Σε ένα πρωτάθλημα των μετρίων όπως είναι αυτό της Super League (ειδικά τα τελευταία χρόνια) ο Άρης αδυνατεί να ξεφύγει από τη δική του μετριότητα και να κάνει το βήμα παραπάνω.
Εκεί που δείχνει έτοιμος να κάνει να στοχεύσει στην πρώτη 3άδα-4άδα καταφέρνει να «γκρεμίζει» τις ελπίδες που ίδιος έχει δημιουργήσει. Κι αυτό σε ένα πρωτάθλημα με τον χειρότερο Παναθηναϊκό που έχουμε δει ποτέ και με μια ΑΕΚ πολύ κατώτερη από αυτό έχει παρουσιάσει διαχρονικά.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Άρης – Λαμία 1-1: Γκέλα ξανά στο Βικελίδης απέναντι στην ψυχωμένη Λαμία (vid)
Σήμερα ήταν η Λαμία που «φρέναρε» τον Άρη, λίγες αγωνιστικές πριν ήταν ο ΟΦΗ, η ΑΕΛ, ο Πανιώνιος, ο Βόλος κοκ. Ομάδες δηλαδή μικρομεσαίες.
Με παιχνίδια που είναι ντέρμπι και αυτά που χαρακτηρίζονται μεγάλης δυσκολίας (με ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Ολυμπιακό), ο Αρης τα πάει σαφώς καλύτερα. Ακόμη κι αν δεν νικά, κερδίζει τις εντυπώσεις και σου δείχνει οτι έχει δυνατότητες για να φτάσει ψηλά, αρκεί να προσέξει κάποιες λεπτομέρειες. Τις οποίες όμως δεν καταφέρνει να διορθώσει ποτέ. Τουλάχιστον όχι σταθερά.
Ίσως γιατί σε αυτά τα ματς δεν έχει το ΠΡΕΠΕΙ και παίζει πιο άνετα, γνωρίζοντας ότι δεν είναι το φαβορί; Πιθανόν. Αντιθέτως με πιο αδύναμους από εκείνον αντιπάλους, όπως σήμερα η Λαμία οι «κιτρινόμαυροι» είτε θα μπουν νωθρά και θα δεχθούν γκολ, είτε θα έχουν το αποτέλεσμα που θέλουν (δηλαδή θα προηγούνται) και θα τους πιάνει «τρικυμία» προσπαθώντας να το κρατήσουν (όπως με πχ ΑΕΛ). Και μετά… τρέχουν.
Λες και απέναντί τους εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά τους ο… Μέσι και ο Ρονάλντο και όχι ο Αντζέτζο, ο Αραμπούλι ή Μπέρτος. Αυτή η αντιμετώπιση είναι απόρροια δύο δεδομένων. Της νοοτροπίας, αλλά και της ποιότητας που διαθέτει μια ομάδα. Και τα δύο μπορούν (όχι να διορθωθούν απόλυτα), αλλά να βελτιωθούν τον Ιανουάριο με προσθήκες που είναι απαραίτητο να γίνουν.
Δεν γίνεται να σε κάνει άνω-κάτω η Λαμία στο πρώτο 20λεπτο, να σου βάζει δύο γκολ (έστω κι αν το ένα ήταν οφσάιντ) και στα υπόλοιπα 70 να την «πατάς» αγωνιστικά, αποδεικνύοντας ότι εσύ (και μόνο εσύ) φταις που βρέθηκες να κυνηγάς στο σκορ.
Και πάμε τώρα σε πιο συγκεκριμένες παρατηρήσεις για το παιχνίδι. Σήμερα έλειψε ένας επιθετικός περιοχής. Φάνηκε πόσο «ηχηρή» ήταν η απουσία του Ιντέγε και όσοι τον «κράζουν» είναι απλά άσχετοι. Ακόμη κι αν ο Νιγηριανός δεν σκόραρε θα μπορούσε να είχε ανοίξει περισσότερους διαδρόμους για τους συμπαίκτες του απέναντι στο μαζικό… αντιποδόσφαιρο των φιλοξενούμενων. Ή θα μπορούσε να κέρδιζε κάποιο πέναλτι.
Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο ο Άρης κυριάρχησε στο γήπεδο (η κατοχή έφτασε το 75-80%) οι περιφερειακοί του παίκτες συνδυάστηκαν καλά, δεν είχαν όμως τον φορ περιοχής που θα μπορούσε να απειλήσει πιο ξεκάθαρα. Να πάρει μια κεφαλιά! Υπήρχαν μεν οι φάσεις για το γκολ, κάτι έλειπε όμως.
Κι αφού έλειπε ο Ιντέγε μήπως θα μπορούσε να δώσει λύση, σε αυτό που λέω, ο Δημήτρης Διαμαντόπουλος; Δεν λέω ότι αν έπαιζε ο Έλληνας επιθετικός ο Άρης θα νικούσε. Γιατί όμως -αφού έμεινε στην ομάδα- να μην πάρει μια ευκαιρία σε ένα τέτοιο ματς (με κλειστή άμυνα) ελλείψει του Ιντέγε; Έχει αποδείξει πάντως ότι έχει έφεση σε τέτοιες καταστάσεις.
Ο Λάρσον είναι ένας πολύ χρήσιμος παίκτης που βρίσκεται σε ανοδική πορεία (σκόραρε για 2ο σερί ματς), όμως αποδίδει καλύτερα στον χώρο. Όταν δηλαδή η ομάδα του παίζει κυρίως με αντεπιθέσεις και βρίσκει διαδρόμους όπως συνέβη με την ΑΕΚ.
Θεωρώ ότι έτσι όπως εξελίχθηκε το ματς με τη Λαμία οι μεσοεοπιθετικοί του Άρη έπρεπε να «εκβιάσουν» περισσότερο τη σωματική επαφή και να πηγαίνουν συνεχώς μέσα στην περιοχή εκμεταλλευόμενοι την καλή κλειστή τρίπλα που διαθέτουν. Ήταν πιθανό να εξασφαλίσουν κάποιο πέναλτι.
Γενικότερα σε τέτοια παιχνίδια μέσα στο Βικελίδης, θα ήθελα να βλέπω τον Άρη με δύο καθαρούς επιθετικούς. Ιντέγε – Λάρσον, Ιντέγε – Ντιγκινί ή ακόμη και τον Διαμαντόπουλο (με τον Γάλλο ή τον Σουηδό). Αν όχι από την αρχή, από νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο εφόσον καλείσαι να ξεκλειδώσεις άμυνες-«λεωφορεία».
Από το σημερινό ματς κρατάω την εξαιρετική απόδοση του Φετφατζίδη ο οποίος αν δεν κουράστηκε, καλό θα ήταν να είχε παραμείνει στο ματς. Θα μπορούσε να αποχωρήσει ο Γκάμα που είχε κουραστεί. Ο Μαρτίνες δεν κατάφερε να βοηθήσει τόσο. Αντιθέτως ο Μαντσίνι προσέδωσε «φρεσκάδα» και έφτιαξε φάσεις για τον εαυτό του και τους συμπαίκτες. Επίσης προσπάθησε ο Αμπού Μπα που είχε και το δοκάρι, αλλά θέλει κι άλλα ματς στα πόδια του.
Δεν μου αρέσει να αναφέρομαι στη διαιτησία όμως μετά την ΑΕΚ μια φορά διαπιστώσαμε και πάλι το πόσο προβληματική είναι η ελληνική «σφυρίχτρα». Ο Βρέσκας και οι συνεργάτες του απέτυχαν στον πειθαρχικό έλεγχο, χαρίζοντας αρκετές κάρτες στους λαμιώτες. Γενικότερα ο ρέφερι από την Πιερία καταλόγιζε φάουλ που δεν ήταν και «έπνιγε» άλλα που ήταν. Βεβαίως εις βάρος του Άρη. Επιπλέον τα τρία λεπτά των καθυστερήσεων ήταν λίγα, ενώ φυσικά υπάρχει και η φάση του 42′ με το εμφανές σπρώξιμο στον Λάρσον μέσα στην περιοχή. Η φάση αυτή δεν έπρεπε έστω να ελεγχθεί από τον διαιτητή στο VAR;
ΥΓ: Δεν εντοπίζω ιδιαίτερες ευθύνες στον Ένινγκ στο σημερινό ματς. Όταν έχεις 22 τελικές, 9 κόρνερ και ο αντίπαλός σου έχει μόλις 5, 23 επεμβάσεις και 9 αποκρούσεις τι να πεις; Ο Γερμανός έχει βάλει στην ομάδα στη σωστή κατεύθυνση ωστόσο πρέπει να βοηθηθεί από τους υπάρχοντες παίκτες, αλλά και από τη διοίκηση με μεταγραφές τον Ιανουάριο.
ΥΓ1: Ακόμη κι έτσι τίποτα δεν έχει χαθεί ακόμη. Ναι είναι κρίμα εκεί που ενθουσιάζεσαι να δέχεσαι το… κρύο ντους, όμως και πάλι ο Άρης παραμένει μέσα στους στόχους του. Την κατάκτηση του Κυπέλλου και την είσοδο στην 4άδα. Δεν μπορείς όμως να μην… σκας όταν αντιλαμβάνεσαι ότι οι «κίτρινοι» θα μπορούσαν να ήταν στην 3η θέση έχοντας απλά μερικούς μόνο από τους τόσους βαθμούς που «σκόρπισαν».
Διαβάστε εδώ όλα τα μπλογκ του συντάκτη
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Ακολουθήστε το Sportime στο Instagram