Από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός έπαιζε στην έδρα του με μία ομάδα που έχει ως στόχο την παραμονή, η νίκη ήταν αυτοσκοπός. Δεν είναι, όμως, πάντα δεδομένο το τρίποντο. Ειδικά όταν ο αντίπαλος έχει ως στόχο από νωρίς απλώς να κλείσει διαδρόμους και να αμυνθεί.
Άλλες χρονιές ο Παναθηναϊκός την πατούσε εύκολα σε τέτοια ματς. Φέτος δείχνει πως τουλάχιστον στο γήπεδό του έχει τον τρόπο. Υπάρχει, πάντως, μία σημαντική διαφορά συγκριτικά με τους αγώνες κόντρα σε Απόλλωνα Σμύρνης και Βόλο. Εκεί τίποτα δεν στράβωσε. Αντιθέτως, με τον Ιωνικό ο Παναθηναϊκός μπορεί να προηγήθηκε νωρίς, αλλά σχεδόν αμέσως ισοφαρίστηκε από το πουθενά.
Αντέδρασε, όμως, στη συνέχεια με τον καλύτερο τρόπο. Δεν τον πήρε από κάτω. Για να τα λέμε όλα βοήθησε και ο αντίπαλος. Άλλος ο Ιωνικός με τον Τσιγκρίνσκι και τον Μύγα, άλλος με τους Βαφέα και Κωνσταντινίδη. Πολλά τα λάθη των δύο. Αυτό, πάντως, δεν αναιρεί το γεγονός πως οι «πράσινοι» αποκτούν σταδιακά ταυτότητα και έχουν πρωταγωνιστές. Βάζουν την μπάλα κάτω, δημιουργούν φάσεις και πλέον υπάρχει και ο εκτελεστής.
Είναι να απορείς πραγματικά εάν ο φετινός Καρλίτος είναι ίδιος παίκτης με τον περσινό. Το σίγουρο είναι πως τον έχει ανάγκη το «τριφύλλι». Το ίδιο ισχύει και για τον Παλάσιος που ανεβαίνει. Για τον Αλεξανδρόπουλο τα έχουμε ξαναπεί. Βελτιώνεται σταθερά και έχει στοιχεία στο παιχνίδι του που δεν βρίσκεις εύκολα στην Ελλάδα. Δένει αρκετά καλά με τον Ρούμπεν Πέρεθ και αυτό έχει βοηθήσει ώστε να παρουσιάζεται καλύτερος μετά τα πρώτα ματς ο Παναθηναϊκός. Επόμενος στόχος τώρα, το πρώτο εκτός έδρας τρίποντο.