Οι αγωνιστικές κυλούν και αυτό που δεν αλλάζει είναι η μόνιμη πλέον παρουσία που έχει ο Άρης στην κορυφή της βαθμολογίας. Ανεξαρτήτως αντιπάλου, φόρμας, η έδρας η ομάδα του Άκη Μάντζιου κερδίζει συνεχώς.
Κι αυτό γιατί ο Άρης παρουσιάζει ένα σημαντικό στοιχείο πρωταθλητισμού που δεν το έχουμε δει σχεδόν ποτέ στη σύγχρονη ιστορία του. Σπανίως μετά το 1980 και το μπαράζ του Βόλου.
Είναι «κυνικός». Είναι αποτελεσματικός. Παίζει όσο χρειάζεται για να πάρει το πολύτιμο «τρίποντο». Και αυτό δείχνει ότι είναι ικανός για να το κάνει πολλές φορές στο πρωτάθλημα αν χρειαστεί.
Ιστορικά ο Άρης μας είχε δείξει ότι μπορεί να πάρει μία, άντε δύο σερί επαγγελματικές νίκες. Αν όμως στο επόμενο παιχνίδι του δεν ήταν από καλός έως πολύ καλός τότε ήταν δεδομένο ότι θα υποπέσει σε γκέλα.
Πλέον όμως έχοντας να διαχειριστεί αναβολές, διακοπές, νέο προπονητή, νέους παίκτες, δείχνει να μην χαμπαριάζει. Επιτέλους η ομάδα σε πείθει ότι ακόμη κι αν δεν πιάσει σπουδαία απόδοση, εύκολα δύσκολα θα πάρει τους τρεις βαθμούς. Μεγάλη δουλειά αυτό.
Κι αυτό συμβαίνει διότι συντρέχουν δύο λόγοι: Ο ένας είναι ότι η ποιότητα των ποδοσφαιριστών που διαθέτεις απέχει αισθητά από εκείνη του εκάστοτε αντιπάλου σου. Ο δεύτερος είναι όταν ο προπονητής στήνει την ομάδα σωστά και παράλληλα παρεμβαίνει καίρια κατά τη διάρκεια ενός ματς, διορθώνοντας τα κακώς κείμενα.
Επειδή έκατσα και είδα ξανά το ματς με τον Παναιτωλικό, το συγκρότημα του Άκη Μάντζιου επικράτησε πιο εύκολα από ότι νομίζαμε όταν παρακολουθήσαμε το παιχνίδι ζωντανά. Απλά είχαμε συνηθίσει σε έναν Άρη που σε τέτοιες έδρες, όταν δεν ήταν καλός ήταν δεδομένο ότι θα «στραβοπατήσει».
Η «Αθλητική Κυριακή» για το Παναιτωλικός – Άρης 0-1
Όχι όμως πλέον, από ότι φαίνεται. Είναι πολύ σημαντικό μάλιστα ότι ο «Θεός του πολέμου» κατάφερε να νικήσει στο πρώτο παιχνίδι του μετά την επιστροφή του στη δράση – στις τελευταίες 35 ημέρες είχε ένα 1 ματς (αυτό με τον Αστέρα) και στις τελευταίες 49 δύο (έπαιξε και με τον Παναθηναϊκό).
Το «τρίποντο» αυτό δίνει τεράστια ώθηση σε Μάντζιο και παίκτες ενόψει του ντέρμπι… μοναξιάς με τον Ολυμπιακό το ερχόμενο Σάββατο (28/11, 19:30) στο «Βικελίδης». Ακόμη και η νίκη να μην έρθει οι «κιτρινόμαυροι» έχουν τέτοια συγκομιδή που λίγο θα στοιχίσει μια απώλεια βαθμών.
Το κυριότερο είναι όμως ότι ο Άρης σε πείθει ότι έχει πολλές πιθανότητες για να πάρει το «τρίποντο».
Στο Αγρίνιο η ομάδα έκανε αυτό που πρέπει. Δεν δέχτηκε γκολ, απειλήθηκε ελάχιστα (ουσιαστική ευκαιρία για τους γηπεδούχους λογίζεται το φάουλ του Αριγίμπι στο 31′) και αφού έκανε τα δύο παραπάνω ήταν αναμενόμενο να σκοράρει η ίδια και να νικήσει.
Βεβαίως δεν ήταν όλα καλά. Δεν μπορώ να βλέπω τον Άρη να μην μπορεί να κρατήσει μπάλα για μεγάλα διαστήματα απέναντι σε μικρομεσαίες ομάδες. Ακόμη κι αν δεν απειλείται σου προκαλεί εκνευρισμό να βλέπεις… επελάσεις από ποδοσφαιριστές κατώτερης δυναμικότητας. Αυτό σε ένα ντέρμπι θα κοστίσει.
Από την άλλη ήταν αναμενόμενο με την έλλειψη παιχνιδιών κάποιοι παίκτες να επηρεαστούν.
Τζέγκο και Ματίγια δεν «τράβηξαν» αυτή τη φορά, ενώ ο Ματέο Γκαρσία ήταν επιπόλαιος και με αρκετές λάθος αποφάσεις.
Από την άλλη κρατάω την αξιόλογη προσπάθεια που έκανε ο Μάνος και δεν αναφέρομαι μόνο στον έξυπνο τρόπο με τον οποίο κέρδισε το πέναλτι. Γενικότερα τρεχε… παντού, ανοίγοντας διαδρόμους για τους συμπαίκτες του, ενώ χάλασε και αρκετές επιθέσεις του Παναιτωλικού από τον χώρο της άμυνάς τους.
Στους διακριθέντες και ο Σούντγκρεν ο οποίος επίσης έτρεξε πολύ και πλέον δείχνει μεγαλύτερη συγκέντρωση και προσήλωση στα αμυντικά του καθήκοντα.
Αναφορά πρέπει να γίνει και στο δίδυμο των στόπερ, καθώς είδαμε για πρώτη φορά μαζί τους Μπεναλουάν και Ρόουζ. Οι δύο Γαλλόφωνοι δεν είχαν ιδιαίτερα προβλήματα στο ψηλό παιχνίδι, απλά χρειάζεται περισσότερο καθαρό μυαλό στην απομάκρυνση της μπάλας από την περιοχή του Άρη.
Βεβαίως δεν μπορώ να μην σταθώ και στον Μάριο Σιαμπάνη, ο οποίος είχε σωστές τοποθετήσεις «καθαρίζοντας» τις επικίνδυνες καταστάσεις που δημιουργήθηκαν στην περιοχή του. Γενικότερα ο 21χρονος «κίπερ» έχει θράσος, τσαμπουκά και δεν διστάζει ακόμη και να φωνάζει στους πολύ πιο έμπειρους συμπαίκτες του όποτε χρειάζεται.
Τέλος αυτή τη φορά μπορεί ο Σαντέ Σίλβα να μην έπιασε σπουδαία απόδοση. Πόσες φορές όμως έχει ξαναδεί στον Άρη ποδοσφαιριστή ικανό να κερδίζει τόσα μέτρα στο γήπεδο με τον εντυπωσιακό διασκελισμό του; Κι αυτό να το κάνει τρέχοντας στο… ρελαντί;
ΥΓ: Οι παίκτες που πέρασαν αλλαγή βοήθησαν σημαντικά ώστε οι «διάδρομοι» προς την εστία του Άρη να «κλείσουν» ακόμη περισσότερο και η ομάδα να μην απειληθεί σχεδόν καθόλου στο τελευταίο 20λεπτο. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Μάντζιος έχει δουλέψει σε αυτό το κομμάτι και σιγά σιγά περνάει σωστή νοοτροπία στην άμυνα. Ακόμη και στους μεσοεπιθετικούς ποδοσφαιριστές.
ΥΓ1: Ας μην είμαστε παράλογοι στις απαιτήσεις μας για… μπαλάρα. Φαντάζομαι θα είδατε πώς δεινοπάθησαν Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ μέχρι να νικήσουν.
Διαβάστε εδώ όλα τα μπλογκ του Αλέξανδρου Κωτάκη