Το ότι ο Παναθηναϊκός δεν ήταν το φαβορί για την κατάκτηση του Super Cup απέναντι σε έναν πολύ πιο έτοιμο και ποιοτικό αντίπαλο, το είχαμε καταγράψει.
Και βέβαια είχαμε επισημάνει ότι ο Παναθηναϊκός έχει πολύ δρόμο μπροστά του, είναι νέα ομάδα, με πολλούς παίκτες που ακόμα δε γνωρίζουν τα κατατόπια και δε γνωρίζονται καν μεταξύ τους καλά- καλά. Δεδομένα είναι αυτά και προφανώς υπογραμμίζουν ότι η ομάδα χρειάζεται χρόνο για να «δέσει» και να βγάλει κάποιους αυτοματισμούς.
Μπορώ να επισημάνω ότι η κατάσταση έγινε ακόμα δυσκολότερη με την απουσία του Νέιτ Γουόλτερς, ενός έμπειρου και «σκληρού» γκαρντ. Όμως από την άλλη σκέφτομαι ότι αν είναι μόνο αυτά, έχει καλώς.
Διότι «φοβάμαι» ότι δεν είναι μόνο αυτά. Κάποιες καταστάσεις δεν έχουν και τόση λογική και πραγματικά τα ερωτηματικά έγιναν ακόμα περισσότερα.
Ο Παναθηναϊκός προσέφυγε σε ένα small ball δίκην «ανταρτοπόλεμου» με τον Καλαϊτζάκη στο «4» και σκοπό να «καταστρέψει» και όχι να κάνει παραγωγή. Την ίδια στιγμή ο Μαντζούκας και ο Χουγκάζ από τον πάγκο κοιτούσαν, ενώ το βασικό «τεσσάρι» (Γουίλιαμς) ήταν κακός.
Κατ’ αρχήν δε μπορώ να καταλάβω πως συνδυάζεται το παραπάνω με τις πρόσφατες δηλώσεις Πεδουλάκη περί «μέλλοντος». Σημειωτέον, στο Super Cup έπαιξαν 46 από τους 48 παίκτες και οι δύο προαναφερόμενοι είναι οι μόνοι που δεν πάτησαν παρκέ ούτε δευτερόλεπτο.
Δεύτερον, όταν «χρειάζεσαι» τεσσάρι μέσα στον αγώνα κι ενώ έχεις δύο παιδιά που αποτελούν το μέλλον σου (κατά δική σου εκτίμηση) και τα αφήνεις στην άκρη για να «καταργείς» τη λογική στο μπάσκετ με σχήματα που είναι ειδικών συνθηκών (και όχι κανόνας), τότε είσαι ανακόλουθος.
Τρίτον, με τον τρόπο αυτό, ούτε τον Καλαϊτζάκη βοηθάς, ούτε τον Χουγκάζ ή τον Μαντζούκα, ούτε και τον Παναθηναϊκό.
Όμως εδώ υπάρχει ακόμα ένα σημαντικό ζήτημα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο Παναθηναϊκός με τη δεδομένη απόκτηση «τεσσαριού».
Ακόμα κι αν αποχωρήσει ένας από τους 8 (τόσοι θα είναι) ξένους, πάλι στην Basket League θα υπάρχει κενό αφού έχουν το δικαίωμα να αγωνίζονται οι έξι από τους επτά. Ποιος θα μείνει έξω, ας πούμε, στα κρίσιμα ματς ή στους τελικούς; Ο Πονίτκα, ο Γκριγκόνις, ο Λι, ο Γουόλτερς, ο Γουίλιαμς, το τεσσάρι που θα έρθει ή ο Γκουντάιτις;
Πάντα θα λείπει μια θέση!
Με εξαίρεση τις «εξάρσεις» του Πάρις Λι σε άμυνα κι επίθεση (και κάποιες ηρωικές προσπάθειες του Μποχωρίδη) ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε τίποτα.
Δικαιολογίες υπάρχουν αλλά όπως προανέφερα μακάρι να είναι μόνο αυτές. Διότι όσες κι αν υπάρχουν δε μπορεί να εξηγηθεί το ότι οι «πράσινοι» έκαναν 17 ολόκληρα λεπτά για να ευστοχήσουν σε δίποντο. Στο 17’ έβαλε το τελευταίο ο Παπαγιάννης, ακολούθησαν 0/6 δίποντα μέχρι ο Λι στο 34’ να πετύχει το επόμενο!
Αυτό δεν ήταν μπάσκετ. Ο Παπαγιάννης εξακολουθεί να κάνει το «τρόλεϊ» κι αυτό τον απογοητεύει, οι νέοι δεν παίζουν ή παίζουν σε λάθος θέση κι αν αυτά τα θεωρήσουμε προσωρινά τότε ΟΚ, να κάνουμε υπομονή.
Προς το παρόν υπάρχουν ακόμα περισσότερα ερωτηματικά έστω κι αν ο Παναθηναϊκός ήταν καθαρό αουτσάιντερ σε αυτόν τον αγώνα. Διότι- κακά τα ψέματα- οι περισσότεροι περίμεναν να δουν κάτι «ενθαρρυντικό». Που ΔΕΝ ΕΙΔΑΝ!