Ποια ανάλυση να κάνει κάποιος για την εικόνα που παρουσιάζει ο Ολυμπιακός. Δια γυμνού οφθαλμού «φωνάζει» το πράγμα. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός. Και δεν μπορεί να αλλάξει. Τουλάχιστον μια βελτίωση, αν είναι να γίνει. Το θέμα πάει αλλού. Πως αυτός δεν είναι Ολυμπιακός. Έχουμε ζήσει και άλλες άσχημες χρονιές. Νομίζω, όμως, πως το πράγμα πάει πολύ.
Ολυμπιακός σημαίνει πάθος. Ακόμα και όταν είσαι στα κάτω σου. Ολυμπιακός σημαίνει να τα δίνεις όλα για τη νίκη, όπως μπορείς. Αλλά να τα δίνεις όλα.
Εδώ και καιρό και με κάθε προπονητή, φέτος, υπάρχουν απλά ξεσπάσματα. Που δίνουν, απλά, τις νίκες. Και τίποτα άλλο για να σχολιάσεις.
Δηλαδή να πεις πως πάει κάπου η ιστορία. Ότι γίνεται δουλειά. Ότι ξεχωρίζουν αυτοί και αυτοί, που θα δώσουν την απαραίτητη ώθηση και στους υπόλοιπους.
Θέλει και ψυχικό σθένος για να πάρεις ένα παιχνίδι. Εκεί που δεν μπορείς, σε τακτικά θέματα, ακόμα και με πρόβλημα φυσικής κατάστασης, βάζεις την μαγκιά σου.
Δεν υπάρχει ούτε αυτό κι έτσι βρισκόμαστε σε αυτή τη θέση, να κάνουμε αναλύσεις για το τι φταίει. Και αν θα έμπαινε το γκολ σε εκείνη την φάση και αν δεν γινόταν αυτό για να δεχθούμε γκολ.
Εξαιρέσεις από την εικόνα του Ολυμπιακού, υπάρχουν. Αλλά εδώ μιλάμε για την ομάδα. Και το χάπι δεν χρυσώνεται. Γι’ αυτή την κατάσταση δεν μπορεί να φταίει μόνο ένας. Είναι συλλογικό το ζήτημα και πρέπει όλοι να κάνουν την αυτοκριτική τους.
Και αλλαγή προπονητή να γίνει, πριν την ολοκλήρωση της σεζόν, δεν θα αλλάξει κάτι. Τα παραδείγματα είναι πολλά για τα λάθη που υπάρχουν στο ρόστερ και τους παίκτες που δεν έχουν καταλάβει σε ποια ομάδα έχουν έρθει.
ΥΓ: Για να τα λέμε και όλα, αυτός ο Ολυμπιακός, με τις παθογένειες του βρέθηκε ζωντανός στην μάχη του τίτλου, αρκετές φορές, αλλά κάηκε μόνος του!