Παραφράζοντας ένα γνωστό ποδοσφαιρικό σύνθημα, όταν αναγκάζεις τους άλλους να «ρωτάνε και να ανησυχούν» για σένα, είναι μεγάλη υπόθεση.
Βλέπεις ότι άπαντες γύρω από το πρωτάθλημα της Super League, αντίπαλοι παίκτες, παράγοντες ομάδων, αλλά και δημοσιογράφοι ασχολούνται ολοένα και περισσότερο με το εξαιρετικό ξεκίνημα που πραγματοποιεί ο Άρης.
Αρχικά υπήρχε η απορία. «Μα πως και νικάνε συνέχεια. Είναι τυχεροί. Θέμα χρόνου είναι να ξεφουσκώσουν» και άλλα τέτοια. Ο χρόνος κυλούσε, ο Άρης νικούσε και σιγά σιγά το ρωτάω μετατράπηκε σε ανησυχώ, καθώς άπαντες διαπίστωναν ότι ο «Θεός του πολέμου» κερδίζει από ικανότητα και όχι από τύχη.
Για να είμαστε δίκαιοι αρκετοί από αυτούς το παραδέχονται πλέον ανοιχτά και αναγνωρίζουν την ποιότητα που διαθέτει η ομάδα του Άκη Μάντζιου. Άλλωστε το να είσαι πρώτος ενώ ακόμη απέχεις αρκετά από το 100% των δυνατοτήτων σου, έχοντας παράλληλα τη δυνατότητα να φέρνεις παίκτες από τον πάγκο καλύτερους και από τους βασικούς, λέει πολλά.
Όπως πολλά λέει και το γεγονός ότι οι αντίπαλοί σου προτιμούν να σε αντιμετωπίζουν όταν εκείνοι βρίσκονται υπό τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις. Να είναι για παράδειγμα ξεκούραστοι, να είναι πλήρεις. Γιατί γνωρίζουν πολύ καλά, ότι σε διαφορετική περίπτωση οι πιθανότητές τους απέναντί σου είναι περιορισμένες.
Απολύτως θεμιτό, καθώς κάθε ομάδα κοιτάζει το προσωπικό της συμφέρον αναλόγως πως διαμορφώνονται τα γεγονότα καθημερινά.
Μπροστά του ο Άρης είχε ένα ντέρμπι με την ΑΕΚ, το οποίο όπως γνωρίζουμε από χθες, ότι τελικά δεν θα πραγματοποιηθεί. Ένα ματς το οποίο θεωρώ ότι αποτελούσε το πρώτο μεγάλο «Κρας Τεστ» της σεζόν και σε περίπτωση νίκης θα έμπαινε για τα καλά σε «τροχιά πρωταθλητισμού».
Όταν λέω σε «τροχιά» πρωταθλητισμού δεν εννοώ απαραίτητα ότι ο Άρης θα πήγαινε για πρωτάθλημα. Εννοώ ότι θα άρχισε να «μπολιάζεται» με τη νοοτροπία του πρωταθλητή. Και με τη διάθεση να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι μπορείς να κοιτάς όσο πιο ψηλά γίνεται χωρίς να «ζαλίζεσαι».
Ότι δεν έχεις «ταβάνι» και ότι ψάχνεις να φτάσεις στο μάξιμουμ της δυνατοτήτων σου. Και είναι εμφανές ότι τα όρια της αυτή η ομάδα απέχει πολύ ακόμη για να τα «αγγίξει».
Όσον αφορά το θέμα των στόχων, θεωρώ ότι ακόμη είναι πολύ νωρίς να ειπωθεί το οτιδήποτε. Και τον Άκη Μάντζιο να ρωτήσουμε κάτι ανάλογο θα πει. Το που θα φτάσει η ομάδα θα φανεί αρκετά αργότερα στη σεζόν. Πρέπει να το δείξει η ίδια στο γήπεδο και εφόσον το κάνει, να δούμε κιόλας που θα της… επιτρέψουν να φτάσει.
Ανοίγω παρένθεση: Μέχρι στιγμής τουλάχιστον η διαιτησία καλά τον παίζει. Δεν τον ευνοεί βεβαίως, αλλά δεν μπορούμε ότι τον έχει αδικήσει κιόλας κάπου «χοντρά».
Το βασικό είναι πως ο Άρης μας πείθει και (κυρίως) πείθει και τους αντιπάλους του ότι μπορεί να τους κερδίσει όλους. Δεν ξέρω κι εγώ πόσες δεκαετίες έχει καταφέρει να πετύχει κάτι τέτοιο. Πιθανότατα από το μπαράζ του Βόλου το ’80. Σαράντα ολόκληρα χρόνια.
Μέχρι τώρα η ομάδα του Άκη Μάντζιου έχει περάσει σχεδόν με άριστα τα όποια «τεστ» τέθηκαν στο διάβα της. Άφησε πίσω της έναν οδυνηρό αποκλεισμό στην Ευρώπη. Δεν επέτρεψε στο ξαφνικό θέμα των κρουσμάτων να την επηρεάσει ψυχολογικά.
Επιπλέον νίκησε εντός κι εκτός παιχνίδια με μικρομεσαίους αντιπάλους (Λαμία, Βόλος, Αστέρας) που διαχρονικά την πλήγωναν (εξαίρεση ο ΠΑΣ). Πήρε «τρίποντο» σε ουδέτερο γήπεδο (με Απόλλωνα) στο οποίο ελλόχευε κίνδυνος. Και βεβαίως πανηγύρισε σπουδαίο διπλό επί του Παναθηναϊκού μετά από 13 ολόκληρα χρόνια.
Τώρα κόντρα στην ΑΕΚ ο Άρης θα είχε την ευκαιρία για το μεγάλο «άλμα». Δεν πειράζει όμως που τελικά δεν θα γίνει το τώρα το ματς.
Λαμβάνεις πολύ μεγαλύτερη ικανοποίηση όταν νικήσεις έναν αντίπαλο στα καλύτερά του. Γιατί από τη μία εσύ δεν έχεις την παραμικρή αμφιβολία για τη νίκη σου και από την άλλη εκείνος δεν έχει καμία δικαιολογία για την ήττα που υπέστη…
ΥΓ: Τα τεστ που κάνουν οι ομάδες για την πανδημία θα πρέπει να γίνονται σε δημόσιο φορέα προκειμένου να υπάρχει απόλυτη διαφάνεια.