Άρης: Πώς είναι δυνατό να νικάει συνεχώς τον ΠΑΟΚ και να είναι από κάτω στη βαθμολογία;

Απόλυτη και επιβλητική είναι η υπέροχή που έχει ο Άρης στα παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ φέτος. Σπανίως στην τόσο μεγάλη ιστορία των δύο ομάδων κάποια έχει κυριαρχήσει με τέτοιο τρόπο.

Απολογισμός τρεις νίκες και μία ισοπαλία, με τον «Θεό του πολέμου» να μην έχει δεχθεί καν γκολ και επιπλέον ελάχιστες φάσεις σε όλα αυτά τα ματς. Κι αυτό από μια ομάδα που έχει σχεδόν δεκαπλάσιο μπάτζετ και που είναι πολύ πιο ισχυρή από εκείνον και εκτός γηπέδου. Και επιπλέον παίζοντας ποδόσφαιρο, όχι «κλέβοντας» τα αποτελέσματα.

Κάποια στιγμή η βαθμολογική διαφορά ανάμεσά τους είχε «ανοίξει» αρκετά, όμως όσο έβλεπαν την εικόνα των δύο ομάδων μέσα στο γήπεδο καταλάβαιναν ότι αυτό δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές τους δυνατότητες.

Η διαφορά άρχισε να «ανοίγει» όταν ο Άρης έκανε το πρώτο του φετινό διπλό στην Τούμπα. Από εκείνο το σημείο και για πολλές αγωνιστικές εξελίχθηκε αυτό το… φεστιβάλ των πέναλτι για τον δικέφαλο.

Οσο η σεζόν κυλούσε όμως, η διαφορά «ψαλιδιζόταν μέχρι που φτάσαμε σε αυτό το σημερινό -4». Οι «κιτρινόμαυροι» άρχισαν να παίρνουν σημαντικές νίκες, την ώρα που ο αντίπαλός του, «κλαταρισμένος» (και από τα ευρωπαϊκά ματς) δεν είχε την ίδια… αποτελεσματικότητα μέσα στην περιοχή.

Τα πέναλτι σταμάτησαν, ο Κούρτιτς από εκεί που πήγαινε να βγει πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος από τη βούλα (ο Σλοβένος πριν τον ΠΑΟΚ είχε μόλις 34 γκολ σε 405 συμμετοχές και με τους ασπρόμαυρους μετράει 18(!) γκολ σε μόλις 49 συμμετοχές) και το σκηνικό άλλαξε άρδην.

Δεν τα ισοπεδώνω όλα. Ούτε ισχυρίζομαι ότι ο Άρης είναι… Μπαρτσελόνα, ούτε ο ΠΑΟΚ του πεταματού. Και πολύ μεγαλύτερο μπάζετ διαθέτει και αρκετούς καλούς ποδοσφαιριστές και μεγαλύτερο βάθος. Όμως δεν άξιζε η διαφορά να έχει εκτοξευθεί σε τέτοια επίπεδα.

Φανταστείτε κιόλας ο Άρης να ήταν και λίγο πιο σταθερός, και να μην είχε «αυτοκτονήσει» σε κάποια έστω παιχνίδια (γιατί δεν μπορείς να τα πάρεις κι όλα), όπως με Απόλλωνα, ΠΑΣ Γιάννινα, Βόλο για παράδειγμα. Να μην βάλω και τη διαιτησία που τα τελευταία χρόνια ειδικά «σπρώχνει» τους ανταγωνιστές του και «κόβει» ό,τι μπορεί από εκείνον.

Κι επίσης μην ξεχνάμε ότι ένα μεγάλο μέρος του μπάτζετ πήγε σε παίκτες που δεν βοήθησαν καθόλου. Οπως ο Μήτρογλου κι ο Ντουάρτε. Οκ δεν μπορείς να πετυχαίνεις και σε όλες σου τις μεταγραφές όμως τα λεφτά που έφυγαν σε αυτούς τους δύο μόνο ήταν κάνα εκατομμύριο.

Ειδικά για μία ομάδα όπως ο Άρης που έχει περιορισμένο μπάτζετ, τέτοια λάθη δεν πρέπει να ξαναγίνουν στον σχεδιασμό. Λάθη ας γίνουν όχι όμως με τέτοια ποσά. Καλύτερα να μην ρισκάρεις  για έναν παίκτη με τόσο μεγάλο συμβόλαιο, αν δεν είσαι σίγουρος ότι θα αποδώσει.

Οπως αντιθέτως η επιλογή Καμαρά εξελίσσετε σε πετυχημένη με το 4ετές που υπέγραψε και το «γερό» ποσό που εισέπραξε η Φούλαμ. Τέτοιος παίκτης στην Ελλάδα δεν υπάρχει και είναι πολύτιμος ακόμη κι όταν δεν σκοράρει. Ας πλαισιωθεί με έναν ικανό επιθετικό που θα παίζει μπροστά του και τα λέμε του χρόνου.

Όλα τα παραπάνω τα γράφω για να αντιληφθούμε ότι με τα όποια λάθη ο Άρης βαδίζει σωστά, έχοντας δημιουργήσει μια ομάδα ορισμό του Value for money η οποία παίζει και ελκυστικό ποδόσφαιρο. Ποιον προτιμάτε; Τον Βαρέλα με συμβόλαιο 1 – 1,5 εκατομμύριο ή τους Μπράμπετς, Φαμπιάνο που με υποπολλαπλάσια λεφτά είναι «λίρα εκατό»;

Έτσι έχει κάνει τους ανταγωνιστές του να… τρέχουν και να μην τον φτάνουν. γι αυτό έχουν «σκυλιάσει» και του κάνουν τόσο ανέντιμο «πόλεμο». Οπως όμως αποδεικνύεται το «μέταλλο» της ομάδας έχει σφυρηλατηθεί σε τέτοιες και τόσες δυσκολίες που δεν… χαμπαριάζει.

Φυσικά του χρόνου ο Θόδωρος Καρυπίδης πρέπει να μειώσει κι άλλο τις αστοχίες, ώστε ο Άρης να σταθεροποιηθεί σε όλα τα επίπεδα και να κάνει βήματά προς τα εμπρός με μεγαλύτερη συνέπεια.