Κάθε ματς είναι διαφορετικό, αλλά ταυτόχρονα και μέρος του συνόλου, μίας ολόκληρης χρονιάς. Ο Παναθηναϊκός δεν έδινε κάποιο τελικό στο Κύπελλο, όπως ήταν ο μονός αγώνας με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι. Και στραβή να γινόταν, μπορούσε να διορθωθεί.
Επόμενος αγώνας, αυτός με την ΑΕΚ. Η βαρύτητά του του ξεκάθαρη. Λογικό, λοιπόν, να γίνει διαχείριση δυνάμεων. Κόντρα στον Βόλο η εντύπωση που δόθηκε ήταν ότι ο Παναθηναϊκός έπαιξε τόσο όσο χρειαζόταν. Σε κανένα σημείο της αναμέτρησης δεν φόρτσαρε. Και το γεγονός πως νίκησε με 2-1 έχοντας αυτό το σκεπτικό, είναι στα συν του παρά το κακό διάστημα του δευτέρου ημιχρόνου. Οι «πράσινοι» δεν σφράγισαν την πρόκριση, αλλά θα έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν όταν έρθει η στιγμή. Έως τότε υπάρχουν άλλα παιχνίδια που το καθένα έχει τη σημασία του.
Κατά τα άλλα επιβεβαιώθηκε για όποιον είχε αμφιβολία πως ο Μακέντα βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση. Είναι κομβικό να υπάρχει ο επιθετικός που θα κάνει γκολ τη μισή φάση. Επανέρχεται, βέβαια, ο Καρλίτος και το πώς θα τους διαχειριστεί ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, έχει ενδιαφέρον. Ο Ιταλός επιθετικός, πάντως, δεν μπορεί να βγει σε αυτή την κατάσταση.
Από τους υπόλοιπους, δεν εκμεταλλεύτηκαν ορισμένοι την ευκαιρία που τους δόθηκε. Στην άμυνα το μηδέν δεν διατηρήθηκε για τρίτη φορά στα τέσσερα τελευταία ματς και για τον Αλεξανδρόπουλο δεν υπάρχουν πολλά να πει κανείς. Είναι ένας χαφ με στοιχεία που δεν έχουν οι υπόλοιποι στο «τριφύλλι» και αυτό από μόνο του τον καθιστά πολύτιμο και απαραίτητο.