Άρης: Αυτοκρατορικές αναμνήσεις, γραμμένες σε βιντεοκασέτα

Άρης: Τι όμορφες αναμνήσεις σας φέρνω, με αυτές τις φωτογραφίες ε; Συγκινήστε; Να με συμπαθάτε, αλλά αυτός είναι ο στόχος μου. Να φέρω στην επιφάνεια θύμησες του παρελθόντος, οι οποίες, όμως διαπιστώνω με ικανοποίηση, ότι συνδέονται άρρηκτα με το παρόν και (θέλω να ελπίζω) με το προσεχές μέλλον.

Το συγκεκριμένο μπλογκ ήθελα να το γράψω εδώ και αρκετό καιρό, όμως η αγωνιστική κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο «Αυτοκράτορας» δεν βοηθούσε. Το κατάμεστο «Nicκ Galis Hall», σε συνεχόμενα μάλιστα ματς και με «τέρμα» αντιπεμπορικούς αντιπάλους, πρόσφερε επιτέλους αυτό το έναυσμα.

Φυσικά ο Άρης απέχει πολύ αγωνιστικά από εκείνες τις εποχές, όμως η «ζέση» που δημιούργησε η εικόνα αυτή σε όλους τους μπασκετικούς φιλάθλους (όχι μόνο του Άρη) ήταν παρόμοια με εκείνη τη δεκαετία του ’80.

Τότε που ο Γιάννης Ιωαννίδης καθήλωνε μια ολόκληρη χώρα μπροστά από τις τηλεοράσεις της και άλλαζε τους νόμους του εμπορίου, καθώς τα θέατρα, τα σινεμά και τα κέντρα διασκέδασης «ερήμωναν» όποτε είχε αγώνα των «κιτρινόμαυρων».

Ήταν τότε που περιμέναμε όλοι με το βίντεο ανοιχτό, έτοιμοι να πατήσουμε το REC στο τηλεκοντρόλ, μόλις ακουστεί η θρυλική φωνή του Φίλιππα Συρίγου να λέει το καθιερωμένο «Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι καλησπέρα σας από…». Όλοι ήθελαν να απαθανατίσουν τις ιστορικές στιγμές. Γιατί κάθε αγώνας που έδινε εκείνος ο Άρης ήταν ιστορικός.

Άρης: Αυτοκρατορικές αναμνήσεις, γραμμένες σε βιντεοκασέτα

Κάποιες φορές φυσικά η ΕΡΤ αργούσε να συνδεθεί, άλλες πάλι, εν ώρα αγώνα, χανόταν η εικόνα, ή ο ήχος και… σιχτιρίζαμε. Στη συνέχεια έφτιαχνες το αρχείο σου, αγώνα με τον αγώνα και ερχόσουν σε επαφή με άλλους συλλέκτες ώστε να γίνει ανταλλαγή σε ματς που είχε ο ένας και δεν είχε ο άλλος.

Σε αυτή την περίπτωση θα χρειαζόταν να έχει κάποιος δύο βίντεο ή να πας σε βίντεοκλαμπ.  Μέχρι τότε έπρεπε να προσέχεις τις βιντεοκασέτες σου «σαν κόρη οφθαλμού». Μην χαλάσουν από την πολυκαιρία (έπρεπε ανά τακτά χρονικά διαστήματα να τις βάζεις να παίζουν), μην σκονιστεί η ταινία τους, μην τις «μασήσει» το ίδιο το βίντεο και μετά καταστροφή!

Όλη αυτή η διαδικασία όμως ήταν πραγματική ιεροτελεστία. Ακόμη και τις διαφημίσεις σε αυτούς του αγώνες καθόσουν να τις παρακολουθήσεις με ευχαρίστηση. Ήταν λίγες, ήταν εύστοχες και ήταν αγνές.

Προσωπικά θα μπορούσα να έχω και μεγαλύτερο αρχείο, όμως μερικές φορές έγραφα ένα νέο παιχνίδι, στην ίδια βιντεοκασέτα και έτσι δυστυχώς χάθηκαν κάποια αρχεία. Ήταν όμως τόσο δυνατές αυτές οι εικόνες που μας πρόσφερε ο Άρης που νόμιζες οτι αυτή η εποχή θα κρατήσει για πάντα. Κι ας ήταν, εν τέλει, μόνο 5 με 6 τα χρόνια που διήρκεσε το prime της Αυτοκρατορίας.

Τα παραπάνω που γράφω θα τα διαβάζουν οι νεότεροι και θα παραξενεύονται. Ευτυχώς όμως ήρθε μετά από κάποια χρόνια το διαδίκτυο και το youtube και πλέον οι περισσότεροι από αυτούς του αγώνες υπάρχουν στο ιντερνετικό πλέον αρχείο.

Βεβαίως τον ρομαντισμό και τις θύμησες που φέρνουν αυτές οι βιντεοκασέτες το «ψυχρό» διαδίκτυο δεν μπορεί ούτε καν να τον πλησιάσει. Γι αυτό όσες μας έχουν απομείνει, δεν θα τις σβήσουμε και δεν θα τις πετάξουμε ποτέ.

Κάνοντας τώρα μια «σύνδεση» με το τώρα, το κατάμεστο «Αλεξάνδρειο» σε κάνει να καταλάβεις οτι αυτός ο ρομαντισμός και αυτή τη δυναμική παραμένουν αναλλοίωτα μέχρι σήμερα. Ο Άρης μπορεί ακόμη και σε ένα απαξιωμένο προϊόν – όπως είναι το ελληνικό πρωτάθλημα- να αλλάζει τις ισορροπίες.

Και θα τις αλλάξει ολοκληρωτικά αν βρεθεί ένας αντάξιος του μεγέθους του επενδυτής.

ΥΓ1: Το πιο περίεργο γήπεδο (αναφέρομαι σε παρκέ) που θυμάμαι από εκείνη την εποχή ήταν αυτό της Σατούρν, στην Κολωνία, καθότι ποδηλατοδρόμιο (βίντεο από πάνω). Το καθότι στη Γερμανία, ήταν φυσικά γεμάτο από Έλληνες.

ΥΓ2: Όταν σε ανακοίνωσή της η ΚΑΕ ΑΕΚ φέρνει ως παράδειγμα τον Άρη, λέει πολλά.