνια κυνηγάει τη σκιά του και με τον τρόπο αυτό μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερο το μέλλον.