Οσο χαμηλά κι αν φτάσει ο Άρης, η φανέλα, η μπασκετοσύνη του και το μέταλλο που διαθέτει παραμένουν αναλλοίωτα. Άρης- Παναθηναϊκός 81-71.
Η νίκη που πέτυχε μια ομάδα 300-400 χιλιάδων ευρώ απέναντι στον Παναθηναϊκό των 5-6 εκατομμυρίων το αποδεικνύει. Παραμένει η ομάδα με το πιο μπασκετικό DNA, το πιο μπασκετικό κοινό και με την πιο μπασκετική αύρα στην χώρα. Κι ας παίζει εδώ και χρόνια για τη σωτηρία του έχοντας φτάσει στα… Τάρταρα. Μόνο αυτός θα μπορούσε να πετύχει τέτοια νίκη.
Και δεν είναι μόνο το σημερινό. Από την εποχή της Αυτοκρατορίας έκανε τεράστιες υπερβάσεις. Μπορεί στην Ελλάδα ο Άρης να διέθετε το κορυφαίο ρόστερ όμως στην Ευρώπη απέναντι στα τότε μεγαθήρια είχε και πάλι υποπολλαπλάσιο μπάτζετ.
Μπορεί να υπήρχαν Γκάλης και Γιαννάκης όμως σε σύγκριση με τις Τρέισερ, Μπαρτσελόνα, Μακάμπι, Γιουγκοπλάστικα και αρκετές άλλες, υπολειπόταν ξεκάθαρα. Ας μην ξεχνάμε επίσης οτι οι περισσότερες εξ αυτών έπαιζαν με τρεις και τέσσερις Αμερικανούς την ώρα που ο Άρης είχε μόλις δύο, ενώ στην Ελλάδα επιτρεπόταν ένας! Άρα και στα μεγαλεία του πάλι υπέρβαση έκανε.
Στη δεκαετία του ’90 οι υπερβάσεις συνεχίστηκαν καθώς ναι μεν η ομάδα είχε κατά καιρούς κάποιους μεγάλους παίκτες (Λιαδέλη, Ορτίθ, Σάκλφορντ, Μπόνι), όμως τα περισσότερα χρόνια ο Άρης αντιμετώπιζε τεράστια οικονομικά προβλήματα. Και όμως υπερομάδες όπως ο Παναθηναϊκός του Ράτζα, ο Ολυμπιακός του Πάσπαλιε και η ΑΕΚ του Γιάννη Ιωαννίδη υποκλίνονταν στους… απλήρωτους.
Η τελευταίες υπερβάσεις που είχε κάνει ο «Αυτοκράτορας» ήταν με την ομάδα του Λάσκαρη όταν με μπάτζετ 800.000 κατάφερε με τους Χάγκινς, Οκάρο και ΜακΝιλ να νικήσει δύο φορές στα πλέι οφ των Παναθηναϊκό του μεγάλου Διαμαντίδη των 12 εκατ. μπάτζετ.
Και πάμε στη στη σημερινή υπέρβαση η οποία ίσως ήταν και η μεγαλύτερη που έγινε. Με παιδιά «άσημα», με ένα μπάτζετ που μπορεί δεν μπορεί να πληρώσει έναν παίκτη των «πράσινων», που πρωταρχικό στόχο είχε να μην κινδυνεύσει και που δεν ξέρει με πόσους βαθμούς μείον θα αγωνίζεται.
Μια ομάδα όμως με τεράστιο κίνητρο εν αντιθέσει με την περσινή, κάτι που είδατε πως κάνει την τεράστια διαφορά. Με αθλητές «διψασμένους», με πάθος, πραγματικούς μαχητές, αυτό που θέλει να βλέπει ο κόσμος του Άρη δηλαδή. Μια ομάδα που είχε τα ψυχικά αποθέματα να γυρίσει από το -19 (24-43) με το οποίο έχανε στο ημίχρονο.
Ο Άρης του Β’ μέρος ήταν αυτό που πρέπει να βλέπουμε φέτος. Και δεν στέκομαι καθόλου στη νίκη. Ακόμη κι αν στο τέλος ο Καστρίτης και τα παιδιά του έχαναν, πάλι θα χειροκροτούνταν από το Παλέ. Αυτοί όμως κατάφεραν και το πήγαν ως το τέλος. «Ισοπέδωσαν» έναν Παναθηναϊκό που καιγόταν για νίκη μετά το στραπάτσο στο Μονακό.
Οι «κίτρινοι» με την ταχύτητά και την αθλητικότητα τους «έπνιξαν» τον αργό και στατικό (με τους Παπαγιάννη, Παπαπέτρου, Σαντ Ρος και Κασελάκη) Παναθηναϊκό. Παράλληλα περιόρισαν αισθητά την δημιουργία του (14 ασίστ για 13 λάθη) και απομόνωσαν όσους προσπαθούσαν να οργανώσουν τις «πράσινες» επιθέσεις (Μέικον, Σαντ Ρος, Μποχωρίδη) οδηγώντας τους σε λάθος επιλογές.
Επίσης παρότι είχαν σημείο αναφοράς στην επίθεση τον… Γκάλη Χάνλαν (με μια 35άρα από τα… παλιά) δεν εγκλωβίστηκαν γύρω του, αλλά άνοιξαν χώρους ώστε να σκοράρουν και οι υπόλοιποι. Από κοντά και ο Όμηρος Νετζήπογλου που απέδειξε ότι διαθέτει μεγάλη προσωπικότητα καθώς έβαλε μεγάλα καλάθια όταν η μπάλα «έκαιγε».
Έτσι αυτός ο Άρης που είναι ελλιπής ειδικά στους ψηλούς κατάφερε να πάρει ένα ριμπάουντ παραπάνω από το «τριφύλλι» και να σημειώσει 44 πόντους μέσα στη ρακέτα!
Με αυτό τον «φρενήρη» ρυθμό η ομάδα του Καστρίτη υπέπεσε σε μόλις 8 λάθη, είχε 65% στα δίποντα( ή αλλιώς 26/40!), ενώ πέτυχε 16 ολόκληρους πόντους από τα λάθη των αντιπάλων του.
Απίστευτό, αλλά το σκορ στο δεύτερο μέρος διαμορφώθηκε 57-28, με τον Παναθηναϊκό να μην μπορεί να διαχειριστεί αυτό του συνέβαινε και στο τέλος να καταρρέει.
Ολα αυτά γιατί ο νέος Άρης φαίνεται πως κτίστηκε με όσα επιτάσσει και απαιτεί ο σύγχρονος αθλητισμός. Ενέργεια, ταχύτητα, χαμηλό μέσο όρο ηλικίας και κίνητρο.
Φυσικά μιλάμε για ένα ματς και μόνο και δεν χρειάζονται διθύραμβοι και μεγάλα λόγια. Είναι νωρίς ακόμη. Αν όμως η ομάδα παίζει έτσι στα περισσότερα παιχνίδια της δεν μπορώ να δω πως δεν θα διεκδικήσει πράγματα στη φετινή σεζόν.
Το μεγαλύτερο κέρδος όλων είναι ότι μια τέτοια μυθική νίκη «ξαναζεσταίνει» τον κόσμο της, ξανασυστήνει τον Άρη στο νεότερο μπασκετικό κοινό της Ελλάδας και υπενθυμίζει στους παλαιότερους: Οτι ο Άρης θα είναι πάντα ο Αυτοκράτορας!
ΥΓ: Φυσικά αξίζει να αναλύσουμε περισσότερα από αυτό το ματς και να αναφερθούμε προσωπικά σε παίκτες. Αυτή τη στιγμή όμως το αποτέλεσμα επισκιάζει τα πάντα και το αντιλαμβάνεστε.