Πρόκειται για έναν παίκτη που άφησε το στίγμα του τόσο στον Παναθηναϊκό όσο και στην Εθνική Ελλάδας μπάσκετ.
Ο Κώστας Τσαρτσαρής ή αλλιώς ο «Ισλανδός» όπως ήταν το παρατσούκλι του λόγω της μπασκετικής του θητείας στην παγωμένη Ισλανδία, μας εκμυστηρεύεται πόσο δύσκολη ήταν η στιγμή της αποχώρησής του αλλά και πως αισθάνεται σήμερα που «δίνει τα φώτα του» στα νέα παιδιά που ασχολούνται με το μπάσκετ.
-Πως μπήκε στη ζωή σου το μπάσκετ;
«Ηταν το τελευταίο άθλημα που ασχολήθηκα. Μεγάλωσα στη Βέροια, όπου υπάρχει μακρά παράδοση στο χάντμπολ. Ξεκίνησα αρχικά να παίζω χάντμπολ –ήμουν μάλιστα και πολύ καλός. Δοκίμασα λίγο βόλεϊ και ποδόσφαιρο, όπως όλα τα παιδιά. Γενικά ήμουν αθλητής από μικρός. Ομως όταν έπιασα την μπάλα του μπάσκετ, με κέρδισε από την πρώτη στιγμή!»
-Από τους τίτλους που έχεις κερδίσει ποιος είναι αυτός που δε θα τον άλλαζες με τίποτα;
«Ο τίτλος με την Εθνική ομάδα έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Οτι συμβαίνει με την Εθνική ομάδα γενικά είναι πάντα μεγαλύτερο, γιατί ενώνει όλους τους οπαδούς. Ο τίτλος αυτός ήταν κάτι ξεχωριστό για την καριέρα μου και προφανώς και για όλα τα άλλα παιδιά και είναι κάτι που έχει –νομίζω- περίοπτη θέση στο κομοδίνο του καθενός μας».
-Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στην καριέρα σου;
«Η αποχώρησή μου. Την τελευταία μέρα που κάναμε φιέστα για την κατάκτηση του τίτλου και δήλωσα την αποχώρησή μου ήταν ότι πιο δύσκολο. Οι λέξεις που είπα εκείνη τη μέρα για να το ανακοινώσω στον κόσμο ήταν για μένα πολύ δύσκολες και θα τις θυμάμαι για πάντοτε».
-Εχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε. Πως είναι να βλέπεις, πλέον, τα ντέρμπι των αιωνίων ως θεατής;
«Την πρώτη χρονιά ήταν πολύ δύσκολο. Το ζούσα μέσα από το σαλόνι μου, ήταν πραγματικά ψυχοφθόρο. Ομως μετά τον δεύτερο χρόνο άρχισα να τα βλέπω πιο ήρεμα τα πράγματα και φτάσαμε στο σήμερα που τα βλέπω εντελώς ψύχραιμα σαν ένας φίλαθλος.»
-Εχεις δημιουργήσει τη δική σου σχολή μπάσκετ, την IN THE PAINT….
«Αυτή είναι η προσπάθεια που κάνω εδώ και τέσσερα χρόνια. Θέλω να δώσω στα παιδιά που ξεκινάνε να παίζουν μπάσκετ τα σωστά εφόδια για να προχωρήσουν, όχι μόνο μέσα στα παρκέ αλλά και γενικότερα στον τρόπο σκέψης τους και έξω από αυτά. Είναι κάτι πάρα πολύ παραγωγικό να βλέπεις παιδιά να έρχονται σαν ζυμάρια και να τα πλάθεις σιγά σιγά, δίνοντάς τους ότι χρειάζονται για να συνεχίσουν. Δεν υπάρχει το άγχος της πίεσης του πρωταθλητισμού και σε μένα αλλά και στα παιδιά. Είναι μια δουλειά που έχει αποτελέσματα και μόνο αποτελέσματα, δεν έχει όλα τα άγχη τα εξωγηπεδικά».