Τελικά κέρδισε ή έχασε ο Ολυμπιακός;
Γιατί χύνει συνέχεια την καρδάρα με το γάλα η ομάδα του Πειραιά απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο.
Από την εποχή που «συμμαζεύτηκε» ξανά ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός ζορίζεται πολύ απέναντι του.
Οι ερυθρόλευκοι έχουν θέμα στον πόλεμο με τους πράσινους και συχνά αδυνατούν να κεφαλοποιήσουν την ανωτερότητά τους στη διάρκεια των αγώνων με αποτέλεσμα το φινάλε να καταντά θρίλερ.
Καταλαβαίνω ότι έστω και στον πόντο δεν είναι μικρό πράγμα να κερδίζεις τον Παναθηναϊκό αλλά όταν είσαι μπροστά σε πλατιά μέρη του αγώνα με διψήφια διαφορά είναι παράξενο να κινδυνεύεις να χάσεις μια ανάσα πριν το τελευταίο σφύριγμα.
Στο μπάσκετ βέβαια οι ανατροπές και επαναφορές στο σκορ είναι ψωμοτύρι αλλά οι πραγματικά μεγάλες ομάδες φαίνονται όταν έχουν την ευκαιρία να αποτελειώσουν τον αντίπαλο, και το κάνουν.
Ο Ολυμπιακός, όχι μόνο χθες, και να έχει σκοτώσει τους πράσινους, όλοι είναι σίγουροι πως θα αναστηθούν.
Δεν παραγνωρίζω τα μεγάλα προβλήματα των κόκκινων τα οποία και τα ξεπερνούν με θαυμαστή δύναμη και προσήλωση στο στόχο τους αλλά και το τριφύλλι έχει με τη σειρά του τα πολλά και βαριά δικά του.
Μόνο που όταν ένας κακός στην αναμέτρηση Ναν, σηκώνεται στο κρίσιμο σημείο και μάλιστα μαρκαρισμένος για τρίποντο… ξέρεις ότι το πιο πιθανό είναι να το βάλει.
Όπως και ο Σλούκας… κι ας μην το έβαλε τελικά!
Στον Ολυμπιακό αντίστοιχα ο Φουρνιέ επιθετικά ψάχνεται κάμποσο τώρα καιρό «περίεργα» ενώ ακόμη και ο Βεζένκοφ την τελική στιγμή αγώνων που χαρακτηρίζουν μια χρονιά κάπου… μπλέκεται με τη σειρά του.
Η ήττα αυτή προβληματίζει τον Παναθηναϊκό αλλά την ίδια ώρα του δίνει και χαμόγελα πως σε έναν πιθανό Ευρωπαϊκό τελικό… «δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα όπως και να πάει το μάτς!»
Ταυτόχρονα, σκιάζει την αυτοπεποίθηση που θα είχαν οι ερυθρόλευκοι με μια ευρύτερη διαφορά, που σε συνδυασμό με την «αναμονή» της περίπτωσης του Γκος, δεν μπορούν να γιορτάσουν την πολυτιμότητα της επιτυχίας τους.
Άλλωστε και ο Παπανικολάου, κι ενώ η ομάδα ήταν πολύ μπροστά στο σκορ, μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια κάτι φαινόταν να μουρμουρίζει… στη μουρμούρα του πάγκου.
Σκεφτείτε να μην έγερνε και διακριτικά, προς έδρα η διαιτησία, που όμως σε καμία περίπτωση δεν έκρινε οτιδήποτε.
Και το χειρότερο όλα αυτά, έτσι όπως εκτυλίσσονται, μετά τους πανηγυρισμούς, «χαλάνε» και τον κόσμο, ή τέλος πάντων ένα μέρος του, που πάντα είναι στο πλευρό της ομάδας και στηρίζει τους πάντες, και φυσικά τον τίμιο και χρήσιμο Λαρεντζάκη.
Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία, ένα διαφορετικό άρθρο.