Το ερώτημα είναι το εξής: Έχει ξαναζήσει ο Παναθηναϊκός μια κρίση αντίστοιχη της τωρινής όπου είναι ολοφάνερος ο προβληματισμός;
Το να βρεις δικαιολογίες για το 0/2 που έχει μέχρι στιγμής ο Παναθηναϊκός δεν είναι και τόσο δύσκολο! Το να κάνεις τεχνικές αναλύσεις, επίσης είναι εύκολο. Η απόδοση ευθυνών είναι κάτι εντελώς αφηρημένο και γενικό στην παρούσα χρονική στιγμή αφού ο καθένας μπορεί να τις ρίξει όπου να ‘ναι.
Ποια είναι η ουσία; Ότι ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ. Έτσι όπως είναι διαμορφωμένη η κατάσταση, αυτή λείπει.
Κρίση πέρασε και το καλοκαίρι του 2012. Πολύ μεγάλη… Έφυγαν ο Ομπράντοβιτς, ο Ιτούδης και σχεδόν όλη η ομάδα, όπως και ο Παύλος με τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Παρά την αυστηρή κριτική που έφτασε και στο όριο της αθλιότητας πολλές φορές (οι έχοντες μνημονικό ξερουν καλά από ποιους), ο συνεχιστής της ΚΑΕ ήταν μέλος της οικογένειας Γιαννακόπουλου. Άρα από τη στιγμή που υπήρχε ένας Γιαννακόπουλος, υπήρχε και η ελπίδα.
Κρίση πέρασε και το 1992, που έμεινε εκτός Ευρώπης μετά από εκείνο το περιβόητο -20 στο Περιστέρι. Και το 1997 όταν έμεινε εκτός Euroleague. Και παλαιότερα, όταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος ξόδευε εκατομμύρια αλλά δεν έρχονταν τρόπαια.
Όμως αυτές οι «κρίσεις» δεν είναι ίδιες με τη σημερινή. Ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ήταν εγγύηση. Δεν πέρασαν εύκολα και οι παλαιοί το θυμούνται. Δέχτηκαν σκληρή κριτική, χλευάστηκαν κιόλας για τα χρήματα που ξόδευαν για το τίποτα.
Όμως, πρώτον επέμειναν. Δεύτερον, πείσμωσαν. Και τρίτον (και σημαντικότερο) έμαθαν γιατί ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΑ ήθελαν να μάθουν και ποτέ δεν υπερηφανεύτηκαν πως τα ήξεραν όλα.
Και κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός σε μια διαδικασία που αν κι έπεφταν… χρήματα με τη σέσουλα ελάχιστα έμοιαζε στη λειτουργία με Ανώνυμη Εταιρεία, μεγαλούργησε. Διότι οι Γιαννακόπουλοι δημιούργησαν ένα μοναδικό μοντέλο εταιρείας που λειτουργούσε συναισθηματικά, οικογενειακά. Ποτέ άλλοτε δεν έχει υπάρχει ομάδα που διοίκηση, προπονητές, παίκτες και κόσμος ήταν στην ίδια σελίδα! Ποτέ!
Αυτό ακριβώς το συναίσθημα ακολουθούν ο Φραγκίσκος Αλβέρτης και ο Δημήτρης Διαμαντίδης κι ασχολούνται με τα διοικητικά. Είναι αυτές οι στιγμές που έχουν ζήσει, είναι η ευγνωμοσύνη σε έναν Οργανισμό που τους χάρισε πολλά. Υλικά και ψυχικά. Έντονα συναισθήματα, εμπειρίες, τα πάντα…
Ποια είναι όμως η ουσία; Ότι τις προηγούμενες σεζόν ο Παναθηναϊκός είχε σημείο αναφοράς. Είχε ελπίδα ότι στα κρίσιμα θα γίνει κάτι! Θα μπει το χέρι βαθιά στην τσέπη, θα γίνει κάποια αντίδραση μέσα από τον Οργανισμό, κάτι…
Τώρα, δεν υπάρχει χέρι για να μπει βαθιά στην τσέπη. Ο τωρινός ιδιοκτήτης έχει ξεκαθαρίσει σε κάθε τόνο ότι δεν ασχολείται και έχει βάλει και πωλητήριο.
Ως εκ τούτου, σε μια ομάδα που ζει με αυτοδιαχείριση, που είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει σεντ παραπάνω και λειτουργεί με το συναισθηματισμό του Φράγκι και του Μήτσου, πως μπορεί να υπάρχει ελπίδα; Σεβασμός ναι… Ελπίδα όμως;
Είναι εύκολο να κατηγορήσεις την Πρίφτη… Σκέψου μόνο τι ανέλαβε και τι μπορεί να κάνει.
Είναι ακόμα πιο εύκολο να κατηγορήσεις τους παίκτες… Το ότι ο Κασελάκης (με κάθε σεβασμό) ή ο Πέρι (επίσης) φορούν τη φανέλα που κάποτε φορούσαν ο Φώτσης η ο Γιασικεβίτσιους, δεν τους καθιστά αντίστοιχου επιπέδου.
Είναι πολύ εύκολο να πεις ότι δεν υπάρχει pg αξιώσεων. Ακόμα περισσότερο ότι δεν υπάρχει σουτ από το «4»… Κι άλλες αναλύσεις που έχουμε κάνει. Φυσικά και λείπουν…
Ακόμα κι αν έρθουν όμως, όσο στον Παναθηναϊκό δεν υπάρχει ελπίδα για το μέλλον και η λογική είναι «να βγει η χρονιά και βλέπουμε», η ομάδα και ο Οργανισμός θα παραμένουν στο τέλμα. Και θα χάνονται Μήτογλου (όπως έγινε το καλοκαίρι) ή θα αποκτώνται παίκτες που δεν διεκδικούνται από κανέναν.