ARIS-DNA. Τα καλύτερα Χριστούγεννα εδώ και δεκαετίες θα κάνει ο οπαδός του Άρη. Το τέλος του 2020 βρίσκει την ομαδάρα του Άκη Μάντζιου στην κορυφή (εκκρεμεί το ματς του Ολυμπιακού με την ΑΕΛ) και ολόκληρη την ποδοσφαιρική Ελλάδα να τη βλέπει και να μένει με το στόμα ανοιχτό.
Ένας Άρης που όλο αναρωτιόμαστε πότε θα πιάσει το «ταβάνι» του και κάθε αγωνιστική μας δείχνει ότι έχει πολύ ακόμη για να το αγγίξει. Πού θα σταματήσει αυτή η ονειρεμένη πορεία, δεν θέλω να μάθω, ακόμη και αν μπορούσα με το πάτημα ενός κουμπιού. Θέλω να την απολαύσω σαν έναν όμορφο ταξίδι.
Επιτέλους ένας Άρης που αξίζει στον κόσμο του. Που είναι όνομα και πράγμα «Θεού του πολέμου» και φέρει το DNA του. Ένας Άρης που έχει εξαλείψει συμπλέγματα του παρελθόντος και που αντιθέτως έχει «φορτώσει» όλες τις φοβίες και της ανησυχίες του στους αντιπάλους του. Τους έχει πείσει πως εύκολα δύσκολα θα χάσουν.
Ένας Άρης που έχει κάνει ακόμη και τους οπαδούς του να… τσιμπιούνται και να μην πιστεύουν την ομάδα -τρένο που βλέπουν. «Στα αλήθεια αυτή η ομάδα είναι ο Άρης που ξέραμε τόσα χρόνια; Δεν το πιστεύω», είναι το κεντρικό νόημα των αναρτήσεων πολλών οπαδών του στα διάφορα φόρουμ και μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Νομίζω θα συμφωνήσετε ότι η νίκη επί του ΟΦΗ ήταν μεγαλύτερη από αυτή επί του ΠΑΟΚ. Πρώτον διότι είναι σύνηθες μετά από νίκες σε ντέρμπι να «γκελάρεις», δεύτερον για όλα όσα συνέβησαν με το θέμα «Σιαμπάνη».
Πολλοί ήταν εκείνοι που περίμεναν πώς και πώς απώλεια βαθμών για τους «κίτρινους» στο Ηράκλειο. Όμως δεν τους έκαναν το χατίρι. Κι αυτό χάρη σε με μια εξαιρετική διαχείριση από τον Μάντζιο, τους παίκτες και τη διοίκηση που απάντησαν «εκκωφαντικά».
Έκλεισαν τα αυτιά τους, κοίταξαν μόνο τη δουλειά τους και παράλληλα ύψωσαν τείχος προστασίας γύρω από τον Μάριο. Το αποτέλεσμα ήταν ένα εμφατικό 3-0 απέναντι σε μια καλή ομάδα και μέσα σε μια δύσκολη έδρα και πάλι στο «σβηστό». Όπως και κόντρα στον δικέφαλο.
Επιπλέον ο Άρης έδειξε σε κάποιους πως όταν προσπαθείς να καλύψεις τις ανεπάρκειές σου με ψεύτικες και μικροπρεπείς δικαιολογίες τελικά την πατάς.
Στο αγωνιστικό κομμάτι οι «κίτρινοι» πραγματοποίησαν ένα εξαιρετικό πρώτο ημίχρονο και ουσιαστικά «καθάρισαν» το ματς στα πρώτα 45 λεπτά. Αποτελεσματικοί, ουσιαστικοί και «χτυπώντας» πάνω στις αδυναμίες του ΟΦΗ, τον οποίο και έκαναν «άνω-κάτω». Είτε από τα άκρα, είτε από το κέντρο της άμυνας, είτε στην κόντρα.
Για παράδειγμα μου άρεσε το πώς στις αντεπιθέσεις ο Γκάμα (από τα εξτρέμ) ερχόταν από τον άξονα, δίνοντας υπεραριθμία (4 μαζί με Ματίγια, Σάσα και Μπερτόγλιο έναντι τον τριών του ΟΦΗ στο κέντρο) στην ομάδα του. Κάπως έτσι μπήκε το πρώτο γκολ.
Η ομάδα του Γιώργου Σίμου είναι μια καλή ομάδα, όμως συγγνώμη που θα του πω, που θυμίζει τον παλιό Άρη, που είχε κάποιους καλούς παίκτες, αλλά δεν είχε ουσία, που κούραζε με τη μπάλα που έπαιζε και που στο τέλος συνήθως έχανε.
Αντιθέτως το σύνολο του Μάντζιου κατάφερε και πάλι να μας «γεμίσει» παρότι στο μεγαλύτερο διάστημα η μπάλα δεν βρισκόταν στα πόδια των παικτών του. Και όμως σημείωσε τρία γκολ, χωρίς ο αντίπαλός του να καταλάβει το πώς. Το τελευταίο το λέω γιατί ακούγοντας τις δηλώσεις του Σίμου, όντος ο τελευταίος δεν κατάλαβε ποια ήταν -και με διαφορά- η καλύτερη ομάδα στο γήπεδο.
Αν έχω κάτι να ψέξω, ήταν δύο πράγματα. Το έναν είναι η αδυναμία του Άρη να κρατήσει μπάλα στο δεύτερο μέρος και το άλλο ότι θα ήθελα το «φρεσκάρισμα» ένα δεκάλεπτο πιο νωρίς, κάπου στο 60′, όταν κάποιες παίκτες είχαν «σκάσει». Οι αλλαγές πάντως που έγιναν ήταν αυτές που έπρεπε.
Λεπτομέρειες θα πει κάποιος όμως όταν κάνεις πρωταθλητισμό και το παραμικρό κάνει τη διαφορά. Και ναι ο Άρης του Μάντζιου κάνει πρωταθλητισμό!
ΥΓ: Άσε ρε Φακούντο το γκολ να μετρήσει για τον Μπεναλουάν. Το άξιζε ο Γαλλοτυνήσιος που πήρε… όλη την άμυνα του ΟΦΗ παραμάζωμα. Κι έκανε κι ωραίο πανηγυρισμό σαν λιοντάρι! Δεν πιστεύω πάντως ότι ο Αργεντινός το έκανε εγωιστικά για να πιστωθεί το τέρμα, απλά λειτούργησε ενστικτωδώς πάνω στη φάση.
ΥΓ1: Ο Μάνος ήταν μέσα στις περισσότερες καλές στιγμές της ομάδας του. Στο πρώτο γκολ, στο κερδισμένο πέναλτι, και στη μεγάλη φάση των πρώτων λεπτών. Ε, στην… έδρα του έπαιζε. Αλίμονο.
ΥΓ2: Μετά από μόλις 12 παιχνίδια ο «Θεός του πολέμου» έχει συγκεντρώσει 29 βαθμούς, που «μεταφράζονται» σε 9 νίκες, οι 5 μακριά από το «Βικελίδης» (σε 6 ματς)! Πέρσι στο τέλος της κανονικής περιόδου (σε 26 ματς δηλαδή) είχε μόλις 34 βαθμούς, ενώ στο τέλος των πλέι οφ (σε 36 ματς) είχε 42. Η διαφορά με φέτος, χαώδης.
ΥΓ3: Ακόμα μία… φιλική νίκη πέτυχε ο Άρης. Εμ τόσο άνετα που νίκησε στα δύο τελευταία ματς είναι να μην σου δημιουργείται αυτή η αίσθηση; Το έχουν πει άλλωστε οι… Πάμπλο και Κάρολ, εδώ καιρό.
Αλέξανδρος Κωτάκης: Όλα τα μπλογκ του συντάκτη