Παναθηναϊκός: Τι βαθμό παίρνει φέτος στην Euroleague
Έχουμε και λέμε: Η υψηλότερη θέση στην οποία μπορεί να τερματίσει ο Παναθηναϊκός είναι η 15η και η χαμηλότερη είναι η 16η. Τι αλλάζει; Τίποτα. Οι δύο εξ αναβολής αγώνες που έχει ο Παναθηναϊκός θα κρίνουν απλώς την τελική του θέση στην κατάταξη. Αν νικήσει σε έναν από τους δύο αγώνες στη Ρωσία (Ζενίτ ή ΤΣΣΚΑ) θα είναι 15ος. Αν χάσει και στους δύο θα είναι 16ος. Αυτά για την ιστορία. Όχι για την ουσία. Διότι η ουσία αναφέρει ότι ο Παναθηναϊκός έκανε τη χειρότερη σεζόν στην ευρωπαϊκή του ιστορία τα τελευταία τριάντα χρόνια. Κανείς δεν περίμενε φέτος, λόγω των ειδικών συνθηκών ότι θα μπορούσε να προκριθεί στα πλέι οφ. Παρεμπιπτόντως για πρώτη φορά στην ιστορία του στην Euroleague δεν πάει πιο μακριά από την Regular Season. Και μέχρι φέτος ήταν η μοναδική ομάδα που πάντα περνούσε στην επόμενη φάση… Ο στόχος του Παναθηναϊκού ήταν να παρουσιάσει μια ομάδα που θα έβγαζε ενέργεια και θα έδειχνε διάθεση να «τρυπήσει το ταβάνι» της. Που θα αγωνίζεται με το… μαχαίρι στα δόντια σε κάθε αγώνα. Το πέτυχε αυτό ο Παναθηναϊκός; Σίγουρα όχι. Και το γεγονός ότι τερματίζει με την 3η χειρότερη άμυνα στη φετινή διοργάνωση, το αποδεικνύει περίτρανα. Οι αγώνες που οι «πράσινοι» έδειξαν χαρακτήρα ήταν ελάχιστοι: Σε νίκες με την Φενέρμπαχτσε, με την Μακάμπι, με τον Ολυμπιακό, την Βαλένθια, την Μπάγερν, την Άλμπα και την Βιλερμπάν. Σε ήττες με την Εφές, την Μπαρτσελόνα (εκτός) και την Ρεάλ (στο ΟΑΚΑ) αλλά αυτοί οι αγώνες δεν είχαν πίεση! Και φυσικά στο δεύτερο ημίχρονο με την Αρμάνι, τόσο στο Μιλάνο όσο και στο ΟΑΚΑ. Το θέμα είναι ότι οι κακές βραδιές ήταν περισσότερες. Κι εκεί οι «πράσινοι» έβγαλαν όλες τις «χτυπητές» αδυναμίες. Και κυρίως εμφανίστηκαν «χαλαροί» και με έλλειψη μαχητικότητας, κάτι ανεπίτρεπτο για την ποιότητά τους. Οι συντριβές στην Λιόν, στην Κωνσταντινούπολη, στη Βαλένθια, στην Βιτόρια, στο Κάουνας όπως κι εντός έδρας από την Ζενίτ και την Ζαλγκίρις αλλά και την Μπασκόνια…Οι δύο ήττες από τον Ερυθρό Αστέρα επίσης… Όλες αυτές οι βραδιές ήταν πολύ δύσκολες. Υπάρχουν παιχνίδια, όπως αυτό με την Μακάμπι στο Τελ Αβίβ που ήταν one man show (Νέντοβιτς)… Κυρίως όμως ο Παναθηναϊκός ήταν μια ομάδα που είχε καταργήσει τη λογική. Πιθανότατα να είναι η μοναδική ομάδα στην ιστορία της Euroleague χωρίς κανονικό (βασικό) πλέι μέικερ. Και κυρίως μέσα στη σεζόν δεν έδειξε ποτέ τι μπάσκετ θέλει να παίξει. Κάτι έγινε με τις «αλχημείες» με τα ψηλά σχήματα αλλά τώρα με την επιστροφή του Νέντοβιτς θα αλλάξει και το παιχνίδι. Τι πρόσημο μπαίνει στη σεζόν; Ακόμα κι αν συνυπολογίσουμε την ιδιαιτερότητα της σεζόν και ότι ήταν δύσκολη, σίγουρα δεν είναι θετικό. Η χρονιά για τον Παναθηναϊκό είναι αποτυχημένη στην Euroleague. Όχι επειδή τερμάτισε χαμηλά μόνο αλλά και για την εικόνα και τη νοοτροπία που είχε σε πολλούς αγώνες.
Έχουμε και λέμε: Η υψηλότερη θέση στην οποία μπορεί να τερματίσει ο Παναθηναϊκός είναι η 15η και η χαμηλότερη είναι η 16η. Τι αλλάζει; Τίποτα.
Οι δύο εξ αναβολής αγώνες που έχει ο Παναθηναϊκός θα κρίνουν απλώς την τελική του θέση στην κατάταξη. Αν νικήσει σε έναν από τους δύο αγώνες στη Ρωσία (Ζενίτ ή ΤΣΣΚΑ) θα είναι 15ος. Αν χάσει και στους δύο θα είναι 16ος. Αυτά για την ιστορία. Όχι για την ουσία.
Διότι η ουσία αναφέρει ότι ο Παναθηναϊκός έκανε τη χειρότερη σεζόν στην ευρωπαϊκή του ιστορία τα τελευταία τριάντα χρόνια. Κανείς δεν περίμενε φέτος, λόγω των ειδικών συνθηκών ότι θα μπορούσε να προκριθεί στα πλέι οφ. Παρεμπιπτόντως για πρώτη φορά στην ιστορία του στην Euroleague δεν πάει πιο μακριά από την Regular Season. Και μέχρι φέτος ήταν η μοναδική ομάδα που πάντα περνούσε στην επόμενη φάση…
Ο στόχος ήταν να παρουσιάσει μια ομάδα που θα έβγαζε ενέργεια και θα έδειχνε διάθεση να «τρυπήσει το ταβάνι» της. Που θα αγωνίζεται με το… μαχαίρι στα δόντια σε κάθε αγώνα. Το πέτυχε ο Παναθηναϊκός; Σίγουρα όχι.
Και το γεγονός ότι τερματίζει με την 3η χειρότερη άμυνα στη φετινή διοργάνωση, το αποδεικνύει περίτρανα.
Οι αγώνες που οι «πράσινοι» έδειξαν χαρακτήρα ήταν ελάχιστοι: Σε νίκες με την Φενέρμπαχτσε, με την Μακάμπι, με τον Ολυμπιακό, την Βαλένθια, την Μπάγερν, την Άλμπα και την Βιλερμπάν. Σε ήττες με την Εφές, την Μπαρτσελόνα (εκτός) και την Ρεάλ (στο ΟΑΚΑ) αλλά αυτοί οι αγώνες δεν είχαν πίεση! Και φυσικά στο δεύτερο ημίχρονο με την Αρμάνι, τόσο στο Μιλάνο όσο και στο ΟΑΚΑ.
Το θέμα είναι ότι οι κακές βραδιές ήταν περισσότερες. Κι εκεί οι «πράσινοι» έβγαλαν όλες τις «χτυπητές» αδυναμίες. Και κυρίως εμφανίστηκαν «χαλαροί» και με έλλειψη μαχητικότητας, κάτι ανεπίτρεπτο για την ποιότητά τους.
Οι συντριβές στην Λιόν, στην Κωνσταντινούπολη, στη Βαλένθια, στην Βιτόρια, στο Κάουνας όπως κι εντός έδρας από την Ζενίτ και την Ζαλγκίρις αλλά και την Μπασκόνια…Οι δύο ήττες από τον Ερυθρό Αστέρα επίσης… Όλες αυτές οι βραδιές ήταν πολύ δύσκολες.
Υπάρχουν παιχνίδια, όπως αυτό με την Μακάμπι στο Τελ Αβίβ που ήταν one man show (Νέντοβιτς)…
Κυρίως όμως ο Παναθηναϊκός ήταν μια ομάδα που είχε καταργήσει τη λογική. Πιθανότατα να είναι η μοναδική ομάδα στην ιστορία της Euroleague χωρίς κανονικό (βασικό) πλέι μέικερ. Και κυρίως μέσα στη σεζόν δεν έδειξε ποτέ τι μπάσκετ θέλει να παίξει. Κάτι έγινε με τις «αλχημείες» με τα ψηλά σχήματα αλλά τώρα με την επιστροφή του Νέντοβιτς θα αλλάξει και το παιχνίδι.
Τι πρόσημο μπαίνει στη σεζόν; Ακόμα κι αν συνυπολογίσουμε την ιδιαιτερότητα της σεζόν και ότι ήταν δύσκολη, σίγουρα δεν είναι θετικό.
Μπορεί να μακιγιαρίστηκε με τις εμφανίσεις του Νέντοβιτς ή την έλευση του Χεζόνια αλλά και την άνοδο του Παπαγιάννη και του Μήτογλου, αλλά…
Η χρονιά για τον Παναθηναϊκό είναι αποτυχημένη στην Euroleague.
Όχι επειδή τερμάτισε χαμηλά μόνο αλλά και για την εικόνα και τη νοοτροπία που είχε σε πολλούς αγώνες.
Οι… καμικάζι που περίμεναν οι φίλοι της ομάδας, εμφανίστηκαν λιγότερο απ’ όσο προσδοκούσαν.
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
