Το «Αλεξάνδρειο» μας θυμίζει ότι υπάρχει μπάσκετ

Για εμάς τους πιο παλιούς και «ηλικιωμένους» θα είναι πάντα «Αλεξάνδρειο» άντε και «Παλέ Ντε Σπορ» όπως το μάθαμε μικροί.

Εκεί στο «Αλεξάνδρειο» μεγαλούργησε ο Άρης κατά τη δεκαετία του ’80 που για χάρη του ερήμωναν οι δρόμοι στην Ελλάδα κάθε Πέμπτη. Και κάθε φορά που κατέβαιναν στην Αθήνα, τρέχαμε εμείς οι «χαμουτζήδες» να τους δούμε από κοντά σαν τα παιδάκια που λιγουρεύονται το γλυκό στη βιτρίνα του ζαχαροπλαστείου.

Με τις φόρμες του «παιδικού» έτρεξα θυμάμαι μια φορά, όταν- τι τύχη- ο Άρης έκανε προπόνηση στο κλειστό του Εσπέρου, πολύ κοντά στο σπίτι μου. Τους έβλεπες στα τρία μέτρα και σ’ έπιανε δέος.

Όπως δέος σε πιάνει όταν μπαίνεις στο «Αλεξάνδρειο Μέλαθρο». Είναι κάτι σα ναός του μπάσκετ. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες καταστάσεις κι αν αλλάξουν, όταν θα το βλέπεις αυτόματα θα σε περιβάλλει μια περίεργη αίσθηση. Θα θυμάσαι εκείνες τις βραδιές, θα νομίζεις ότι συμμετέχεις κι εσύ σε μια μυσταγωγία.

Ο Άρης έχει τη δυνατότητα να γεμίζει το «Αλεξάνδρειο» τόσο σε αγώνα κόντρα στον ΠΑΟΚ (όπως συνέβη την Κυριακή 22/1) όσο και κόντρα σε Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό ή την ΑΕΚ αλλά ακόμα κι όταν απέναντι στην ομάδα βρίσκεται η Καρδίτσα ή το Λαύριο. Χωρίς καμία πρόθεση να υποτιμήσουμε κανέναν, αντιθέτως έχουμε τεράστιο σεβασμό για όλους, αλλά αντιλαμβανόμαστε το ενδιαφέρον και το εμπορικό μέγεθος πάρα πολύ εύκολα.

Και κάθε φορά που βλέπουμε αυτή την εικόνα στο «Αλεξάνδρειο» τόσο γεννιέται μια ελπίδα μέσα μας, ανάβει μια σπίθα ότι κάτι μπορεί να γίνει και να αλλάξει αυτή η κατάσταση στην Basket League. Ξεφεύγουμε από τη μιζέρια που μας προκαλεί το άθλιο θέαμα, τα άδεια γήπεδα και η χαμηλή τηλεθέαση στην πλειοψηφία των αγώνων.

Μήπως θα πρέπει σταδιακά να αναθεωρήσουμε κάποιες απόψεις για το επαγγελματικό πρωτάθλημα (όπως λέγεται τουλάχιστον) και να κάνουμε τολμηρά βήματα; Να επικεντρωθούμε σε ομάδες «εμπορικές», με κόσμο, με συγκεκριμένες προδιαγραφές δίνοντας παράλληλα κίνητρα για έλευση ομάδων/πόλεων;

Γιατί να μη βλέπουμε παντού την εικόνα που έχουμε στο «Αλεξάνδρειο»; Σε τελική ανάλυση αν δοθούν στη δημοσιότητα τα εισιτήρια κάθε ομάδας στην Basket League θα «κλάψουνε μανούλες» (χωρίς να ξεχνάμε και το αθάνατο «τσαμπατζιλίκι» που επικρατεί στη χώρα μας). Δίπλα στον Άρη δε θα σταθούμε στον αριθμό ή το μέσο όρο των εισιτηρίων αλλά στην πληρότητα.