Ο Αργύρης Πεδουλάκης αποτελεί παρελθόν από τον Παναθηναϊκό. Για 3η φορά στην καριέρα του (ως προπονητής). Και για 4η συνολικά αν συνυπολογίσουμε και την εποχή που φόρεσε τα πράσινα, ως παίκτης.
Ας μείνουμε όμως στο προπονητικό κομμάτι. Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Από τη στιγμή κατά την οποία ένας προπονητής απολύθηκε δύο φορές, γιατί προσλαμβάνεται και τρίτη; Περιμένουμε την… έκπληξη;
Για όλα όμως, υπάρχει απάντηση. Και σ’ αυτή θα προσπαθήσουμε να οδηγηθούμε…
Ο Αργύρης Πεδουλάκης είναι ένας πολύ ικανός προπονητής. Και η ιστορία έχει διδάξει ότι τα καταφέρνει πολύ καλά όταν έχει μπροστά του… δύσκολες ή αντίξοες συνθήκες. Ή όταν δεν είναι φαβορί. Δώστου ομάδα που είναι αουτσάιντερ και θα κάνει θαύματα. Στην… ηρεμία και στην σιγουριά έχει ένα μεγάλο θέμα. Κυρίως διαχείρισης της κατάστασης, παρά την εμπειρία που τον διακρίνει.
Είναι fighter από την φύση του. Αλλά χρειάζονται πολλά περισσότερα πράγματα για να τα καταφέρεις στο top επίπεδο. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι γνώσεις του δεν είναι επαρκείς ή ότι είναι κακός προπονητής.
Απλώς δεν είναι ΟΛΟΙ οι προπονητές για ΟΛΕΣ τις ομάδες.
Ο Πεδουλάκης με το Περιστέρι να είναι σε ρόλο αουτσάιντερ, να έχει τον έλεγχο ο ίδιος στο 1000%, να παράγει παίκτες, να δίνει το ρυθμό, θα σου κάνει θαύματα. Με τον Μακεδονικό θα φτάσει στον τελικό του Eurocup με παίκτες απλήρωτους.
Ο Πεδουλάκης (και όχι μόνο…) άντεξε στην αλητεία
Με τον Παναθηναϊκό του 2012-2013, όταν ΚΑΝΕΙΣ δεν τολμούσε να αναλάβει μετά τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο Αργύρης Πεδουλάκης ήταν εκεί. Τράβηξε πάνω του (όπως και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος τότε, αφήστε το τώρα) όλο το… ανάθεμα! Τόσο ο ίδιος όσο και ο Γιαννακόπουλος κατηγορούνταν ακόμα και για την τρύπα του όζοντος. Με κριτική αισχρή, αήθη και με πολλά ψέματα.
Πάμε παρακάτω όμως… Αυτά είναι παλιά.
Ο Πεδουλάκης στάθηκε όρθιος. Αν και πέρασε δύσκολα. Πάλεψε… Και πέτυχε. Πέρα από κάθε λογική πήρε πρώτα το Κύπελλο. Και στους τελικούς ο Παναθηναϊκός νίκησε 3-0 (με δύο νίκες στο ΣΕΦ) τον φρέσκο πρωταθλητή Ευρώπης, Ολυμπιακό.
Δικαιωματικά κέρδισε ανανέωση. Κι ενισχύθηκε με καλούς παίκτες… Ομως με τον Παναθηναϊκό πρωταθλητή, ενισχυμένο και τις απαιτήσεις στα ύψη πλέον, τα πράγματα δεν ήταν ίδια.
Οι πράσινοι δεν έπαιζαν καλό μπάσκετ. Η πίεση ήταν μεγάλη. Ο Παναθηναϊκός αντί να παράγει, έπαιζε κλεφτοπόλεμο. Και τον Μάρτιο μετά από εντός έδρας ήττα από την (ήδη αποκλεισμένη) Μπασκόνια ήρθε η πρώτη απόλυση.
Πεδουλάκης, η επιστροφή
Είχε ήδη αποκλείσει τον Ολυμπιακό και είχε πάρει το Κύπελλο. Και κάπως έτσι έχτισε (βάσει αποτελεσμάτων όχι τόσο άδικα) το προφίλ του προπονητή που μπορεί να νικήσει τον Ολυμπιακό. Και όταν τον Απρίλιο του 2016 η θέση έμεινε κενή μετά την απόλυση του Αλεξάνταρ Τζόρτζεβιτς, ο Αρτζι επέστρεψε.
Εκανε το break στο ΣΕΦ στον πρώτο αγώνα της σειράς των τελικών. Ο Παναθηναϊκός μετά από αγχωτικούς ημιτελικούς (3-2) κόντρα στον Αρη του Δημήτρη Πρίφτη (τι σύμπτωση) έγινε φαβορί για τον τίτλο.
Η συνέχεια; Τρεις ήττες από τον Ολυμπιακό, δύο στο ΟΑΚΑ και μία στο ΣΕΦ. Απώλεια τίτλου… Αδυναμία διαχείρισης του ρόστερ που έκλεισε αδικαιολόγητα στα τελευταία ματς. Αλλά και μια ισχυρή δικαιολογία ότι δεν τον εξέφραζε αυτή η ομάδα που δεν είχε δικές του επιλογές.
Εν λευκώ
Παρέμεινε όμως και για την σεζόν 2016-2017 και μάλιστα με ηχηρές μεταγραφές στην πρώτη χρονιά χωρίς τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Οι Μάικ Τζέιμς, Κρις Σίνγκλετον και ΚέιΣι Ρίβερς ήταν ηχηρές κινήσεις. Πρώτα ο καβγάς με τον Μάικ Τζέιμς (που οδήγησε τον Αμερικανό σε γροθιά σε πόρτα και κάταγμα στο χέρι) και στην συνέχεια μια βαριά ήττα από τον Ολυμπιακό (με επιλογές συζητήσιμες) έφεραν το τέλος. Που δεν ήταν και τόσο βελούδινο…
Μετά τον Πιτίνο
Και φτάνουμε στον Ιούνιο του 2019. Ο Ρικ Πιτίνο αποτελεί τον βασικό στόχο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου για παραμονή αλλά ο Αμερικανός δεν επεκτείνει τη συνεργασία του. Το Sportime από την 1η Ιουνίου είχε αναφέρει ότι ο Αργύρης Πεδουλάκης θα ήταν ο διάδοχος. Και πέσαμε μέσα… Μετά από 23 ημέρες ήρθε η επίσημη ανακοίνωση.
Τα ίδια ακριβώς ζητήματα… Αδυναμία διαχείρισης του ρόστερ, τρομακτική πίεση σε μια χρονιά απαιτητική, με έλλειψη αντιπαλότητας στην Basket League… Και ήδη έναν στόχο (το Κύπελλο) χαμένο.
Το 2019 (όπως και το 2017) δεν είναι 2012. Ο Παναθηναϊκός, πλέον, δεν έχει… καμμένη γη αλλά γόνιμο έδαφος.
Και ο Αρτζι δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τον ρόλο του κασκαντέρ.
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Aκολουθήστε το Sportime στο Instagram