Τέλος πολύ καλό, όχι όμως και… όλα καλά, όπως λέει η παροιμία. Ο Άρης πέτυχε το σημαντικότερο σε μια πρεμιέρα που είναι η νίκη με κάθε τρόπο, όμως παράλληλα έλαβε και κάποια «ηχηρά» μηνύματα για τη συνέχεια.
Εκτός από το «τρίποντο» ο Άρης κρατάει την εντυπωσιακή αντίδραση των παικτών του στο τελευταίο 20λεπτο στο οποίο έκανε ό,τι δεν έκανε στα προηγούμενο κομμάτι του παιχνιδιού. Τρία γκολ σε 16 λεπτά και εντυπωσιακό φινάλε σε ένα ματς που φαινόταν ότι δύσκολα θα αποσπούσε έστω και την ισοπαλία.
Κρατάει την πίστη και την προσπάθεια των παικτών του ως το φινάλε για τα οποία ανταμείφθηκε με αυτό το ευρύ σκορ, αλλάζοντας τελείως τις ως τότε αρνητικές εντυπώσεις.
Επίσης αν σε μια κακή της εμφάνιση η ομάδα του Μίχαελ Ένινγκ έριξε «τριάρα», τότε δεν είναι εύλογο να αισιοδοξείς για μια πολύ καλύτερη εικόνα στο προσεχές μέλλον; Βεβαίως, εφόσον η ομάδα βρει τα «πατήματα» και τη συνοχή της και παίξει πιο ορθολογικά από ότι είδαμε στα πρώτα 50 λεπτά.
Από όταν δηλαδή ο Γερμανός τεχνικός άλλαξε το σύστημα και μπήκαν στο ματς παίκτες πιο… κατάλληλοι, όπως για παράδειγμα ο Κριστιάν Λόπεθ στην επίθεση.
Έτσι ο Άρης πήρε ένα άκρως πολύτιμο «τρίποντο» απέναντι σε μια από τις λεγόμενες μικρομεσαίες ομάδες που πέρσι του στέρησαν πολλούς βαθμούς. Ειδικά μέσα στο «Βικελίδης».
Πάμε όμως και στα αρνητικά που ήταν περισσότερα από τα θετικά στο ματς αυτό, αλλά ευτυχώς έκαναν την εμφάνισή τους… αναίμακτα.
Το 4-3-3 δεν φαίνεται να λειτουργεί καλά σε αυτόν τον Άρη. Τουλάχιστον όχι τη δεδομένη στιγμή που δεν υπάρχει «χημεία» και αυτοματισμοί και που οι τρεις χαφ (Τζέγκο, Σάσα και Ματίγια) δεν βρίσκονται σε καλή αγωνιστική κατάσταση (ειδικά ο Ισπανός).
Παράλληλα η… έμπνευση του Ένινγκ να αρχίσει στην κορυφή της επίθεσης ο Ντάνιελ Μαντσίνι αποδείχθηκε ατυχής. Ναι ο νεαρός Αργεντινός δείχνει βελτιωμένος από τα πλέι οφ και αξίζει ευκαιριών, όχι όμως ως επιθετικός αφού από εκεί δεν μπορεί να βοηθήσει. Δεν έχει τελειώματα, είναι κοντός και μικρόσωμος και δεν τον «αισθάνεται» η αντίπαλη άμυνα.
Είδατε διαφορά που είχε η επίθεση με τον ανέτοιμο ακόμη Λόπεθ; Ο Ισπανός μπήκε στο 53′ και έκανε αυτό ακριβώς που θέλουμε να κάνει ένας φορ περιοχής. Ειδικά κόντρα σε μικρές ομάδες που έρχονται να παίξουν κλειστά. Πήρε την κεφαλιά μέσα από την «καρδιά» της περιοχής, ανάμεσα από όλη την αντίπαλη άμυνα.
Παρατηρήσατε πώς ο Λόπεθ παρακολουθεί την πορεία της μπάλας από τη σέντρα του Φετφατζίδη και πώς στο μεσοδιάστημα παίρνει θέση σαν… μέγας ριμπάουντερ στο μπάσκετ; Έτσι ακριβώς έβαλε πλάτη τους αμυντικούς και δημιούργησε χώρο για τον εαυτό του ώστε στη συνέχεια να νικήσει με κεφαλιά τον Επασί.
Και ας πούμε και δυο λόγια για τον Ένινγκ. Πέρσι, αρκετές φορές έδειχνε αργά αντανακλαστικά και γενικότερα έκανε αλλαγές με το… ζόρι. Κόντρα στη Λαμία ο Γερμανός δεν δίστασε να αλλάξει έγκαιρα ολόκληρο το σύστημα, αλλά και να συνδυάσει την κίνηση αυτή με εύστοχες αλλαγές παικτών. Και εσωτερικά.
Ο Μπαγκαλιάνης «κούμπωσε» ωραία με τον Ντάντκοβιτς στο κέντρο της άμυνας, ενώ ο Ρόουζ (αν και δεν μ’ αρέσει να φεύγει από τα στόπερ) η αλήθεια είναι ότι έπαιξε καλύτερα από τον Σάκιτς (προβλημάτισε με την απόδοσή του) στο δεξί άκρο. Επιπλέον ο Γκάμα ήταν πιο ουσιαστικός μεσοεπιθετικά από τον άξονα, καθώς δεν χρειαζόταν να τρέχει όπως στα εξτρέμ.
Κάποιος μπορεί να πει «… έπρεπε ο Άρης να χάσει πάνω από ένα ημίχρονο για να παίξει τελικά ο Ένινγκμε το ορθολογικό 4-2-3-1 που ταιριάζει περισσότερο στην ομάδα; Και θα πούμε και μπράβο γι αυτό;».
Υπάρχει όμως και ο αντίλογος που λέει ότι αν δεν δοκιμάσει πρόσωπα και σχήματα με αυτές τις ομάδες, πότε θα το κάνει, στα ντέρμπι;
Το άκρως θετικό είναι ότι ο «Θεός του πολέμου» πάει με την καλύτερη δυνατή ψυχολογία στο πολύ σημαντικό πρώτο ευρωπαϊκό του παιχνίδι με την Κόλος Κοβαλίβκα την ερχόμενη Πέμπτη (17/9, 21:00-Nova). Κέρδισε ηρεμία και χρόνο για να δουλέψει χωρίς γκρίνια μια ολόκληρη εβδομάδα και να παρουσιαστεί ακόμη καλύτερος με τους Ουκρανούς.
ΥΓ1: Στην ανακοίνωσή της η Λαμία, αντί να διαμαρτύρεται, έπρεπε να ευχαριστεί τον διαιτητή Αριστοτέλη Διαμαντόπουλο που της χάρισε τουλάχιστον 3-4 κάρτες. Για μαρκάρισματα, θέατρο και προκλητικές καθυστερήσεις. Ακόμη δεν έχουμε ξεχάσει εκείνη τη σεζόν στη Football League που είχε γίνει… Μπαρτσελόνα προκειμένου να πάρει την άνοδο από τον Άρη.
ΥΓ2: MVP ο Φακούντο Μπερτόλιο που έκανε αυτό που προσδοκάς από έναν παίκτη του πάγκου. Αλλαγή ρυθμού, ενέργεια και ουσία. Κέρδισε το πέναλτι για το 2-1, ενώ κινήθηκε άψογα στον κενό χώρο για το 3-1. Μακάρι να συνεχίσει έτσι και να προσφέρει όσα δεν πρόσφερε ο Τόνσο ή πρόσφερε κάποιες φορές ο Νίκο Μαρτίνες.
Διαβάστε εδώ όλα τα μπλογκ του Αλέξανδρου Κωτάκη
