Παναθηναϊκός: Η λεζάντα και το… μισό λεπτό δημοσιότητας

Έπινα το εσπρεσάκι μου στα βόρεια χθες και μου σφύριξαν πως είχε ματσάκι στο ΟΑΚΑ. Είπα, λοιπόν, να πάρω τζούρα… κρύου και πιτσιρικαρίας βλέποντας Παναθηναϊκό. Τι το ήθελα; Απογοητεύτηκα.

Όχι για τα παιδιά που αγωνίστηκαν. Δεν έχω απαιτήσεις από 20χρονα που τώρα κάνουν τα πρώτα τους επαγγελματικά βήματα με μια ασήκωτη φανέλα.

Απ’ όλους όσους, τόσο καιρό τώρα, διαχρονικά, περιμένουν μισή καλή φάση, μία ενέργεια σε ένα ματς, το «μισό λεπτό» (όχι φυσικά τα 15) της διασημότητας, προκειμένου να φτάσουν στον ουρανό ένα πιτσιρίκι.

Καλώς ή κακώς όμως, όταν κανείς τους, μα κανείς τους, δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά κόντρα σε μια ερασιτεχνική ομάδα, τότε το μέτρο, σε όλους μας, πρέπει να επιβάλλεται.

Ναι, ταλέντο υπάρχει στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού. Από τη συγκεκριμένη όμως παραδοχή ως το να βαφτίζουμε το ταλέντο αξία και να το «ποσοτικοποιούμε» μάλιστα σε όρους ενδιαφέροντος, πάει πολύ.

Ας μην προτρέχουμε, λοιπόν. Κυρίως γι’ αυτά τα παιδιά, που αν έχουν μια (ή και παραπάνω) πιθανότητα να παίξουν και να σταθούν ως επαγγελματίες, αυτή συνίσταται στο να μην ασχολούμαστε μαζί τους επειδή έβαλαν ένα γκολ σε κενή εστία, επειδή έκαναν ένα τακουνάκι, επειδή οι μάνατζερ και οι μπαμπάδες τους κάνουν λεζάντα όπου και όπως μπορούν…

Παναθηναϊκός: Θλάση τρίτου βαθμού ο Κότσαρης

Παναθηναϊκός: Στις εξετάσεις έλειπε το… λίαν