Ο Γιώργος Μπαρτζώκας κινδυνεύει. Άμεσα. Ο κίνδυνος είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Η απειλή είναι να χαραμίσει το ταλέντο που του έχει χαρίσει ο Θεός. Διότι είναι ένας χαρισματικός προπονητής μπάσκετ. Και μάλιστα όχι όπου κι όπου. Σε ένα τεράστιο σύλλογο όπως ο Ολυμπιακός. Ας σταματήσει να βρίζει τα Θεία, τον Χριστό, την Παναγία και να ασχοληθεί με τους δαίμονές του.
Το πρόβλημα για τον τεχνικό του Ολυμπιακού είναι πάρα πολύ απλό. Είναι περισσότερο Ολυμπιακός από όσο πρέπει. Περισσότερο γαύρος από αυτό που απαιτείται για να έχει τη διαύγεια να κοουτσάρει ένα παιχνίδι, πολλώ δε ένα παιχνίδι κόντρα στον Παναθηναϊκό. Χάνει την ψυχραιμία του, χάνει το σεβασμό των παικτών του, χάνει και τον επαγγελματισμό που απαιτείται για να διαχειριστεί έναν αγώνα όταν αυτός στραβώνει. Στο τέλος χάνει και τον αγώνα κόντρα στον Παναθηναϊκό χωρίς να καταλάβει το πως.
Η κάμερα τον έχει πιάσει να βρίζει τον Χριστό και την Παναγία. Το μικρόφωνο επίσης. Το βρισίδι στα Θεία το έχει για ψωμοτύρι. Τα ξεσπάσματα επίσης. Δικαιολογίες στη δεύτερη θητεία του στην ομάδα του Πειραιά δεν έχει. Μεγάλωσε, ωρίμασε πλέον. Δεν είναι εικόνα προπονητή Ολυμπιακού αυτού. Δεν μπορούμε να δείχνουμε κατανόηση στη λογική του «αυτός είναι ο Μπαρτζώκας». Διότι με την ίδια λογική θα ισχύει και το αυτός είναι ο Μπαρτζώκας, έχει κόμπλεξ με τον Παναθηναϊκό.
Μην τρελαθούμε τελείως. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Γηράσκω αεί διδασκόμενος έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Όσο μεγαλώνουν δηλαδή οι άνθρωποι μαθαίνουν. Αυτό οφείλει να κάνει και ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Να αλλάξει. δεν γίνεται να έχει τους ίδιους παλμούς με τους παίκτες του που αγωνίζονται μέσα στο γήπεδο. Είναι ανθρωπίνως αδύνατο να κοουτσάρεις όντας συνεχώς στα κόκκινα.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας μπορεί να βρίζει και τον εαυτό του…
Δεν αποκλείεται εκεί που κάθεται στην άκρη του πάγκου, όταν δεχόταν απανωτά τους πόντους η ομάδα του και έχανε το σερί να έβριζε τον εαυτό του που δεν πήρε τάιμ-άουτ. Να ξεχνάει ακόμα και ο ίδιος πως αυτός είναι που παίρνει τις αποφάσεις. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας βλέπει τα παιχνίδια κόντρα στον Παναθηναϊκό σαν οπαδός.
Είναι κρίμα πρώτα από όλα για τον ίδιο. Ας μην ξεχνάμε ποιος είναι και να μην το λησμονεί και ο ίδιος. Μιλάμε για τον πρώτο Έλληνα προπονητή που κατέκτησε Ευρωλίγκα! Μιλάμε για τον άνθρωπο που οδήγησε κάποια Λοκομοτίβ Κουμπάν μέχρι το final 4 της Euroleague. Μιλάμε για έναν προπονητή που η αξία του, οι γνώσεις του και οι ικανότητές του δεν μπορούν και δεν πρέπει να αμφισβητούνται.
Ο ίδιος, ως οπαδός του Ολυμπιακού, ξέρει πολύ καλά πως οι ήττες από τον αιώνιο αντίπαλο φέρνουν θύελλες. Ο ίδιος όμως είναι που φροντίζει να σπέρνει τους ανέμους. Θα είναι τεράστια αδικία, τεράστιο κρίμα, να χάσει ο Ολυμπιακός τον προπονητή που του «πρέπει», τον προπονητή που ξέρει την ιδιοσυγκρασία του ΣΕΦ και του κόσμου της ομάδας του Πειραιά, επειδή δεν μπορεί ο ίδιος να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του. Ας αφήσει τον Χριστό και την Παναγία κι ας ασχοληθεί με αυτούς…