Ματς που σίγουρα θα ξεχάσουμε όλοι αργά ή γρήγορα αυτό το Παναθηναϊκός – ΑΕΚ. Αρκετά κακό με ελάχιστες φάσεις και δύο ομάδες που είχαν τρανταχτές αδυναμίες.
Ο Παναθηναϊκός ακόμα και όταν έπαιρνε τις σερί νίκες, δεν έπαιζε καλά. Οπότε δεν προκαλεί εντύπωση που συνεχίζει έτσι. Ωστόσο, τότε ήταν άκρως αποτελεσματικός και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Κόντρα στην ΑΕΚ βρήκε και πάλι γκολ από το πουθενά (σ.σ. στη δεύτερη τελική του), αλλά έφαγε και γκολ από το πουθενά. Εννοείται ότι ο Λιβάι Γκαρσία έχει ποιότητα, αλλά για να τον φτάνει ο Χουάνκαρ, να του παίρνει την μπάλα, να τη στέλνει πάνω του και τελικά να σκοράρει κιόλας ο εξτρέμ της ΑΕΚ, πρέπει και να σε θέλει.
Εκείνο που μετράει, πάντως, είναι πως για τρίτο σερί ματς ο Παναθηναϊκός δεν νίκησε. Μετά τη νίκη επί του Ολυμπιακού δεν έχει τη συνέχεια που θα περίμενε κανείς. Ήταν ευκαιρία να πιάσει την ΑΕΚ και να μειώσει την απόσταση από τον ΠΑΟΚ και την πέταξε. Στο Αγρίνιο είχε κάνει και πάλι το ίδιο, σε μία αγωνιστική που η Ένωση και ο Άρης δεν είχαν νικήσει. Όταν γκέλαρε το «τριφύλλι» με τη Λαμία, ήταν ο Άρης εκείνος που είχε στραβοπατήσει.
Γενικότερα ο Παναθηναϊκός δείχνει την κρίσιμη στιγμή να μην κάνει αυτό που πρέπει. Και είναι κάτι που πρέπει αν προβληματίσει εν όψει του πρώτου πραγματικού τελικού της σεζόν, της ρεβάνς του Κυπέλλου με τον ΠΑΣ Γιάννινα.
Κλείνοντας, για τον Λάζλο Μπόλονι και τις αλλαγές του τα έχουμε πει. Στο ίδιο έργο θεατές ξανά. Να μπαίνει αλλαγή ο Βιγιαφάνιες στο 85′ και να παίζεται το θέατρο του παραλόγου με τον Μακέντα και το ζέσταμά του.