Οδηγός για τη συνέχεια ο τελικός

Θαύματα δεν συμβαίνουν κάθε μέρα. Το 2005 η Λίβερπουλ το κατάφερε κόντρα σε μία Μίλαν που τρόμαζε το υλικό της. Το βράδυ του Σαββάτου (26/5), όμως, συνέβη το φυσιολογικό. Η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν σαφέστατα πιο ποιοτική και σήκωσε το Champions League. 

Ναι, με τον Σαλάχ τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Όσο ήταν εκείνος στο ματς, άλλωστε, η Λίβερπουλ είχε τον έλεγχο. Ήταν καλύτερη, πίεζε, είχε περισσότερες τελικές. Ναι, ο Κάριους έκανε το χειρότερο ματς της ζωής του. Μέτριος είναι, αλλά στο Κίεβο έμοιαζε με ερασιτέχνη. Με «αν» και «εφόσον», όμως, δεν βγάζουμε άκρη.

Ο τελικός έβγαλε στη Λίβερπουλ σχεδόν όλες τις αδυναμίες της. Αυτά θα πρέπει να κοιτάξει για να επιστρέψει δριμύτερη. Άπαντες αναγνωρίζουν τη βελτίωση που υπάρχει επί Γιούργκεν Κλοπ. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι την προηγούμενη φορά που έπαιζε στο Champions League, η Λίβερπουλ είχε αποκλειστεί από τους ομίλους και είχε φτάσει να κάνει ακόμη και rotation πηγαίνοντας στο «Μπερναμπέου» να παίξει με τα δεύτερα!

Τι πρέπει να κάνουν οι Μέρσεϊσαϊντερς τώρα; Το πρώτο είναι να πάρουν τερματοφύλακα κλάσης. Το μεγαλύτερο λάθος του Κλοπ πέρυσι ήταν ότι στήριξε χωρίς λόγο τους Μινιολέ και Κάριους. Τον πρώτο τον καθάρισε μέσα στη σεζόν. Στον δεύτερο έδωσε μία τελευταία ευκαιρία. Ο Γερμανός έκανε μερικά καλά ματς και άρχισε έτσι μία συζήτηση για το αν θα πρέπει να του δοθεί μία πίστωση χρόνου. Στο ματς με τη Γουεστ Μπρομ, όπου έκανε σημαντικά λάθη, ξεκίνησε και πάλι η συζήτηση περί τερματοφύλακα. Πλέον είναι ξεκάθαρο. Η Λίβερπουλ δεν θέλει απλά έναν καλό τερματοφύλακα για το παραπάνω βήμα τύπου Μπάτλαντ, θέλει κάποιον που να μπορεί να σηκώσει την πίεση και να βγει μπροστά. Οι διαθέσιμοι είναι ελάχιστοι, αλλά υπάρχουν.

Το δεύτερο είναι να αποκτήσει βάθος το ρόστερ της. Ως έναν βαθμό αυτό φαινόταν σε όλη τη διάρκεια της σεζόν και ειδικά μετά την πώληση του Κουτίνιο, όμως, χθες έβγαζε μάτι. Σαφώς και δεν είναι εύκολο να παίζεις χωρίς τον βασικό σου αμυντικό (Μάτιπ), τον βασικό σου αμυντικό χαφ (ανέτοιμος ήταν ο Τσαν) και τον παίκτη που έβγαζε τη μεγαλύτερη ενέργεια και φρεσκάδα στο δεύτερο μισό (Τσάμπερλεϊν). Ωστόσο, η Λίβερπουλ πήγε στον τελικό έχοντας ουσιαστικά 11-12 παίκτες. Οποιοσδήποτε πάθαινε κάτι θα ήταν πρόβλημα, ειδικά από τη στιγμή που αφορούσε παίκτη της τριάδας μπροστά.

Το τρίτο είναι θετικό. Κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης φάνηκε πως μία μεγάλη πληγή που είχαν χρόνια οι «κόκκινοι», επιτέλους κλείνει. Ο λόγος για τα ακραία μπακ. Ο Ρόμπερτσον κάνει εξαιρετικές εμφανίσεις από τη στιγμή που πήρε ματς στη σειρά και έχει εξελιχθεί σε πολύτιμο εργαλείο. Είναι από τους παίκτες που λατρεύει η εξέδρα. Δίνει το 100%, ακόμα και όταν όλοι οι υπόλοιποι έχουν αδειάσει. Όπως ένα τάκλιν που έκανε την τελευταία στιγμή στον Ρονάλντο με το ματς στο 2-1.

Μόνο κολακευτικά σχόλια μπορεί κανείς να μιλήσει και για τον 19χρονο Αλεξάντερ-Άρνολντ. Θέλει δουλειά ακόμα, αλλά μπορεί να κάνει μεγάλη καριέρα. Το καλοκαίρι με τη Χόφενχαϊμ τον έβλεπες και έλεγες πως έχει κάποια καλά στοιχεία. Μέχρι εκεί… Έκανε τις γκάφες του, έφαγε γκολ από την πλευρά του, αλλά στα νοκ άουτ παιχνίδια ήταν αισθητά βελτιωμένος. Αξίζει να στηριχτεί. Είναι και παιδί των ακαδημιών και αυτό βοηθά στο να προσεχτεί παραπάνω.

Τέλος, η Λίβερπουλ μπαίνει σε μία φάση που θα πρέπει να κάνει το άλμα παραπάνω. Μερικοί δεν μπορούν να ακολουθήσουν. Ο Λαλάνα είναι ένας καλός παίκτης, αλλά με ταβάνι. Ο Βαϊνάλντουμ επίσης. Ο Μάτιπ ίσως δεν κάνει για βασικός. Σταδιακά τέτοιοι θα πρέπει να δώσουν τις θέσεις τους σε καλύτερους.

Κλείνοντας, μην περιμένει κανείς να ξοδευτούν τρελά λεφτά αυτό το καλοκαίρι. Δεν έγινε ποτέ με την FSG, δε θα γίνει και τώρα. Θα πρέπει, όμως, να αποκτηθούν τερματοφύλακας, στόπερ, αμυντικό χαφ (συν τον Κεϊτά που έρχεται για οκτάρι) και ένας για ψηλά. Τα υπόλοιπα θα τα βρει ο Κλοπ. Η μπόρα, πάντως, φαίνεται να περνά.