Η Σερβία και η Ελλάδα έδωσαν μια σπουδαία παράσταση το βράδυ της Πέμπτης (25/8) και την απόλαυσαν όλοι οι φίλοι του αθλήματος (και όχι μόνο).
Από τη μία η Σερβία είχε τον Νίκολα Γιόκιτς και από την άλλη η Ελλάδα τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Είναι οι δύο παίκτες που έχουν μοιραστεί το βραβείο του MVP στο NBA τα τέσσερα τελευταία χρόνια και στην Stark Arena έδωσαν ρεσιτάλ.
Επίσης δύο πολύ μεγάλες ομάδες, υπερδυνάμεις στο παγκόσμιο μπάσκετ και με τεράστια ιστορία και παράδοση, προσέφεραν έναν πολύ μεγάλο αγώνα: Κοντά στους 200 πόντους σκόραραν, με παράταση, με ανατροπές, με μεγάλα σουτ, σε ένα κατάμεστο γήπεδο και με τεράστιους παίκτες και προπονητές να πρωταγωνιστούν!
Τι το καλύτερο; Το έχουμε ξαναπεί ότι ο κόσμος (όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού) γουστάρει να βλέπει την Εθνική ομάδα της χώρας του. Κι αυτός ήταν ο λόγος που επανέφερε η FIBA τα «παράθυρα» ανεξάρτητα από το ότι δε μπορεί να υπάρξει συνεννόηση με την Euroleague (κάτι στο οποίο δεν ευθύνεται η Διεθνής Ομοσπονδία βέβαια).
Όλα καλά και όμορφα και ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει. Η ιδέα της FIBA στη «βάση» της δεν είναι λάθος, το αντίθετο. Όμως εδώ υπάρχει ένα ζήτημα που σίγουρα σηκώνει κουβέντα: Κατά πόσο είναι φυσιολογικό να βλέπουμε αγώνες προκριματικών, που είναι και «τελικοί» στη φυσιογνωμία τους (έτσι ήταν για τους Σέρβους) πριν από Ευρωμπάσκετ ή οποιαδήποτε άλλη μεγάλη διοργάνωση;
Καμία ευθύνη βεβαίως δε φέρει η FIBA για τον τραυματισμό του Μίσιτς (όπως κι άλλων παικτών) αλλά σίγουρα θα πρέπει να προστατεύονται οι παίκτες. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι οι ημερομηνίες «πιέζουν» πολύ όμως εκτιμώ ότι όλοι μπορούμε να αντιληφθούμε πως δεν είναι φυσιολογικό, ελάχιστα 24ωρα πριν από την έναρξη του Ευρωμπάσκετ να παίζονται αγώνες προκριματικών Παγκοσμίου.
Είναι οι δύο όψεις του νομίσματος, η θετική (παιχταράδες, μεγάλοι αγώνες, ενδιαφέρον) και η αρνητική («τελικοί» προκριματικών πριν από μεγάλη διοργάνωση).