Πιτίνο: «Θα άλλαζα την ανοησία Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού»

Ο Ρικ Πιτίνο παραχώρησε μια ξεχωριστή συνέντευξη στο «Business News Magazine» και μίλησε για επιχειρήσεις και για το προφίλ που πρέπει να έχουν οι ηγέτες σε αυτό τον χώρο, αλλά δεν έμεινε εκεί. Εκανε αναφορά και στην θητεία του στην Ελλάδα και τόνισε ότι αν θα άλλαζε κάτι θα ήταν η… αιώνια έχθρα του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακού και το κάπνισμα στα γήπεδα.

Αναλυτικά ο Πιτίνο είπε μεταξύ άλλων στο «Business News Magazine»:

«Αγγελιοφόρος του εαυτού σου»

– Ποιο θα λέγατε πως ήταν το σπουδαιότερο μάθημα περί ηγεσίας που λάβατε σε όλα αυτά τα χρόνια της σπουδαίας προπονητικής σας καριέρας; Θα μπορούσατε να μοιραστείτε μια ιστορία μαζί μας;

«Φυσικά. Ο τίτλος της είναι «Να είσαι ο αγγελιαφόρος του εαυτού σου» (Βe your own messenger).  Ήμουν προπονητής στους New York Knicks και «τρέχαμε» ένα καταπληκτικό σερί νικηφόρων εμφανίσεων, το μεγαλύτερο στην ιστορία της ομάδας. Ετοιμαζόμασταν να αντιμετωπίσουμε τους Los Angels Lakers και εάν κατορθώναμε να νικήσουμε και αυτή την αναμέτρηση, θα καταρρίπταμε το ρεκόρ που διατηρούσαν οι Boston Celtics για τις περισσότερες -31 νομίζω- συνεχόμενες εντός έδρας νίκες. Σημειώνω πως στη Νέα Υόρκη έπρεπε να διανύσουμε αρκετά μεγάλη απόσταση για να φτάσουμε στο γήπεδο για προπόνηση από τις περιοχές που μέναμε, ενώ υπήρχε και έντονη κίνηση στους δρόμους. O Bill Cartwright, o αναπληρωματικός μας center, αρρώστησε και είχε στομαχικές διαταραχές. Ενημέρωσε, λοιπόν, το γυμναστή μας πως ήθελε να μείνει στο κρεβάτι και να ξεκουραστεί και πως δεν ήταν σίγουρος εάν θα κατάφερνε να αγωνιστεί στο παιχνίδι. Τον χρειαζόμασταν, όμως. Γι’ αυτό είπα στο γυμναστή: «Φέρε τον Bill εδώ, για να τον εξετάσει ο γιατρός της ομάδας». Σκέφτηκα πως ίσως να έβρισκε τον τρόπο να θεραπεύσει το πρόβλημα και ο Bill θα κατάφερνε να παίξει στον αγώνα εκείνης της βραδιάς. Χρησιμοποίησα, όμως, το γυμναστή για να μεταφέρω το μήνυμα. Αυτός, λοιπόν, είπε στον Cartwright: «Ο coach σε θέλει αμέσως εδώ, για να δεις το γιατρό». Μόνο αυτό. Αυτό ήταν όλο.

Δεν του μετέφερε πως τον χρειαζόμουν για τον αγώνα εκείνης της ημέρας. Δεν του είπε: «Ο coach σε χρειάζεται για το παιχνίδι. Δεν μπορούμε να νικήσουμε τους Lakers χωρίς εσένα. Θα προσπαθήσουμε να βρούμε με το γιατρό μια λύση, για να μπορέσεις να παίξεις». Του είπε μόνο πως θέλω να πάει να τον δει άμεσα ο γιατρός. Ο Bill, λοιπόν, με τον οποίο παρεμπιπτόντως ήμασταν πολύ κοντά, σκέφτηκε πως δεν πιστεύω πως είναι άρρωστος. Θεώρησε ότι νομίζω ότι προσποιείται, για να χάσει την πρωινή προπόνηση. Ήρθε, λοιπόν, εκνευρισμένος, έπαιξε τελικά στο παιχνίδι, αλλά ήταν πολύ κακός, χάσαμε από τους Lakers και για τις επόμενες 10 ημέρες, σχεδόν δεν μου μιλούσε. Τελικά, σε κάποια προπόνηση τον ρώτησα τι συμβαίνει: «Τι τρέχει, Big Bill; Γιατί κρατάς απόμακρη στάση; Γιατί δεν επικοινωνείς μαζί μου;». Μου απάντησε, όπως καταλαβαίνετε, πως ήταν εκνευρισμένος, επειδή δεν πίστεψα πως ήταν άρρωστος και τον έκανα να διανύσει όλη αυτή την απόσταση μέσα στην κίνηση για να πάει στο γιατρό της ομάδας, ενώ ήταν καταβεβλημένος και έκανε εμετούς.

Του εξήγησα πως είπα στο γυμναστή ότι δεν θα μπορούσαμε να κερδίσουμε χωρίς αυτόν και πως αν δεν τον κάναμε καλά, δεν θα είχαμε καμία ελπίδα απέναντι στους Lakers. «Αυτός, πάντως, δεν είπε αυτό», ήταν η απάντησή του, τονίζοντας πως το μόνο που έφτασε σε αυτόν ήταν πως «ο coach είπε να πας αμέσως στο γιατρό». Το ηθικό δίδαγμα, λοιπόν, αυτής της ιστορίας είναι πως πρέπει «να είσαι ο αγγελιαφόρος του εαυτού σου». Πρέπει εσύ να μεταφέρεις το μήνυμά σου στον ενδιαφερόμενο και να εκφράζεις τα σχετικά συναισθήματά σου. Εάν είχα κάνει εγώ εκείνο το τηλεφώνημα, θα του είχα πεί: «Big Bill, δεν μπορούμε να κερδίσουμε χωρίς εσένα. Σε χρειαζόμαστε απεγνωσμένα. Ο γιατρός μπορεί να σου δώσει φαρμακευτική αγωγή για να νιώσεις καλύτερα απόψε». Αν το είχα κάνει, δεν θα είχε εκνευριστεί, θα είχε παίξει καλύτερα και θα είχαμε σπάσει το ρεκόρ των Celtics για τις περισσότερες συνεχόμενες εντός έδρας νίκες. Βe your own messenger! Μη χρησιμοποιείτε κάποιον τρίτο, που μπορεί να «μεταφράσει» διαφορετικά το μήνυμά σας».

«Δεν γνώριζα τα παραπτώματα»

– Τα όσα συνέβησαν στο Louisville και οδήγησαν στον τερματισμό της συνεργασίας σας με το κολέγιο πώς τα αντιμετωπίσατε; Μπορέσατε να αποκομίσετε κάτι θετικό, κάποια διδακτική εμπειρία μέσα από αυτήν τη δύσκολη κατάσταση;

«Έχει αποδειχθεί πως δεν γνώριζα τίποτα σχετικά με τα παραπτώματα ανθρώπων που ιεραρχικά βρίσκονταν χαμηλότερα από μένα. Ακόμη, όμως, και αν αυτό είναι αλήθεια και έχει αποδειχθεί, εγώ παραμένω ο καπετάνιος στο καράβι και είμαι υπεύθυνος για τους ανθρώπους που προσλαμβάνω.  Όταν, λοιπόν, οι υφιστάμενοί σου κάνουν λάθη, ακολουθούν και οι σχετικές συνέπειες. Εάν υποπέσουν σε παραπτώματα, ακόμη και αν τα κρύβουν, εσύ παραμένεις υπεύθυνος. Η εμπειρία αυτή πραγματικά μου έδωσε ένα πολύτιμο μάθημα.  Όπως σας ανέφερα, περισσότεροι από 30 βοηθοί προπονητές που εργάστηκαν κάποια στιγμή στο επιτελείο μου εξελίχθηκαν στη συνέχεια σε πρώτους προπονητές. Πρόκειται για ένα τεράστιο ρεκόρ. Είναι οι διπλάσιοι σε σχέση με όσους προέκυψαν από το staff οποιουδήποτε άλλου κολεγιακού προπονητή στην Αμερική.

Οι τελευταίες δύο προσλήψεις, όμως, που έκανα αποδείχθηκαν δύο πολύ μεγάλα λάθη και μου κόστισαν τη δουλειά μου. Αυτό, λοιπόν, που έμαθα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι πως πρέπει να ελέγχω συγκεκριμένα πράγματα, να έχω checkpoints. Κατάλαβα πως δεν πρέπει να λαμβάνω σαν δεδομένο πως όλοι όσοι προσλαμβάνω είναι άξιοι εμπιστοσύνης. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να καταφεύγεις σε πρακτικές micromanagement. Σημαίνει πως πρέπει να ελέγχεις συγκεκριμένα πράγματα, προκειμένου να διασφαλίζεις πως όλοι κάνουν αυτό που πρέπει».

Πιτίνο  | «Η ανοησία και το τσιγάρο»

– Πώς σας φαίνεται η ζωή αλλά και η προπονητική στην Ελλάδα; Πώς είναι, μέχρι στιγμής, η εμπειρία σας από τη χώρα μας;

«Στην αρχή δυσκολεύτηκα, γιατί οι συνθήκες όσον αφορά τη δουλειά μου, το coaching, ήταν διαφορετικές σε σχέση με όσα είχα ποτέ γνωρίσει στην καριέρα μου. Δεν λέω πως ήταν καλύτερες ή χειρότερες, απλά λέω πως ήταν διαφορετικές. Χρειάστηκα, λοιπόν, ένα διάστημα για να προσαρμοστώ. Αυτό, όμως, που κάνει εύκολη τη ζωή μου στην Ελλάδα είναι πως, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει σε άλλες χώρες, οι περισσότεροι μιλούν και καταλαβαίνουν -έστω σε κάποιο επίπεδο- την αγγλική γλώσσα. Υπάρχουν δε τρία πράγματα που αγαπώ ιδιαίτερα στην Ελλάδα και σε αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται τα νησιά της, όπως μπορεί κάποιος να περίμενε, καθώς δεν τα επισκέπτομαι τόσο συχνά όσο άλλοι. Και τα τρία στοιχεία στα οποία αναφέρομαι έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους της. Πρώτα από όλα, είναι πολύ παθιασμένοι με το μπάσκετ και τον αθλητισμό γενικότερα.

Επίσης, είναι εξαιρετικά φιλικοί και καλοσυνάτοι. Τέλος, νομίζω πως μοιάζουν πολύ με τους Ιταλούς και σαν και αυτούς βάζουν την οικογένεια πιο πάνω από οτιδήποτε άλλο. Αυτά είναι τρία χαρακτηριστικά που εκτιμώ ιδιαίτερα στους ανθρώπους και επειδή οι  Έλληνες τα διαθέτουν, η προσαρμογή μου στη χώρα ήταν εύκολη και μπορώ να πω πως πραγματικά απολαμβάνω την εμπειρία. Υπάρχουν, βέβαια, και κάποια συγκεκριμένα πράγματα που εύχομαι να μπορούσα να αλλάξω. Μακάρι να μπορούσα να αλλάξω αυτή την «ανοησία» (nonsense), που επικρατεί μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού. Μακάρι αυτή η εχθρότητα, αυτό το μίσος που υπάρχει, να περιοριζόταν μονάχα μέσα στις τέσσερες γραμμές του γηπέδου. Θέλουμε να τους «πατήσουμε», θέλουν να μας «πατήσουν», αλλά μόνο μέσα στο παρκέ.

Εύχομαι να μπορούσε να σταματήσει αυτή η «ανοησία» εκτός των γραμμών των γηπέδων. Το δεύτερο πράγμα που θα ήθελα να αλλάξω είναι να μην καπνίζει κανείς στο γήπεδο, στα εστιατόρια ή σε οποιονδήποτε άλλο δημόσιο χώρο. Το παθητικό κάπνισμα είναι χειρότερο από το ενεργητικό. Είναι ιδιαίτερα ανθυγιεινό για τα παιδιά αλλά και για τους αθλητές. Κι εγώ καπνίζω και, μάλιστα, πούρα. Αλλά αν θέλω να το κάνω, θα πάω σε έναν ειδικό χώρο (cigar room) ή στο σπίτι μου. Δεν λέω σε κανέναν τι να κάνει. Θεωρώ, όμως, πως πρέπει να ακολουθούμε κάποιους κανόνες, προκειμένου να υπάρχει μια ισχυρή κουλτούρα για την υγεία».