Ο Δημήτρης Ιτούδης θα αποτελέσει παρελθόν από την Εθνική Ελλάδος και όλοι αναρωτιούνται ποιος θα τον διαδεχτεί. Μήπως ο Βασίλης Σπανούλης;
Πολλές φορές, η επιτυχία περνάει μέσα από δύσκολες αποφάσεις. Διότι η απόφαση η «επίσημη αγαπημένη» να πορευτεί στο προολυμπιακό τουρνουά δίχως τον Δημήτρη Ιτούδη σε ένα βελούδινο διαζύγιο, αν μη τι άλλο είναι τολμηρή.
Μιλάμε για έναν προπονητή που δεν περίμενε… εμάς για να υπογραμμίσουμε το πόσο σπουδαία καριέρα έχει στις πλάτες του. Ωστόσο, το «καράβι» της εθνικής μας είναι περίεργο.
Ο Καπετάνιος που χρειάζεται πρέπει να έχει άλλα χαρακτηριστικά. Δεν μιλάμε για προηγμένη μπασκετική φιλοσοφία, δεν μιλάμε για συστήματα, αλλά για πάθος και έμπνευση.
Και ο προπονητής που πληροί το συγκεκριμένο πακέτο ακούει στο όνομα Βασίλης Σπανούλης.
Σπανούλης, ο νέος Γιαννάκης; Γιατί όχι;
Για να το εμπεδώσουμε, ας θυμηθούμε κάτι απλό και όχι τόσο μακρινό. 2004, Ολυμπιακοί Αγώνες, Αθήνα. Πρώτο τουρνουά της Ελλάδας με Παναγιώτη Γιαννάκη στον πάγκο.
Πέμπτη θέση, άκρως τιμητική, από εκείνο το χαμένο ματς με τον οίστρο του Μανού Τζινόμπιλι.
Η συνέχεια, γνωστή. Χρυσό στο ευρωπαϊκό του 2005, ασημένιο στο Παγκόσμιο του 2006, 4η θέση στο Eurobasket του 2007 και ξανά πέμπτη στους ΟΑ του Πεκίνου.
Μιλάμε για την κορυφαία πενταετία της εθνικής μας ομάδας ever.
Αφήστε που λίγο νωρίτερα, ο Γιαννάκης, ένα χρόνο μετά την απόσυρσή του από τα παρκέ, οδήγησε την Εθνική Ελλάδας στην τέταρτη θέση στο Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας του 1997, αλλά και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αθήνας το 1998.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και στην εν λόγω περίπτωση μακάρι να επαναλαμβανόταν.
Ο Σπανούλης δεν έχει 1,5 χρόνο με το κοστούμι στην άκρη του πάγκου, αλλά ήδη έχει δείξει ηγετικά δείγματα, τα ίδια που είχε και ως παίκτης.
Γιατί λοιπόν να μην είναι ο κατάλληλος να ηγηθεί της προσπάθειας της χώρας μας για πρόκριση στους Ολυμπιακούς μετά από 16(!) χρόνια;
Για να γίνει αυτό, θα χρειαστεί βέβαια και αστέρια. Για παράδειγμα, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα πρέπει να ενεργεί σαν τον Πορζίνγκις και να έρχεται στην εθνική.
Πέραν του Greek Freak, χρειαζόμαστε νέο αίμα, το οποίο θα πρέπει να ψηθεί μέσα στους επόμενους μήνες, μιας και το προολυμπιακό δεν απέχει πολύ.
Αυτό που απαιτείται πάντως, εκτός φυσικά του ταλέντου, είναι έμπνευση. Έναν προπονητή που έχει παίξει, έχει καταξιωθεί και επιβάλλεται με ένα του νεύμα.
Κι αν ένας παίκτης αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλούς παίκτες του ευρωπαϊκού μπάσκετ (Ντόντσιτς, Μπογκντάνοβιτς, Μίτσιτς, κ.ά), αυτός δεν ήταν άλλος από τον Kill Bill.