Φυσάει και το γιαούρτι

Παρότι σε απεργιακό κλοιό, δεν έχω παράπονο, τα πάντα διάβασα ως ερμηνείες και εξηγήσεις για το ματς του Ολυμπιακού στο Βελιγράδι. Και για το τι έφταιξε, για τη νοοτροπία, τις επιλογές του Μαρτίνς, τη διαχείριση του Πορτογάλου, τα πάντα όλα.

Επιτρέψτε μου να κάνω τον συνήγορο του… διαβόλου. Του Μαρτίνς δηλαδή.

Πρώτον, ο ίδιος θεωρεί πως έχει το «πράσινο» φως από το club προκειμένου να ρίξει το απόλυτο της προσοχής και της βαρύτητας στο πρωτάθλημα.Αυτό, αδιαμφισβήτητο.

Δεύτερον, από την προετοιμασία κιόλας και τους περίφημους προπονητικούς «κύκλους», περίμενε μια κάμψη στην απόδοση της ομάδας του πριν τη δεύτερη διακοπή της σεζόν για τα ματς των εθνικών ομάδων. Αυτό που δεν περίμενε είναι να υπάρχει αυτή η κάμψη από συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές.

Και αυτό είναι που περισσότερο  τον προβληματίζει εν όψει της συνέχειας, ψάχνοντας ακόμη και για εκτός γηπέδου λόγους που να δικαιολογούν αυτό το ντεφορμάρισμα, την «κοιλιά», που για τον Πορτογάλο έχει και πνευματικές προεκτάσεις.

Την ευθύνη του σε αυτό το κομμάτι την αναγνωρίζει απόλυτα. Και στο περιβάλλον του, μετά το Βελιγράδι, έλεγε πως όπως αντιμετώπισε πέρυσι τέτοιες καταστάσεις, το ίδιο θα κάνει και τώρα, φροντίζοντας μάλιστα να τις προλάβει. Για να δούμε…