Τη δική του υπέρβαση κάνει φέτος ο Άρης. Νικάει σε έδρες που δεν το συνήθιζε, έχει μία θαυμαστή για τα δεδομένα του συνέπεια και δείχνει πως μπορεί να τερματίσει έως και δεύτερος. Ακόμη, όμως, και εάν δεν το καταφέρει, ουδείς θα περίμενε τέτοια εποχή να είναι πάνω από όλους πλην του Ολυμπιακού.
Όχι μόνο έχει δώσει νέο ενδιαφέρον στη Super League 1, αλλά δίνει τη δυνατότητα να ανοίξει και μία άλλη συζήτηση. Σε αντίθεση με τους Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Παναθηναϊκό ο Άρης έχει Έλληνα προπονητή στον πάγκο του. Δεν ξεκίνησε με αυτόν και πιθανότατα δεν θα τον είχε, εάν ο Θόδωρος Καρυπίδης δεν ανανέωνε το συμβόλαιο του Μίχαελ Ένινγκ.
Είναι γνωστό πώς λειτουργούν οι μεγάλες ελληνικές ομάδες. Για να πάρει ευκαιρίες ο Έλληνας προπονητής, θα πρέπει να έχει… καταπιεί σπαθιά. Την ίδια στιγμή οι ξένοι παίρνουν τη μία δουλειά μετά την άλλη. Και η ανοχή είναι μεγαλύτερη από όλους, παράγοντες, κόσμο και ΜΜΕ.
Εάν υπήρχε Έλληνας προπονητής που έκανε όσα ο Μίχαελ Ένινγκ το καλοκαίρι στην προετοιμασία, θα του έπαιρναν το δίπλωμα και δεν θα δούλευε ξανά. Έγιναν απίθανα πράγματα και ας μην έχουν βγει. Όσο καλό και αν ήταν το ρόστερ του Άρη, άλλο τόσο αδούλευτο ήταν. Ο Άκης Μάντζιος, λοιπόν, ανέλαβε μία ομάδα με τρομερά προβλήματα. Ως στοίχημα πήγε και παίρνει την ευκαιρία από τα μαλλιά. Ταυτόχρονα δείχνει πως έστω και αργά άξιζε να τον εμπιστευτεί και μία ομάδα με μεγαλύτερους στόχους.
Δεν είναι ο μόνος φυσικά, αλλά είναι ένας τρόπος να γίνει η αρχή. Είδαμε τα προηγούμενα χρόνια τον Μαρίνο Ουζουνίδη. Το τι στήριξε είχε, σηκώνει συζήτηση. Είδαμε τον Γιώργο Δώνη να παίρνει μία δουλειά επειδή ο Παναθηναϊκός τότε φάνταζε καταδικασμένος. Και τον Σάββα Παντελίδη μέχρι τον Άρη. Όταν ήρθε η στιγμή για το παραπάνω βήμα, τα μεγάλα κλαμπ έκαναν πίσω. Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι θα ήταν χειρότερος του Ντάνι Πογιάτος στον Παναθηναϊκό; Θεωρεί κανείς ότι ο Ατρόμητος φέτος, εάν τον είχε κρατήσει, δεν θα ήταν καλύτερος από αυτό που παρουσίασε ο Νταμίρ Κάναντι;
Παρεμπιπτόντως, όταν ο Αυστριακός έκανε το διπλό επί του Παναθηναϊκού στις αρχές Νοεμβρίου, γράφονταν απίθανα πράγματα. Ο Ατρόμητος έπαιζε κάκιστα, ο Κάναντι είχε χάσει τα αποδυτήρια, είχε πολλά προβλήματα με παίκτες, αλλά έβγαινε μία εικόνα εκ διαμέτρου αντίθετη. Όλα άλλαξαν μόλις έφυγε. Τυχαίο; Το ίδιο συνέβη και με άλλους.
Για να πάμε και σε άλλα παραδείγματα, ο Μιχάλης Γρηγορίου πήρε μία ομάδα διαλυμένη και πάει να κάνει το θαύμα. Ο Γιώργος Παράσχος ανέλαβε έναν Απόλλωνα Σμύρνης χωρίς προετοιμασία που στελεχωνόταν μέσα στον Σεπτέμβριο και τον σώζει χωρίς να αγχωθεί. Ο Αργύρης Γιαννίκης παρουσιάζει έναν ΠΑΣ Γιάννινα ελκυστικό στο μάτι.
Μήπως λοιπόν ως ποδόσφαιρο ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε; Το να πας σε ξένο για να πάρεις τον -εκάστοτε- Πέδρο Μαρτίνς, είναι κατανοητό. Το να πηγαίνεις, όμως, στον κάθε Ένινγκ όταν υπάρχουν Έλληνες που μπορούν να σου κάνουν τη δουλειά πολύ καλύτερα είναι ακατανόητο. Δεν γίνεται το ταβάνι για τον Έλληνα τεχνικό να είναι ο Ατρόμητος και ο Αστέρας Τρίπολης. Ο Άκης Μάντζιος με τη δουλειά του φέτος απλώς το υπενθυμίζει.
