Επειδή είμαστε πλέον σε εβδομάδα Εθνικής και επειδή, ανέκαθεν, είχα και έχω μεγάλη ευαισθησία στο συγκεκριμένο θέμα, θα αφιερώσω λίγες αράδες. Ήμουν και παραμένω πολύ επιφυλακτικός για την προπονητική επάρκεια του Φαν’τ Σχιπ.
Ωστόσο δεν μπορώ να παρά να δεχτώ ό,τι βγαίνει από τα αποδυτήρια της Εθνικής. Τόσο στην πρώτη επαφή του Ολλανδού με την ομάδα, τον περασμένο Σεπτέμβριο, όσο και τώρα, στις δύο πρώτες προπονήσεις εν όψει Ιταλίας και Βοσνίας, αλλά και στο μεσοδιάστημα με τον τρόπο που ο Φαν’τ Σχιπ και οι επιτελείς του χειρίστηκαν θέματα κλήσεων, θέματα «παλιών», αλλά και διαχείρισης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Έτσι έσπασε το δάκτυλό του ο Μπάρκας
Ε, λοιπόν από την στιγμή που οι πλέον αυστηροί κριτές των εκάστοτε εκλεκτόρων τα τελευταία χρόνια (και εν πολλοίς υπεύθυνοι για διάφορες κρίσεις), οι ίδιοι οι διεθνείς δηλαδή, δεν έχουν να προσάψουν το παραμικρό στον Ολλανδό, ίσα-ίσα μάλιστα που άπαντες του πιστώνουν αρκετά, τόσο σε επίπεδο συμπεριφοράς (που για μένα είναι το σημαντικότερο στη συγκεκριμένη ομάδα) όσο και φιλοσοφίας, είμαι υποχρεωμένος να πάω πάσο.
Δεν λέω ακόμη πως ο Τζον Φαν’τ Σχιπ έχει κερδίσει τα αποδυτήρια. Λέω πως ήδη υπάρχουν πολλά περιστατικά, μικρά, που δείχνουν πως οι παίκτες, στο ξεκίνημα της συνεργασίας τους, διάκεινται θετικά απέναντι του. Και σέβονται κάτι που είχε χαθεί προ του Ολλανδού: το απόρρητο των αποδυτηρίων…