Θανάσης Γιαννακόπουλος: Το μεγάλο αφιέρωμα του Sportime

Στο φύλλο της Τετάρτης (20/3) στην έντυπη έκδοση του Sportime, δημοσιεύτηκε ένα μεγάλο αφιέρωμα, με σπάνια ως άγνωστα περιστατικά και γεγονότα για τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Τον μεγάλο παράγοντα του Παναθηναϊκού που έφυγε από την ζωή σε ηλικία 88 ετών προκαλώντας Πανελλήνια συγκίνηση.

«Ποτέ δεν ξέχασα από που ξεκίνησα»

Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ήταν μοναδικός στο είδος του. Γι’ αυτό και η είδηση του θανάτου του, προκάλεσε θλίψη σε όλο τον χώρο του αθλητισμού και όχι μόνο. Ο Πρωθυπουργός της χώρας, οι πολιτικοί ηγέτες απένειμαν φόρο τιμής στον εκλιπόντα. Σε ό,τι αφορά στον αθλητικό χώρο ήταν εντυπωσιακό το πόσες ομάδες ή προσωπικότητες εξέφρασαν τη θλίψη τους για τον χαμό του «πράσινου» παράγοντα. Όχι μόνο όλα τα τμήματα του Παναθηναϊκού (ΚΑΕ, ΠΑΕ, Ερασιτέχνης) ή παλαιότεροι αθλητές του συλλόγου απ’ όλα τα σπορ, αλλά κυρίως… αντίπαλοι! Δεν υπήρξε ομάδα της Basket League που να μην εξέδωσε συλλυπητήρια ανακοίνωση, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του Ολυμπιακού. Όπως δεν υπήρξε φορέας του αθλητισμού που να μην εκφράσει την λύπη του για την μεγάλη απώλεια…

Δεν έχει νόημα ν’ απαριθμήσουμε μία προς μία τις συλλυπητήριες ανακοινώσεις, από την στιγμή που καλύπτεστε πλήρως με τη λέξη «ΟΛΟΙ». Γιατί ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ήταν μια σπάνια προσωπικότητα, έξω καρδιά, που κέρδισε τον σεβασμό της πλειοψηφίας του φίλαθλου κόσμου.

Κι αυτό θα επιδιώξω να σας το εξηγήσω.

«Γιατί ρε δεν με ψήφισες;»

Είμαι από τους ανθρώπους που ήξεραν όσο ελάχιστοι τον Θανάση… Τον «πρόεδρο» όπως τον αποκαλούσαμε. Ταίριαζαν αρκετά οι απόψεις και οι χαρακτήρες μας και για τρεις δεκαετίες δεν… κόψαμε ούτε στιγμή!

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 όταν τον πρωτογνώρισα ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ήταν ο άνθρωπος που μονίμως ήταν στην… τσίτα! Έβγαζε ενέργεια, δεν μπορούσε να κάτσει σε καρέκλα, συνέχεια «ψαχνόταν». Αλλά πέρα από την ευφυΐα του και την δραστηριότητά του, είχε και μοναδικό χιούμορ.

Ασχολιόταν και με την ΕΠΟ. Μάλιστα υπερηφανευόταν ότι τον ψήφιζαν όλοι οι εκπρόσωποι των Ενώσεων. Μια φορά, στην καταμέτρηση των ψήφων διαπιστώθηκε ότι δεν τον είχε ψηφίσει ένας! «Έψαχνα να τον βρω» μου έλεγε. «Τον βρήκατε, πρόεδρε, τελικά;» τον ρώτησα. «Ναι τον βρήκα. Του λέω ρε άνθρωπέ μου, σου έχω κάνει κάτι; Μου απάντησε ότι δεν με ψήφισε από κόμπλεξ επειδή όλοι με ψήφιζαν»…

Μια παρόμοια ιστορία διαδραματίστηκε σε εκλογές του Ερασιτέχνη όπου πάλι διαπιστώθηκε ότι έλειπε μια ψήφος για το 100%… Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ήταν πάλι… τρεχάτος για να βρει τον «αποστάτη» μέχρι που ακούστηκε η φωνή. «Εγώ δεν σε ψήφισα για να μην πάρεις το εκατό τοις εκατό». Ήταν ο αδερφός του Κώστας, άλλος πλακατζής κι εκείνος…

«Έπινα νερό για να ξεγελάσω την πείνα»

Γενικά ο Θανάσης ήταν πολύ κοντά στον κόσμο. Του άρεσε να ανακατεύεται και να συζητά με τον κόσμο, δεν είχε υπεροπτικό ύφος, ήταν εξαιρετικά απλός. Κι αρχοντικός ταυτόχρονα. Μπορεί οι περισσότεροι- για παράδειγμα- να σχολίαζαν τις ποικιλόχρωμες γραβάτες του αλλά ελάχιστοι γνωρίζουν πόσο πανάκριβα κομμάτια ήταν.

Δεν το έκανε για φιγούρα. «Ποτέ δεν ξέχασα από που ξεκίνησα» έλεγε συχνά. «Πέρασαν εποχές που έπινα νερό για να ξεγελάσω την πείνα. Για πρώτη φορά έφαγα φιλέτο στα 32 μου χρόνια. Τώρα τα παιδιά ενοχλούνται από καμιά ίνα στο κρέας γιατί θα σπάσει το δοντάκι τους» έλεγε…

Όντως… Ο πατέρας τους, Δημήτρης, τους ζητούσε να είναι καλοί μαθητές. «Με τους καλούς βαθμούς κερδίζαμε το χαρτζιλίκι και το κάναμε… γήπεδο» έλεγε ο Θανάσης. Όταν έφυγε ο πατέρας τους, ο Παύλος ανέλαβε δράση για τα αδέρφια. Τα μεγάλωσε, τα σπούδασε, ήταν ο αρχηγός της οικογένειας. Ανάμεσα στα αδέρφια αναπτύχθηκαν πανίσχυροι και αδιάρρηκτοι δεσμοί αγάπης.

Η συμβουλή της μητέρας του

Όποιος τολμούσε να πει κακή κουβέντα για τον Παύλο του ή για τα αδέρφια του, αντιμετώπιζε την οργή του Θανάση! Άλλωστε έχτισαν πάνω στην αγάπη. Και επιχειρηματικά και προσωπικά. Και στην φαρμακοβιομηχανία και στη ζωή.

«Ακολουθώ πάντα τη συμβουλή της μητέρας μου: Τον δουλευτή σου πρόσεχε και ψυχικά μην κάνεις» έλεγε… Άνθρωπος απλός, που θα μπορούσε να σταθεί με την ίδια άνεση στο πιο χλιδάτο σαλόνι και στο πιο λαϊκό κουτούκι. Και θα γινόταν η ψυχή της παρέας…

Θα μπορούσα να θυμηθώ πολλά… Μου έχει μείνει το ξέσπασμα μετά το ευρωπαϊκό στο Παρίσι. Το καρδιακό επεισόδιο στο Ζάγκρεμπ, την βραδιά που επιτεύχθηκε η πρόκριση στο φάιναλ φορ της Θεσσαλονίκης. Ολοι έτρεξαν κοντά του, πρώτος- πρώτος ο Παύλος με την οικογένειά του… Κανείς δεν πόνεσε μόνος του, ποτέ! Πονούσαν όλοι.

Ο θρίαμβος με τον Σάρας

Το μεγάλο του ρεσιτάλ, όμως, εκεί που πραγματικά όλοι (όσοι έζησαν την υπόθεση από κοντά) ήταν στην περίπτωση του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, το καλοκαίρι του 2007. Η τακτική που ακολούθησε ήταν μοναδική, άλλωστε ο Παναθηναϊκός ουσιαστικά πέτυχε την μεταγραφή του Λιθουανού από την άριστη τακτική του.

Οι εκρήξεις του δεν ήταν σπάνιες. Το αντίθετο… Όταν αισθανόταν ότι τον αδικούν, δεν κρατιόταν. Το 2001 στον τελικό της Σουπρολίγκας είχε πετάξει το κινητό του τηλέφωνο προς τον διαιτητή Ντοριζόν… Το 2009 πέταξε χαρτονομίσματα στον Ρήγα και τον Μπερτομέου. Το 2012 τους… έψαχνε στην Πόλη για να διαμαρτυρηθεί.

Το 2002, Κυριακή του Πάσχα, λίγες ώρες πριν τον τελικό της Ευρωλίγκας στην Μπολόνια, έτρεξε με τον Παύλο και έκαναν… ρεζίλι τον Μπερτομέου σε φόρουμ που είχε διοργανώσει με υψηλούς προσκεκλημένους. Το μεσημέρι, με μια χούφτα… χάπια για την καρδιά, κάθισε να φάει. «Δεν πάει μπουκιά» έλεγε πετώντας τα πιρούνια. «Δεν πειράζει, ας φάνε τα παιδιά για να έχουν δυνάμεις» έλεγε τρέχοντας προς την πλευρά των παικτών που ετοιμάζονταν για τον τελικό (που νίκησαν).

«Σπάστε το ρε, δικό σας είναι»

Το 1995, στην υποδοχή του Ντομινίκ Ουίλκινς, οπαδοί του Παναθηναϊκού χοροπηδούσαν επάνω στην πανάκριβη Mercedes του. «Σπάστε την ρε, όλα για εσάς γίνονται» φώναζε ενθουσιασμένος ο Θανάσης…

Ηταν από τους πιο παθιασμένους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Δεν ήθελε να χάνει πουθενά. Μια στιγμή όμως: Αγαπούσε τον Παναθηναϊκό, δεν μισούσε τον αντίπαλο. Θα έδινε όλες του τις δυνάμεις για να ενισχύσει την προσπάθεια και να νικήσει η ομάδα, αλλά δεν μισούσε τον αντίπαλο… Εχτισαν με τον Παύλο μια αυτοκρατορία που βασίστηκε στην αγάπη για την ομάδα σου και όχι στο μίσος για τον αντίπαλο.

Το τέλος εποχής

Αυτό είναι κάτι που πρέπει να ξεχωρίσουμε διότι πλέον δεν υπάρχει. Γι’ αυτό και κατά μια έννοια, η απώλεια του Θανάση Γιαννακόπουλου σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής. Εκείνης που ο σεβασμός στον αντίπαλο, αλλά κυρίως ο αυτοσεβασμός και μαζί η αγάπη για την δική σου ομάδα, κυριαρχούσαν. Μην ψάχνετε συγκρίσεις με το σήμερα… Είναι ακριβώς το ανάποδο.

Ο Θανάσης οδηγούσε μόνος του το αυτοκίνητό του. Οι συνοδοί που είχε, ο Κώστας με τον Χρήστο, πρωτίστως ήταν φίλοι και μέλη της οικογένειάς του. Απλώς τον πρόσεχαν, του υπενθύμιζαν για τα χάπια του και πολλές φορές του έκαναν «σκριν» στις εξάρσεις του. Το ήξερε και τους έλεγε: «Εσεις θα με κρατάτε γιατί πρέπει να το κάνετε όταν ξεφεύγω».

Πάντα ήταν έτοιμος να καταλάβει το λάθος του. Να συζητήσει. Να κάτσει ένα δίωρο πριν από κάθε αγώνα στο φουαγιέ του ΟΑΚΑ, να αστειευτεί, να συμβουλέψει αλλά και να αγοράσει μια τσάντα με δώρα όταν έβλεπε ένα παιδάκι…

Παύλος:«Είσαι Καραμουρτζούνης»

Όταν έβλεπε άνθρωπο με ανάγκη, ο Θανάσης γινόταν… χαλί! «Ποτέ δεν ξέχασα από που ξεκίνησα» έλεγε και ήταν πάντα εκεί για να βοηθήσει. «Καραμουρτζούνη» τον έλεγε ο Παύλος, αλλά κι εκείνος δεν διέφερε στην πράξη, αλλά στο ότι δεν «έβγαζε» τόσο συναίσθημα…

Και κάπως έτσι, έχουμε ένα ακόμα μεγάλο και δυσαναπλήρωτο κενό… Όπως είχα γράψει ότι «ο Παύλος είναι αναντικατάστατος» έτσι θα επιμείνω και τώρα ότι «ο Θανάσης είναι αναντικατάστατος».

Ακριβώς για όσα ανέφερα. Διότι έχτισαν επάνω στην αγάπη και όχι στο μίσος. Και κυρίως γιατί ποτέ δεν ξέχασαν από που ξεκίνησαν!

Παντού και πάντα μαζί…

Με απόσταση 11 μηνών έφυγαν ο Κώστας, ο Παύλος και ο Θανάσης, λες και βιάστηκαν να ανταμώσουν στον ουρανό… Πρόκειται για τέλος εποχής!

Σηματοδότησαν μια ολόκληρη εποχή, επιχειρηματικά και αθλητικά. Και μπορεί εδώ και καιρό να είχαν δώσει την σκυτάλη στους διαδόχους, την επόμενη γενιά, αλλά η φυσική παρουσία υπήρχε. Στις 29 Απριλίου έφυγε- ξαφνικά- ο Κώστας Γιαννακόπουλος. Στις 10 Ιουνίου, έφυγε ο Πατριάρχης της οικογένειας, Παύλος, ακριβώς την ημέρα του 40ήμερου μνημόσυνου του Κώστα. Ο πόνος ήταν αβάσταχτος για τον Θανάση, τον μόνο που είχε απομείνει εν ζωή (η Βασιλική, η αδερφή τους, είχε φύγει μέσα στο 2017). Χθες έφυγε κι εκείνος… Μέσα σε διάστημα 11 μηνών, τα τρία αδέρφια έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι, για την αιωνιότητα.

Λες και βιάζονταν να συναντηθούν και πάλι. Δεμένοι ως οικογένεια, σπάνια περίπτωση αδιάρρηκτης σχέσης. Μπορεί να τους έβλεπες να «σκοτώνονται» και να θεωρούσες ότι «δεν θα ξαναμιλήσουν ποτέ στη ζωή τους», αλλά μέσα στο επόμενο πεντάλεπτο ήταν πάλι μαζί, ενωμένοι! Δεν υπάρχουν μυστικά στην επιτυχία, πέρα από τη θέληση, τη συνεργασία, την αγάπη, την ικανότητα και τη διορατικότητα. Και τα αδέρφια τα είχαν όλα αυτά και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό.

Αλληλοσυμπληρώνονταν

Ηταν σαν να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον. Ο Παύλος, πολύ πιο απόλυτος (αναγκάστηκε άλλωστε να «στεγνώσει» όταν μεγάλωσε τα αδέρφια του την στιγμή που έχασε τον πατέρα του). Ο Θανάσης πιο… έξω καρδιά και αυθόρμητος. Ο Κώστας φαινόταν απόμακρος και λειτουργούσε πάντα με τετράγωνη λογική. Ποιο ήταν το κοινό σημείο τους; Η απλότητα.

Ποτέ δεν ξέχασαν από που ξεκίνησαν. Ποτέ δεν ξέχασαν τις δύσκολες εποχές. Τα ένστικτα της αυτοσυντήρησης που ανέπτυξαν, τους ενέπνευσαν για μια ζωή. Ο τρόπος που λειτουργούσαν στην αγορά ήταν μοναδικός. Οι σχέσεις που ανέπτυξαν με τους συνεργάτες τους (ποτέ δεν τους αποκάλεσαν «υπαλλήλους») ήταν απίστευτες.

Πάντα ήταν εκεί, για να διαφωνήσουν, για να συμφωνήσουν, για να τσακωθούν, για να καταθέσουν προτάσεις. Εψαχναν πάντα το καλύτερο. Ηταν αγαπημένοι και ενωμένοι, περνούσαν πολλές ώρες μαζί. Δούλευαν αμέτρητες ώρες.

Οι περισσότεροι (που τους ξέραμε) λέγαμε ότι με το που θα έφευγε ο πρώτος, σύντομα θα ακολουθούσαν και οι άλλοι. Δυστυχώς, δεν πέσαμε έξω. Ούτε χρόνο δεν έκλεισαν χωριστά, λες και βιάζονταν να συναντηθούν ξανά.

Τέλος εποχής

Ανεξάρτητα από την διάδοχη κατάσταση που έχει περάσει πια στα παιδιά τους, οφείλουμε να τονίσουμε ότι πρόκειται για τέλος εποχής. Αντιπροσώπευαν μια εποχή παλαιότερη, σε ό,τι αφορά στην συμπεριφορά, στην λειτουργία, στη σκέψη. Τέτοιοι παράγοντες δεν υπάρχουν πλέον στον ελληνικό αθλητισμό κι αυτό μπορεί να το δει και να το διαπιστώσει ακόμα και κάποιος που δεν είναι οπαδός του Παναθηναϊκού.

Η φυσική παρουσία ήταν αρκετή (έστω κι αν έχει υπάρχει διαδοχή) προκειμένου να υπενθυμίζει εκείνες τις εποχές. Να «ζωντανεύει» παραδείγματα δράσης και αντίδρασης. Να προβάλλει σωστές επιχειρηματικές αποφάσεις, συνδυασμένες πάντα με συναίσθημα (πως το κατάφερναν αυτό;).

Ο Παύλος έφυγε στα 89 του… Ο Θανάσης στα 88 του… Ο Κώστας στα 85 τους. Έζησαν τη ζωή τους, έχτισαν, δημιούργησαν, έδωσαν κι έλαβαν αγάπη. Πλέον είναι και πάλι μαζί, συντροφιά με την αδερφή τους, στον ουρανό. Όπως γράψαμε και πριν, λες και… βιάζονταν να ανταμώσουν.