Κόντρα στον Ατρόμητο ο Άρης πέτυχε την πιο σημαντική νίκη του ως το φινάλε της κανονικής περιόδου του πρωταθλήματος. Τα οφέλη πολλά.
Με δεδομένο ότι την επόμενη αγωνιστική υπάρχει το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ (σε ένα ματς που και η ισοπαλία δεν σε χαλάει) και την τελευταία το εντός έδρας ματς με τον προβληματικό ΟΦΗ (εύκολα, δύσκολα θα νικήσει), κόντρα στον Ατρόμητο ο Άρης είχε ένα μεγάλο ΠΡΕΠΕΙ.
Με το προηγούμενο πρέπει, αυτό κόντρα στον Παναιτωλικό δεν αντεπεξήλθε. Με αυτό κόντρα στην ομάδα του πρώην προπονητή του (που είναι σαφώς ανώτερη από αυτή του Δέλλα) όμως, τα κατάφερε πολύ καλά.
Ο Άρης πήρε τους τρεις βαθμούς, έπαιξε καλή μπάλα, πέτυχε τρία γκολ και παράλληλα κέρδισε αρκετούς παίκτες. Και βεβαίως «στρογγυλοκάθισε» εκ νέου στη 2η θέση. Μέσες άκρες τα πέτυχε όλα δηλαδή.
Έτσι απέκτησε την καλύτερη δυνατή ψυχολογία και αυτοπεποίθηση ώστε να πάει στα ντέρμπι με Ολυμπιακό (για το Κύπελλο) και ΠΑΟΚ «ατσαλωμένος».
Όσον αφορά τα επιμέρους κέρδη, το ευρύ σκορ σε μια εμφάνιση που δεν ήταν ήταν σπουδαία σε όλο το 90λεπτο, είναι πολύ σημαντικό. Όχι ότι ο Άρης δεν άξιζε τα τρία γκολ, όμως ο Ατρόμητος δεν ήταν τόσο κακός, όσο μαρτυρά το τελικό αποτέλεσμα. Είναι καλή ομάδα και κατά διαστήματα έβαλε δύσκολα στους «κίτρινους».
Η ομάδα του Άκη Μάντζιου όμως έχει την ικανότητα να ρίχνει «τριάρα», ακόμη κι όταν δεν «βγάζει μάτια» σε ολόκληρο το 90λεπτο.
Αναφορικά με τους παίκτες θα αρχίσω από τον Μήτρογλου τον οποίο μερικοί ίσως δεν περίμεναν να συμπεριλάβω στους διακριθέντες. Και όμως…
Ήταν πολύ σημαντικό ότι ο «Μητρογκόλ» ξεκίνησε βασικός, έβγαλε 65 ολόκληρα λεπτά (κάτι που δεν περιμέναμε) και έδειξε ότι κάνει βήματα προόδου. Ναι δεν έκανε ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του, ναι του λείπει αγωνιστικός ρυθμός και αντοχές. Τα «πατήματά» του και οι τοποθετήσεις του αρχίζουν όμως σιγά να θυμίζουν τον παλιό καλό Μήτρογλου.
Άλλωστε το γεγονός ότι ο Γκάνεα βρήκε τόσο χώρο για το σουτ των 103χλμ, οφείλεται και σε αυτόν. Παρατηρήστε ότι στη φάση του σουτ του Ρουμάνου, δύο αμυντικοί έχουν πέσει… πάνω στον Μήτρογλου, ενώ ένας τρίτος είναι λίγο πιο δίπλα του. Δηλαδή έχει τραβήξει τρία άτομα μέσα στην περιοχή.
Δεύτερος που αξίζει αναφοράς είναι βεβαίως ο Γκάνεα. Σε μια χρονιά που οι περισσότεροι παίκτες του Άρη δέχονται… αποθέωσης, ο Ρουμάνος έτεινε να γίνει «παραφωνία». Σήμερα, αρπάζοντας την ευκαιρία του Μάντζιου, απέδειξε ότι έχει χαρακτήρα και οτι δεν αγωνίζεται τυχαία στην Εθνική Ρουμανίας.
Έχει καλό πόδι και αυτό είναι πολύτιμο για τον Άρη και εκτελεστικά και δημιουργικά όπως φάνηκε και με την ασίστ στο δεύτερο γκολ. Γενικότερα ο Γκάνεα μπορεί να λογίζεται ως μια καλή λύση από τον πάγκο και να δίνει πολύτιμες ανάσες στους συμπαίκτες του όπως συνέβη σήμερα με τον Σάκιτς. Αρκεί να προσέξει τα αμυντικά του καθήκοντα.
Τρίτος που αξίζει μπράβο είναι ο Σαντέ Σίλβα. Ο Πορτογάλος άρχισε… φουριόζος όταν πρωτοήρθε, αλλά κάπου στη συνέχεια το έχασε. Κυρίως γιατί ήταν «φλύαρος» και άστοχος στις ενέργειές του και την τελική προσπάθεια.
Στα τελευταία ματς δείχνει να έχει απλουστεύσει το παιχνίδι του και να είναι πιο εύστοχος. Μεγάλη υπόθεση με το ταλέντο που έχει να μπορεί να τελειώνει σωστά τις φάσεις που ο ίδιος δημιουργεί. Και αυτόν τον παίκτη τον φέρνεις από τον πάγκο…
Τέλος, αναφορά θα κάνω και στον Μάνο. Ο 26χρονος φορ ήταν πολύτιμος κόντρα στον Ατρόμητο κάνοντας χρήσιμη δουλειά για τους συμπαίκτες του (ωραίο το 1-2 με τον Σίλβα). Ουσιαστικά ο Άρης τον απέκτησε για δεύτερο φορ, προκειμένου να έρχεται από τον πάγκο και να δίνει πράγματα. Κάτι που έχει αρχίσει να κάνει.
ΥΓ: Μόλις 14 γκολ παθητικό ο Άρης σε 24 ολόκληρα ματς. Την ίδια ώρα ο Ολυμπιακός των 60-70 εκατομμυρίων έχει 11 και με ματς λιγότερο! Πολλά εύσημα στον Άκη Μάντζιο, ο οποίος έχει «χτίσει» μια αμυντική λειτουργία που εξουδετερώνει κάθε επιθετικό πλάνο των αντιπάλων.
ΥΓ1: Το παλικάρι γουστάρει στον Άρη και δείχνει ακόμη πιο έντονα, τώρα που ετοιμάζεται να ανανεώσει το συμβόλαιό του. Λούκας Σάσα τον όνομά του.
ΥΓ2: Μπράβο στον Γιώργο Δεληζήση για τις 100 συμμετοχές του με τη φανέλα του Άρη. Σε μια εποχή που οι παίκτες αλλάζουν τις ομάδες σαν τα… πουκάμισα, ο Δέλη έχει βρει την «Ιθάκη» του στο Βικελίδης και εξελίσσεται κάτι σαν τον Γιώργο Κολτσίδα σε συναισθηματικό επίπεδο.