Εξηγώντας τις ρήτρες

Άντε λοιπόν, αφού τελείωσε του Πρίγιοβιτς, να εξηγήσω και μερικά πράγματα, όπως είχα τάξει, σχετικά με τις ρήτρες των ποδοσφαιριστών (όχι τίποτα άλλο, να δωρίσω και ένα δεκάλεπτο ραδιοφωνικού χρόνου σε ανθρώπους που έχουν μάθει να παρουσιάζουν ως δικά τους, θέματα που μέχρι να τα διαβάσουν, αγνοούσαν).

Οι περισσότερες ρήτρες υπογράφονται μεταξύ ομάδας και παίκτη. Η συμφωνία λοιπόν προβλέπει πως ο «Χ» ποδοσφαιριστής είναι υποχρεωμένος να καταβάλλει το ποσό της ρήτρας, όχι η όποια ενδιαφερόμενη ομάδα (και πώς να γίνει αλλιώς, αφού κανείς, όταν υπογράφει ένα συμβόλαιο δεν ξέρει το μέλλον). Εν προκειμένω λοιπόν, και για χάρη οικονομίας χώρου, ο «Χ» ποδοσφαιριστής είναι ο Πρίγιοβιτς και η ενδιαφερόμενη ομάδα, η Αλ Ιτιχάντ.

Ο Πρίγιοβιτς λοιπόν ενημερώνει πως έχει πρόταση που ικανοποιεί τη ρήτρα του. Επειδή τα χρήματα θα καταβληθούν – τυπικά – από τον ίδιο, πρέπει φορολογικά να καλυφθούν. Δηλαδή, η ομάδα που θα του τα δώσει και εν συνεχεία αυτός θα εμφανιστεί (βάσει συμβολαίου άλλωστε) πως τα δίνει στον ΠΑΟΚ, θα πρέπει να τα καταβάλλει μεικτά. Κοινώς, η Αλ Ιτιχάντ για τα 10 εκατ. ευρώ του buy-out θα έπρεπε να δώσει στον Πρίγιοβιτς περίπου 18 εκατ. (βάσει ελληνικής φορολογίας). Ως εδώ καλά…

Το παζάρι

Φυσικά, την Αλ Ιτιχάντ (και καμία Αλ Ιτιχάντ) κάτι τέτοιο δεν την συμφέρει. Και εκεί πλέον, με τον παίκτη «κλειδωμένο» και φευγάτο, μπαίνει η κουβέντα μεταξύ των clubs. Ερχεται η Αλ Ιτιχάντ, ενημερώνει τον ΠΑΟΚ πως «έχει» τον παίκτη και πως διαθέτει το ποσό της ρήτρας και εκεί ξεκινάει το παζάρι. Αν μάλιστα υπάρχουν και «τρύπες» στην ισχύ του buy-out, τότε το παζάρι γίνεται εντονότερο. Οπως άλλωστε έγινε και στην περίπτωση της μεταγραφής του Πρίγιοβιτς.

Το deal

Ο πωλητής λοιπόν σύλλογος, αυτό που κυνηγάει είναι μια καλύτερη καταβολή του buy-out. Στο τέλος, επιτυγχάνεται η συμφωνία των τριών πλευρών (παίκτη, αγοραστή, πωλητή), χωρίς να εμφανίζεται πως ο ποδοσφαιριστής κατέβαλλε τη ρήτρα του, απλώς πως έγινε δεκτή μια ισόποση της πρόταση από τον αγοραστή. Ετσι, όλοι κερδισμένοι: ο πωλητής πετυχαίνει την καλύτερη δυνατή καταβολή, ο παίκτης και ο αγοραστής αποφεύγουν την αύξηση του κόστους με την καταβολή στον πωλητή μεικτού του ποσού της ρήτρας…

Cash μόνο αν…

Αν τώρα ο πωλητής συγκεκριμενοποιεί στο συμβόλαιο που έχει με τον ποδοσφαιριστή τον τρόπο καταβολής του buy-out και τον χρονικό του ορίζοντα, αλλάζει μερικώς η μεθοδολογία. Αν για παράδειγμα ξεκαθαρίζεται πως η καταβολή της ρήτρας πρέπει να γίνει σε μια πληρωμή, τότε ο αγοραστής πρέπει να πληρώσει cash. Κάτι που προφανώς δεν προβλέπονταν στο συμβόλαιο του Πρίγιοβιτς με τον ΠΑΟΚ, εξ ου και η διαπραγμάτευση στις δόσεις αποπληρωμής των 10 εκατ. από την Αλ Ιτιχάντ.

Συμπερασματικά

Η παραπάνω ανάλυση με αφορμή την πώληση Πρίγιοβιτς. Αυτό που πρέπει να κρατήσετε είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία των buy-outs, με απειροελάχιστες εξαιρέσεις, προβλέπει την – βάσει συμβολαίου – καταβολή τους από τους ποδοσφαιριστές (ανεξαρτήτως τι τελικά γίνεται. Ακόμη και ο Νεϊμάρ για παράδειγμα, ήταν αυτός που εμφανίστηκε να πληρώνει τα 222 εκατ. ευρώ της ρήτρας του στην Μπαρτσελόνα για να μετακομίσει στο Παρίσι). Και όλο το παιχνίδι, εκεί ακριβώς γίνεται…