Μετά από αρκετά blog στο Sportime και αφού έχω εισπράξει πολλά όμορφα μηνύματα από αρκετούς συναρειανούς, ας έχω κι εγώ την ευκαιρία να πω τη δική μου ιστορία γύρω από την οντότητα που λέγεται Άρης.
Όπως ο καθένας και η καθεμία από εσάς έχει να αφηγηθεί τον τρόπο με τον οποίο ο Άρης «εισέβαλε» στη ζωή του. Εγώ προσωπικά έπεσα… θύμα της μπασκετικής Αυτοκρατορίας.
Μη έχοντας καμία σχέση με τη Θεσσαλονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα, σαν παιδάκι 7-8 με συνεπήρε η παρέα του Γκάλη, του Γιαννάκη και των άλλων παιδιών.
Εδώ που τα λέμε τότε δεν χρειαζόταν να κατάγεσαι από τη Θεσσαλονίκη για να «μαγευτείς» από τον Άρη. Γι’ αυτό άλλωστε γράφω κυρίως αυτό το blog. Για να κατανοήσουν οι νεότεροι το πόσο μεγάλη επιρροή είχε η μπασκετική ομάδα του συλλόγου σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Πολύ μεγαλύτερη από τον Ολυμπιακό του Σπανούλη ή τον Παναθηναϊκό του Διαμαντίδη. Δεν μπαίνει ούτε καν σε σύγκριση αυτό. Το σύνθημα «Μια χώρα, μια ομάδα» είχε εφαρμογή στην κυριολεξία.
Αξίζει να αναφέρω ότι 3-4 κολλητοί, όλοι Αθηναίο, γίναμε όλοι Άρης! Ένας ακόμη ξάδερφος που ήταν φανατικός Παναθηναϊκός στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ δήλωνε Άρης!
Ναι, υπήρχε και αυτό το εντυπωσιακό φαινόμενο το οποίο επέβαλλε ο Αυτοκράτορας. Οπαδοί άλλων ομάδων να έχουν επιλέξει να είναι Αρειανοί στο μπάσκετ! Κατι που δεν το έχει πετύχει καμία άλλη ομάδα στην Ελλάδα σε ποδόσφαιρο ή μπάσκετ.
Έβλεπες Ολυμπιακούς, Παναθηναϊκούς και ΑΕΚτζήδες να έχουν κάνει πέρα τα μπασκετικά τμήματα των ομάδων τους και να δηλώνουν περήφανα ότι είναι Άρης. Ένα φαινόμενο το οποίο διήρηκεσε για αρκετά χρόνια και μέσα στη δεκαετία του ’90.
Εκτός των κολλητών και του ξαδέρφου, ένας άλλος κολλητός έγινε ΠΑΟΚ. Κι αυτός Αθηναίος και αυτός καμία σχέση με Σαλόνικα ή Βόρεια Ελλάδα.
Η επιλογή αυτή ήταν απόρροια, αφενός της μεγάλης δυναμικής που είχε ο μπασκετικός δικέφαλος εκείνα τα χρόνια, αφετέρου ως αντίδραση στην εκτυφλωτική λάμψη του Αυτοκράτορα που είχε θαμπώσει όλη τη χώρα.
Δυστυχώς, όπως έχουν καταντήσει τώρα οι δύο άλλοτε μονομάχοι του τίτλου, είναι δύσκολο να γίνεις Άρης ή ΠΑΟΚ από το μπάσκετ, ακόμη κι αν μένεις απέναντι από το Παλέ ή την Πυλαία.
Τότε ως παιδάκι περίμενα κάθε φορά εκείνα τα μεγαλειώδη βράδια. Για να δω τα κίτρινα χαρτάκια , να γευτώ (έστω και από απόσταση) την μυθική ατμόσφαιρα και για να πανηγυρίσω μαζί με ολόκληρη τη χώρα. Και εκείνους τους οπαδούς που κρέμονταν σαν «τσαμπιά» δύο-τρεις ώρες πριν από το τζάμπολ.
Έστω λοιπόν κι αν δεν κατάφερα ποτέ να δω μέσα από το γήπεδο κάποιο παιχνίδι της Αυτοκρατορίας, ήταν σαν να ήμουν εκεί. Ακόμη έχω κρατήσει βιντεοκασέτες με παιχνίδια όπως το ιστορικό 88-89 μέσα στη Βαρκελώνη, ή το απίστευτο 120-95 κόντρα στην Τρέισερ. Τότε δεν υπήρχε ούτε ιντερνετ ούτε youtube και το βίντεο έπαιρνε… φωτιά!
Ο Άρης με έσπρωξε στο να αγαπήσω το μπάσκετ και να παίζω από τα 7 μου έως σήμερα και παράλληλα να τον αγαπήσω συνολικά ως σύλλογο. Ως τα 15-16 δεν είχα κάποια ιδιαίτερη σχέση με το ποδόσφαιρο, καθότι «φόλα» μπασκετικός, δεν το παρακολουθούσα ιδιαίτερα.
Το «μικρόβιο» όμως είχε μπει για τα καλά. Έτσι ακόμη κι όταν τα χρόνια πέρασαν και η «μπογιά» της Αυτοκρατορίας πέρασε, τα αισθήματα γι αυτό τον σύλλογο όχι μόνο δεν έφθιναν, αλλά γιγαντώθηκαν.
ΥΓ: Για το ματς με Ολυμπιακό, η ίδια γλυκόπικρη γεύση που μας αφήνει συνήθως η ομάδα στα ματς του Καραϊσκάκη. Σε πείθει ότι μπορεί να πάρει ένα καλύτερο αποτέλεσμα και τελικά δέχεται μια ήττα την έκταση της οποίας δεν άξιζε. Έστω κι αν η διαφορά ποιότητας είναι αντικειμενικά μεγάλη και οι αδυναμίες (κυρίως στο αμυντικό κομμάτι) χτυπητές.
Δεν μου άρεσε ο πανικός μετά το πρώτο γκολ από το λάθος του Δεληζήση. Εκεί χάθηκαν όλα. Από την άλλη κρατάω την καλή παρουσία στα πρώτα 25 λεπτά και την αντίδραση στο β’ μέρος, τις αρκετές ευκαιρίες, την εμφάνιση του Μαντσίνι (έδωσε τρεξίματα που λείπουν) και την απόκρουση του Κουέστα στο πέναλτι.