Το Final-8 του Κυπέλλου ολοκληρώθηκε και θα ήταν πολύ χρήσιμο να αναλύσουμε την επίδρασή του στο μπάσκετ και στον αθλητισμό γενικότερα.
Ξέρω! Μπορεί να βλέπατε κι εσείς τις εικόνες από το Final-8 στην Ισπανία και να λέγατε «τι να τους πούμε κι εμείς;». Αυτό μπορεί να είναι μια αλήθεια αλλά θα μου επιτρέψετε να πω ότι δε βοηθά την κατάσταση. Θα πρέπει πρωτίστως να αναλογιστούμε ότι επί δεκαετίες το μόνο που καταφέρναμε ήταν να αδειάζουμε γήπεδα και να γινόμαστε ρεζίλι διεθνώς και μετά να σκεφτούμε αν υπάρχει η δυνατότητα για (ανόμοιες) συγκρίσεις.
Το πρώτο βήμα έπρεπε να γίνει! Έγινε «μισό» πέρυσι με την ΑΜΕΣΗ διεξαγωγή του Final-4 που είχε να συμβεί από το 2004, όταν κάμποσα «καλόπαιδα» είχαν ισοπεδώσει την Λαμία. Από τότε ακόμα και σε τελικούς που τέθηκε αντιμέτωπος ο Παναθηναϊκός με το Ρέθυμνο, τον Φάρο και τον Απόλλωνα Πάτρας βλέπαμε άδειο ΟΑΚΑ και τεράστια κενά ως ζώνες ασφαλείας. Ντροπή κι αίσχος.
Και μετά, χωρίς δεύτερη σκέψη πήγαμε σε Final-8. Με το Ηράκλειο να θεωρείται ασφαλής λύση αφού έχει την υποδομή αλλά κι ανθρώπους με τεχνογνωσία ώστε να «αντέξουν» στην πίεση μιας τέτοιας διοργάνωσης. Μέσα σε ενάμιση χρόνο έγινε ένα μεγάλο βήμα προόδου. Όποιος περίμενε ότι θα γινόμασταν Ισπανία σε «μια μέρα» τότε μάλλον ζει σε άλλο πλανήτη και δεν παρακολουθεί τη γενικότερη συμπεριφορά που επικρατείς τα ελληνικά γήπεδα.
Θα μας πείτε ότι δεν ήταν ωραία η εικόνα με τόσες άδειες θέσεις, ειδικά στους προημιτελικούς. Ναι, συμφωνούμε. Θα μας πείτε επίσης ότι η ιδέα του ενός εισιτηρίου για επτά αγώνες πιθανότατα να μην ήταν η ενδεδειγμένη (αν κι έχω ενστάσεις επ’ αυτού) ή ακόμα κι ότι υπήρξαν αστοχίες. Πιθανότατα να αποδεχθώ όλα αυτά αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να σκεφτούμε και κάτι άλλο.
Ήταν μια αρχή που ΕΠΡΕΠΕ να γίνει. Κι έγινε. Η ατμόσφαιρα ήταν υπέροχη, τα «Δύο Αοράκια» ήταν ένας χώρος γεμάτος υγεία. Όποιος προτιμά τους 600+600 χωρισμένους, με το τεράστιο πανό στη μέση και τα στιλέτα σε πρώτη διάταξη ή τις φωτοβολίδες να πέφτουν σε αθλητές (και τα δύο εγκληματικά περιστατικά είχαν συμβεί στο Ελληνικό) να μας το πει.
Ο αθλητισμός πρέπει να ενώνει. Το μπάσκετ πρέπει να βγαίνει από τις τέσσερις γραμμές και να ακολουθεί κοινωνικές δράσεις όπως έγινε και στο Ηράκλειο μέσω συνεργασίας με την UNICEF (αλήθεια, έχουμε σκεφτεί πόσο σημαντικό είναι για το άθλημα να υπάρχει connection με τον κορυφαίο Οργανισμό παγκοσμίως;).
Πλέον η ευθύνη τόσο της ΕΟΚ όσο και των παραγόντων, των συλλόγων, των ομάδων, των φιλάθλων και φυσικά των ΜΜΕ, μετά το Final-8 είναι ακόμα μεγαλύτερη. Αν θέλουμε να το κάνουμε καλύτερο και να ταιριάξει στην Ισπανία, ας προσπαθήσουμε όλοι. Ο καθένας από την πλευρά του.