Ο Άρης έγινε σήμερα (25η Μαρτίου) 109 ετών και όπως πάντα γιορτάζει τα γενέθλιά του σε μια λαμπρή μέρα για ολόκληρο το ελληνικό έθνος, το οποίο φυσικά την ίδια μέρα, γιορτάζει την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Γιατί Άρης και Ελλάδα είναι έννοιες συνυφασμένες, γι’ αυτό άλλωστε και οι ιδρυτές του επέλεξαν τη συγκεκριμένη ημέρα ώστε να ιδρύσουν τον «Θεό του πολέμου».
Κάθισα και σκέφτηκα ποιοι είναι αυτοί οι λόγοι που ο ιστορικός σύλλογος μέσα σε τόσες δεκαετίες, εξακολουθεί να παραμένει τόσο ελκυστικός προς έναν τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Και το λέω αυτό γιατί κακά τα ψέματα οι δυσκολίες που έχει περάσει είναι αρκετά περισσότερες από τις χαρές που έχει γευθεί.
Οι περισσότεροι από εσάς είναι πιθανό να είπατε κάποιες φορές μετά από μια σκληρή ήττα, ότι «… δεν ασχολούμαι άλλο, δεν αξίζει να στενοχωριέμαι τόσο πολύ». Και όμως μετά από λίγες μέρες, εσείς οι ίδιοι ήσασταν που ψάχνατε πάλι πότε και που παίζει ο Άρης ώστε να βρεθείτε και πάλι κοντά στην αγαπημένη σας ομάδα.
Ένας βασικός λόγος που ο κόσμος του Άρη παραμένει πάντα «νέος» και καταφέρνει να ανανεώνεται κόντρα σε όλες τις κακουχίες, είναι ακριβώς επειδή ο «Θεός του πολέμου» δεν έχει φτάσει σχεδόν ποτέ στο πραγματικό του μέγεθος. Συνεπώς υπάρχει πάντα αυτή η προσμονή και αυτή η λαχτάρα ώστε να οι φίλαθλοί του να τον δουν να φτάνει εκεί που πραγματικά αξίζει.
Ουσιαστικά ο Άρης «άγγιξε» το πραγματικός του μέγεθος σε δύο περιόδους. Η μία είναι στο ποδόσφαιρο όπου με τρία πρωταθλήματα (1928, 1932 και 1946) αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη δύναμη της χώρας.
ΣΟΥΠΕΡ ΔΩΡΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ!
Και η δεύτερη είναι στο μπάσκετ, όπου φυσικά μιλάμε για την Αυτοκρατορία. Ακόμη κι αυτή η επική εποχή όμως δεν διήρκησε παρά λίγα χρόνια. Ουσιαστικά από το 1985 έως το 1991.
Στη συνέχεια ο Άρης είχε διάφορες μεμονωμένες επιτυχίες στα δύο αθλήματα (στο ποδόσφαιρο ευρωπαϊκές πορείες, στο μπάσκετ ακόμη και ευρωπαϊκούς τίτλους), όμως ποτέ δεν υπήρξε συνέπεια, συνέχεια και σταθερότητα.
Μπορεί βεβαίως αυτή η κατάσταση να έχει απογοητεύσει και στενοχωρήσει αρκετές φορές τον κόσμο του, όμως από την άλλη είναι και αυτή που τον διατηρεί στις επάλξεις και έτοιμοι να στηρίξει μαζικά μόλις δει κάτι καλό.
Αντιθέτως οι υπόλοιπες μεγάλες ομάδες της χώρας, πάνω κάτω έχουν καταφέρει να φτάσουν μέσα στα χρόνια στο «ταβάνι» τους. Γι αυτό πχ βλέπουμε το φοβερό φαινόμενο ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός που έχουν σαρώσει στο μπάσκετ εδώ και πολλά χρόνια, να μην καταφέρουν να γεμίσουν τα γήπεδά τους και ο Άρης που δεν πάει για τίποτα και έχει μπάτζετ 300-400 χιλιάδων, να κάνει το ένα sold out πίσω από το άλλο!
Και κάτι ανάλογο γίνεται και στο ποδόσφαιρο που ενώ οι «κιτρινόμαυροι» δεν έχουν τους στόχους των άλλων, πάλι οι οπαδοί τους στηρίζουν μαζικά στην κάθε καλή προσπάθεια.
Φυσικά πρέπει κάποια στιγμή ο Άρης να φτάσει στο πραγματικό του μέγεθος ή τουλάχιστον να το προσεγγίσει και να σταθεροποιηθεί εκεί, αλλιώς είναι λογικό ο κόσμος να κουραστεί. Ήδη αυτό γίνεται ανά κάποια χρόνια, όμως ο «Θεός του πολέμου» έχει αναπτύξει τέτοιες δυνάμεις που μπορεί και αναγεννάται από τις στάχτες του. Σαν τον Φοίνικα, το μυθολογικό πουλί μένοντας αθάνατο.
Από εκεί και πέρα ο δεύτερος βασικός λόγος που ο Άρης σας κάνει και «κολλάτε» είναι διότι εκφράζει τον απλό πολίτη. Δηλαδή όλους εσάς. Εκείνον που μάχεται μόνος του, με την οικογένεια του (όπου οικογένεια βάλτε τους οπαδούς) για τα βγάλει πέρα στη ζωή. Χωρίς βοήθεια, χωρίς «πλάτες», χωρίς εύνοια. Και που αντιθέτως έχει απέναντί του «βολεμένους», που ενώνονται για να τον πολεμήσουν, αντιμετωπίζοντάς με αθέμιτα μέσα. Όπως βλέπουμε δηλαδή να συμβαίνει πιο πολύ από ποτέ τα τελευταία χρόνια σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ.
Στο ποδόσφαιρο ο Θόδωρος Καρυπίδης έχει φέρει τον Άρη σε ένα καλό επίπεδο και χρειάζεται κάτι ακόμη ώστε η «σπίθα» να γίνει «φωτιά». Στο μπάσκετ η διοίκηση έχει συμμαζέψει τα δυσβάσταχτα χρέη ετών και πλέον ο Αυτοκράτορας φωνάζει» για τον άνθρωπο που καθίσει και πάλι στον θρόνο του.
Με την ευχή και την γλυκιά προσμονή λοιπόν που μας/σας κρατάει πάντα «νέους», ο Άρης να φτάσει σύντομα εκεί που ορίζει το μέγεθός του.
Χρόνια σας πολλά…
ΥΓ: Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, δυστυχώς χιλιάδες Αρειανών έχουν φύγει από τη ζωή χωρίς να δουν Άρη όπως τον ονειρεύτηκαν. Και αυτούς πρέπει να τους μνημονεύουμε και να τους θυμόμαστε, όχι μόνο κάθε φορά που ο σύλλογος έχει γενέθλια, αλλά κάθε φορά που αγωνίζεται η αγαπημένη τους ομάδα. Οσοι ζείτε είστε πολύ τυχεροί γιατί έχετε την ελπίδα να το βιώσετε.
ΥΓ1: Αν ο Μπαλτάκος πάρει τηλέφωνο για χρόνια πολλά, Θόδωρε Καρυπίδη μην το σηκώσεις εσύ αυτή τη φορά. Σιγά μην πάρει βέβαια, ειδικά από τη στιγμή που θα πρέπει να πληρώσει και… υπεραστικό στο Σικάγο. Πού να ξοδεύεται ο «πρόεδρος της ΕΠΟ» για τον Άρη.
