Ο Άρης νίκησε τον ΠΑΟΚ πέτυχε μία ακόμη μεγάλη νίκη, αυτή τη φορά πηγαίνοντας κόντρα στη «λογική» της στατιστικής, στους περισσότερους τομείς της οποίας οι «ασπρόμαυροι» υπερείχαν.
Πρώτα από όλα επειδή τα ματς αυτά κατέχουν ιδιαίτερη θέση στην μπασκετική ιστορία, μετά από αρκετά χρόνια είδαμε ένα ντέρμπι «αιωνίων» που σε κρατούσε να το δεις, από το 1 έως το 40ο λεπτό. Κάτι που το έχει ανάγκη το άθλημα έτσι όπως έχει καταντήσει το μπάσκετ, ειδικά στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Έστω κι αν οι δύο ομάδες να ήταν πολύ άστοχες στις βολές και γενικότερα να μην έπαιξαν το καλύτερο μπάσκετ, σε μεγάλο μέρος του αγώνα.
Ο Άρης απέδειξε οτι διαθέτει καλύτερη ομάδα από τον ΠΑΟΚ, παρά το γεγονός ότι ο δικέφαλος διαθέτει μεγαλύτερο μπάτζετ και ένα πιο βαθύ ρόστερ.
Κι αυτό αποδεικνύεται από κάποιους αριθμούς που είναι εντυπωσιακοί. Ο Άρης κατάφερε να κερδίσει παρότι το ποσοστό στις βολές του ήταν σχεδόν όσο το ποσοστό είχε ο ΠΑΟΚ στα τρίποντα! 15/31, δηλαδή 48% από τη γραμμή ο «Θεός του πολέμου», 9/22 (40%) ο δικέφαλος από τα 6,75μ,, με το ποσοστό του να χαλάει στο τέλος από τα δύο άστοχα τρίποντα των Τολιόπουλου και Γκριν που εν τέλει, αποδείχθηκαν καθοριστικά.
Άλλο εντυπωσιακό στοιχείο που έγειρε την πλάστιγγα ήταν τα μόλις 5(!) λάθη σε ένα ματς που κρίθηκε στο τελευταίο δευτερόλεπτο και που έπεφταν κορμιά. Ούτε η ομάδα του Λυκογιάννη υπέπεσε σε πολλά (11) όμως τα 6 λιγότερα του Άρη είναι παραπάνω από διπλάσια.
Αν προσθέσουμε συνδυαστικά και τα 7 κλεψίματα που έκαναν οι γηπεδούχοι (τα περισσότερα στο 4ο δεκάλεπτο) το ματς αντιλαμβάνεται κανείς τη συνθήκη ανατροπής που συντελέστηκε στο μοναδικό πραγματικά καλό δεκάλεπτο του Άρη σε όλο το ματς.
Και μπορεί στα πρώτα δύο δεκάλεπτα η ομάδα του Καστρίτη να πέτυχε περισσότερους πόντους όμως η αλήθεια είναι ότι δεν «πατούσε» καθόλου καλά αμυντικά.
Σε καμία περίπτωση δεν είχε αυτή την ενέργεια και το νεύρο που γνωρίζουμε στην άμυνα. Αποτέλεσμα ήταν να είναι ιδιαίτερα ευάλωτη στις περιστροφές και της αλληλοκαλύψεις στην άμυνα με συνέπεια ο ΠΑΟΚ να βρίσκει συνεχώς ελεύθερα σουτ από την περιφέρεια. Γι αυτό και είχε τόσο μεγάλη ευστοχία.
Επιπλέον η ρακέτα των γηπεδούχων ήταν ιδιαίτερα ευάλωτη με τους παίκτες των φιλοξενούμενων να κάνουν συνεχώς ανενόχλητοι ντράιβ. Σε αυτό ευθύνεται, εκτός από την ομαδική ασυνέπεια, και η ανετοιμότητα του Κέλι που δεν έχει ακόμη τις αντοχές ώστε να παίζει τον αμυντικό ρόλο που γνωρίζαμε.
Τα προβλήματα αυτά εντάθηκαν ακόμη περισσότερο στο τρίτο δεκάλεπτο, εκεί όπου υπήρχε και το πρόβλημα των φάουλ για παίκτες κλειδιά στην άμυνα, όπως ο Λόκετ και ο Σχίζας.
Κάπως έτσι ο ΠΑΟΚ που κρατιόταν μπροστά με τα τρίποντα ξέφυγε με +11 στις αρχές του τέταρτου δεκαλέπτου, σε ένα ματς που φαινόταν να μην έχει γυρισμό.
Κι όμως…
Είπαμε ότι ο δικέφαλος διαθέτει βαθύτερο ρόστερ και μάλιστα διαθέτει περισσότερους αριθμητικά ψηλούς από τον Άρη. Τζέιμς Κέλι όμως δεν διαθέτει σε καμία περίπτωση. Ο Αμερικανός σέντερ κατάφερε να γίνει επιδραστικός παρότι με 4/11 σουτ και 4/13 βολές λίγο έλειψε να αποδειχθεί μοιραίος για την ομάδα του.
Φόρτωσε με φάουλ όποιον αντίπαλο έβαζε πάνω του ο Λυκογιάννης και μαζί έφθειρε την ψυχολογία των φιλοξενούμενων, καθώς έβλεπαν ότι αδυνατούσαν να τον σταματήσουν. Το πιο σημαντικό όμως ήταν ανάγκασε τον προπονητή του δικεφάλου να αλλάζει συνεχώς πεντάδες, με αποτέλεσμα η ομάδα του να μην μπορεί να βρει αγωνιστικό προσανατολισμό στο κρίσιμο τελευταίο δεκάλεπτο όπου και κατέρρευσε.
Και φυσικά ο Κέλι, εκτός του ότι άνοιγε παράλληλα διαδρόμους για τους συμπαίκτες του, γράπωσε και το καθοριστικό τελευταίο ριμπάουντ μετά το άστοχο σουτ του Γκριν.
Φυσικά η κατά κράτος κυριαρχία των κίτρινων στα τελευταία 10 λεπτά δεν οφείλεται μόνο στον Κέλι, αλλά στη συνολική προσπάθεια των γηπεδούχων που έπαιξαν όπως μας έχουν συνηθίσει.
Μια τρομακτική άμυνα οδήγησε τον ΠΑΟΚ να μείνει άποντος για σχεδόν τη μισή περίοδο ενώ σε τουλάχιστον 3-4 επιθέσεις η μπάλα έμεινε στα χέρια των «ασπρόμαυρων» καθώς το 24άρι εξέπνευσε.
Ειδικά αναφορά στην τρομερή αμυντική λειτουργία πρέπει να κάνουμε στον Σακούρ Τζούστον, καθώς ο Αμερικανός, στο διάστημα αυτό, ήταν παντού. Έδινε βοήθειες στους γκαρντ στην περιφέρεια κάνοντας παγίδες, έτρεχε, κάλυπτε στη ρακέτα, τα πάντα όλα.
Στους κορυφαίους και ο Όμηρος Νετζπήπογλου που κράτησε στο ματς τον Άρη σε αρκετά χρονικά σημεία του ματς, όταν υπήρχε κίνδυνος η διαφορά να ξεφύγει. Ο νεαρός γκαρντ έπαιξε με θράσος και στην επίθεση και στην άμυνα, δείχνοντας πως δεν φοβάται να τα βάλει με τους Αμερικανούς του δικεφάλου και στις δύο πλευρές του παρκέ.
Το σημαντικότερο στην ηλικία που είναι είναι να σταθεροποιήσει την απόδοσή του και στα τελευταία ματς δείχνει οτι το καταφέρνει αυτό.
Φυσικά δεν μπορούμε να μη μιλήσουμε και για τον Άντονι Κάουαν. Μετά τη φυγή του Χάνλαν, ο Καστρίτης (αναγκαστικά) τον έχει… λιώσει παίζοντας 35λεπτα, όπως την εποχή του Γκαλη και όμως ο Αμερικανός ανταποκρίνεται πολύ καλά. Ενώ ήταν επιρρεπής στα λάθη τα έχει περιορίσει στο ελάχιστο (με τον ΠΑΟΚ είχε μόλις 1 σε 34,28 λεπτά συμμετοχής!), ενώ έχει βελτιώσει αρκετά το ασταθές σουτ που είχε μέχρι πρότινος.
Σημαντικό λεπτομέρεια τέλος και η εντολή του Καστρίτη το μαρκάρισμα του Τολιόπουλο στο τέλος να το αναλάβει ο Πουλιανίτης και όχι ο Κάουαν που ήταν κουρασμένος. Ο Ελληνας γκαρντ ανάγκασε τον Τολιόπουλο να κάνει λάθη, τραβηγμένα σουτ και ουσιαστικά του χάλασε το μομέντουμ που είχε με τα εύστοχα σουτ και λέι απ ως τότε.
ΥΓ: Για όσους λένε για εύνοια του Άρη από τη διαιτησία αρκεί να αναφερθούμε στην προτελευταία φάση. Θα μπορούσαν οι διαιτητές να δώσουν καλάθι και φάουλ στον Γουίλιαμς και σε μια τέτοια περίπτωση ο Άρης να έχει τη δυνατότητα να κάνει φάουλ στον δικέφαλο εφόσον είχε διαφορά τριών πόντων. Ωστόσο σφύριξαν με μεγάλη καθυστέρηση φάουλ στο Κάουν που πήγε στη γραμμή για δύο βολές.
ΥΓ1: Ούτε η λογική ότι ο Άρης είχε αρκετές περισσότερες βολές, άρα ευνοήθηκε στέκει. Ο ΠΑΟΚ μη μπορώντας να σταματήσει τον Κέλι (μέχρι και τον Γιάνκοβιτς έβαλε πάνω του ο Λυκογιάννης) έκανε συνεχώς Hack-a Kelly, στέλνοντας τον Αμερικανό συνεχώς στις βολές. Αν ο τελευταίος ήταν στοιχειωδώς πιο εύστοχος τότε το ματς θα είχε κριθεί νωρίτερα υπέρ του Άρη. Και στο κάτω κάτω ο Άρης είχε 24 κερδισμένα φάουλ, ενώ ο ΠΑΟΚ 21.