Ο Ολυμπιακός και όχι μόνο τιμά τις 21 ψυχές που χάθηκαν σημαδεύοντας τον ελληνικό αθλητισμό σε μια ημέρα μνήμης, 40 χρόνια μετά, που φέρνει στο νου τραγικές εικόνες.
Οι παλαιότερες γενιές λίγο πολύ, έχουν να θυμηθούν πράγματα, που όταν τα σχολιάζουν ανατριχιάζουν.
Δεν απέχω πολύ από αυτό. Με δεδομένο πως υπήρξε οικογενειακό μου πρόσωπο στο Καραϊσκάκη σε εκείνο το ντέρμπι όπου ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε την ΑΕΚ, την 8η Φεβρουαρίου του 1981, είναι πάντα κάτι που θα σε σημαδεύει.
Έστω και αν δεν ήταν κοντά στην συγκεκριμένη θύρα.
Αυτά μικρή σημασία έχουν μπροστά σε μια τραγωδία, η οποία δεν μπορεί να ειπωθεί, απόλυτα με λόγια.
Χάθηκαν 21 ψυχές. Που οι δικοί τους άνθρωποι αναπολούν κάθε μέρα.
Που θυμούνται, που κοιτούν τα βίντεο, που διαβάζουν.
Ασθενοφόρα με τις σειρήνες να ακούγονται, καταμέτρηση πτωμάτων, άκουσμα ονομάτων. Και συλλυπητήρια.
Αυτές είναι οι εικόνες που έρχονται γρήγορα στο μυαλό. Σε μια τραγωδία, που σημάδεψε τον ελληνικό αθλητισμό.
Ο κορονοϊός φέτος, άλλαξε τα πράγματα και δεν έγινε το καθιερωμένο μνημόσυνο.
Αλλά δεν σημαίνει και κάτι. Βουβός ήταν πάντα ο πόνος, όπως θα είναι και σήμερα.
Ο Ολυμπιακός και όλη η οικογένεια του έχει να θυμάται πως μια τραγωδία τον σημάδεψε και τα θύματα θα είναι αυτά που πάντα θα κοιτούν από ψηλά.
Κι επειδή τα πολλά λόγια δεν χωρούν σε μια τέτοια τραγωδία, θα πω απλά… ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
Διαβάστε επίσης
Θύρα 7: 40 χρόνια μετά, κανείς δεν ξεχνά… (vid)
Τραγωδία Θύρας 7: Ο 22ος «νεκρός» που γύρισε στον κόσμο των ζωντανών