Το συζητούσαν άπαντες πως αυτό το ματς δεν θα έχει καμία σχέση με το πρόσφατο 3-0. Παρόλα αυτά ο Παναθηναϊκός κατάφερε να κάνει ξανά ιδανικό ξεκίνημα.
Γκολ στην πρώτη ευκαιρία του. Τι παραπάνω να ζητούσε; Αυτή, όμως, ήταν και η μοναδική ομοιότητα συγκριτικά με τον προ ημερών θρίαμβό του. Γιατί την Κυριακή (13/3) φάνηκε πως δεν μπορούσε να κυριαρχήσει στον αγωνιστικό χώρο.
Οι αιτίες πολλές. Από τη μία οι απουσίες. Έλειψε πολύ ο Αλεξανδρόπουλος, που δίνει ενέργεια στον χώρο του κέντρου. Ήταν απώλεια ο Βέλεθ, αφού δεν κόλλησαν ως δίδυμο οι Σένκεφελντ και Σάρλια. Φάνηκε και η αλλαγή στην κορυφή της επίθεσης. Ο Καρλίτος δεν είναι καλά. Δεν βοήθησε καθόλου. Ούτε μονομαχίες μπορούσε να πάρει, ούτε να συνδυαστεί με τους συμπαίκτες του ούτε να απειλήσει. Δύσκολα θα περνούσε τόσο απαρατήρητος ο Ιωαννίδης κόντρα σε ένα προβληματικό κεντρικό άμυνας.
Υπήρχε και κάτι ακόμη. Αυτή τη φορά η ΑΕΚ είχε προπονητή. Έμεινε πιστή στο πλάνο της, δούλεψε το ματς, είχε φρεσκάδα και βρήκε κάποιους αντιπάλους σε κακή μέρα. Ο Διούδης από το πρώτο λεπτό έδειξε ότι δεν ήταν καλά. Ένα πέναλτι-δώρο και μερικές κακές έξοδοι μεταξύ άλλων. Ούτε οι αμυντικοί του τον βοήθησαν. Ακόμη και ο Χουάνκαρ που έπαιρνε φάσεις πάνω του και κάνει το κλέψιμο στο 1-0, πίσω είχε θέματα.
Ελάχιστοι «πράσινοι» ήταν στα στάνταρ που έχουμε συνηθίσει. Και αν το σκεφτεί κανείς έτσι, ο βαθμός πρέπει να θεωρείται κέρδος. Ο Παναθηναϊκός στην κακή του μέρα δεν έχασε, η διαφορά με την ΑΕΚ δεν άνοιξε και με τον Άρη μειώθηκε. Θα υπάρξουν επιστροφές και είναι στο χέρι του να αντιδράσει.
Το ματς, όπως αναμενόταν, δεν είχε καμία σχέση με το προηγούμενο των δύο ομάδων. Ωστόσο, αυτή η ισοπαλία από μόνη της δεν λέει τίποτα. Ουσιαστικά βάσει εμφάνισης ο Παναθηναϊκός πήρε απλώς μία ακόμη ευκαιρία. Ενδεχομένως, όμως, να μην έχει άλλη εάν πχ χάσει στη Θεσσαλονίκη. Γι’ αυτό και στα επόμενα ματς θα πρέπει να ανεβάσει στροφές.