Ένας χρόνος (και κάτι) πέρασε από τον τελικό στο Κίεβο. Τότε έγραφα πως εκείνο το ματς έπρεπε να είναι για τη Λίβερπουλ ο οδηγός για το τι χρειάζεται να κάνει.
Κάπως έτσι κύλησαν τα πράγματα. Η μεταγραφή που χρειαζόταν περισσότερο από κάθε άλλη, έγινε. Και βγήκε από την πρώτη χρονιά. Αμφιβολίες για τον Άλισον δεν υπήρχαν. Ο Βραζιλιάνος με τις επεμβάσεις του προς το τέλος έδειξε σε όλους γιατί έναν χρόνο πριν η Λίβερπουλ δεν είχε σηκώσει ξανά την κούπα. Αυτό ακριβώς της έλειπε.
Της έλειπε και κάτι ακόμα, το βάθος. Δεν μπορείς να αλλάξεις από τη μία στιγμή στην άλλη, αλλά μπορείς να βελτιωθείς αισθητά. Αυτό έκαναν οι «ρεντς». Μπήκε στο κόλπο ο Σακίρι, μπήκε στην πορεία από ανάγκη ο Οριγκί, πήρε παραπάνω χρόνο ο Γκόμες μέχρι να τραυματιστεί και στα χαφ υπήρχαν πλέον επιλογές με τις μεταγραφές των Φαμπίνιο και Κεϊτά.
Όλοι έπαιξαν τον ρόλο τους στην πορεία έως τον τελικό. Το ίδιο ισχύει και για το πρωτάθλημα. Στους 97 βαθμούς έφτασαν οι Μέρσεϊσαϊντερς και ας μην το πήραν. Μην το ξεχνάμε. Κάπως έτσι, λοιπόν, η Λίβερπουλ έγινε η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη. Και προσέξτε, δεν πιστεύω πως το να παίρνεις το Champions League σε καθιστά αυτομάτως τον καλύτερο στην Ευρώπη. Μπορεί να είχες ευνοϊκές κληρώσεις, μπορεί να είχες τρομερές διαιτησίες ή ρέντα. Παίζουν πολλά ρόλο. Το είδαμε, άλλωστε, τα προηγούμενα χρόνια με τη Ρεάλ αυτό.
Η Λίβερπουλ έδειξε φέτος πως ήταν η καλύτερη γιατί όχι μόνο απέκλεισε ομάδες όπως οι Μπάγερν και Μπαρτσελόνα, που το πήραν στη χώρα τους, αλλά γιατί κοίταξε στα μάτια και τη Μάντσεστερ Σίτι στο πρωτάθλημα. Με λίγα λόγια έκανε αυτό που οι «πολίτες» δεν μπορούν. Οι τελευταίοι είναι τρομεροί στο να παίζουν με υποδεέστερους αντιπάλους και να κυριαρχούν. Δυσκολεύονται, όμως, να αμύνονται σε απαιτητικά ματς και να υπηρετούν και ένα άλλο πλάνο όταν χρειάζεται. Η ομάδα του Γιούργκεν Κλοπ αυτό έδειξε φέτος, πως μπορεί να παίξει και τα δύο στυλ που χρειάζονται. Και να κυριαρχεί όταν χρειάζεται και να αμύνεται.
Η συνέχεια για τη Λίβερπουλ
Ο Κλοπ είπε πως θα υπάρχει και συνέχεια. Όποιος βλέπει το ρόστερ που έχει να διαχειριστεί ο Γερμανός και την ηλικία των παικτών του, μάλλον συμφωνεί μαζί του. Αυτή τη φορά ο τελικός έδειξε ότι εάν υπάρχει μία αδυναμία για το παραπάνω βήμα, αυτή είναι μάλλον στα χαφ. Ο Χέντερσον ανέβηκε πολύ στο δεύτερο μισό της σεζόν, ο Βαϊνάλντουμ ήταν ίσως ο πιο βελτιωμένος παίκτης σε όλη τη χρονιά, ενώ για τον Φαμπίνιο δεν έχει πολλά να πει κανείς. Είναι ο χαφ που έλειπε. Θα πρέπει, όμως, την επόμενη χρονιά ο Κεϊτά να δώσει περισσότερα. Και ο Μίλνερ; Χρήσιμος θα είναι ξανά, αλλά τα χρόνια περνούν.
Στον τελικό το κέντρο χάθηκε στο δεύτερο ημίχρονο. Κανείς δεν κρατούσε μπάλα. Αυτό έχει να κάνει πιθανότατα περισσότερο με την πίεση που υπήρχε και με την κούραση. Ήταν αστείο να παίξουν οι δύο ομάδες τόσο μετά και με τέτοιο διάστημα αποχής. Μήπως, όμως, θα έπρεπε να προστεθεί στους ήδη υπάρχοντες και ένας παίκτης με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά; Αυτός που θα έχει την κάθετη, το σουτ εκτός περιοχής και τα καλά στημένα. Ένας νέος Κουτίνιο δηλαδή.
Μορένο, Στάριτζ και Μινιολέ αναμένεται να φύγουν και θα χρειαστεί να βρεθούν οι αντικαταστάτες τους. Πιο σημαντικό θα είναι να καλυφθεί το κενό του δεύτερου. Όχι γιατί θα λείψει ο Άγγλος, αλλά γιατί πρέπει να βρεθεί πια και ένας τέταρτος ώστε η τριάδα μπροστά (Σαλάχ, Μανέ, Φιρμίνο) να μην είναι μόνη της. Ο Οριγκί έδωσε βοήθειες φέτος, αλλά η Λίβερπουλ οφείλει πλέον να έχει και έναν παίκτη με μεγαλύτερη προσφορά και διάρκεια. Όπως η Σίτι έχει για παράδειγμα τον Σανέ. Όσο για τον στόπερ, ερωτηματικό…
Κλείνοντας, ο Κλοπ είχε πει πως αυτή η ομάδα μέσα στην τετραετία θα έχει πάρει τρόπαιο. Και αυτό έγινε. Τώρα δήλωσε πως το Champions League ήταν η αρχή. Θα πέσει μέσα και σε αυτό;