Ότι ο Παναθηναϊκός έχει πάψει πια να θυμίζει την ομάδα που θαύμαζαν κάποτε οι οπαδοί του είναι κοινώς αποδεκτό. Καθημερινά κάποιοι φροντίζουν να τον «μικραίνουν». Σε τέτοιο βαθμό που πλέον έχει περάσει και στους παίκτες όλο αυτό. Βλέπεις τον Μακέντα να βγάζει τη φανέλα του στο 94′, να δείχνει το όνομά του, να ανταλλάσσει γαλλικά με κάτι οπαδούς που ήταν στις ταράτσες και αναρωτιέσαι εάν με αυτό το γκολ έδωσε στο «τριφύλλι» κάποιον τίτλο ή έστω μία νίκη σε ντέρμπι.
Και αυτός ο πανηγυρισμός είναι τελικά απλώς για ένα γκολ που χάρισε τον βαθμό της ισοπαλίας κόντρα στον ΟΦΗ. Δεν φταίει, όμως, ο Μακέντα και ο κάθε Μακέντα που δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει Παναθηναϊκός. Δεν φταίει ο Χατζηγιοβάνης που έχει αποφασίσει να μη δώσει την μπάλα πουθενά και να τους περνάει όλους λες και είναι σε 5×5. Δεν φταίει ο Βέλεθ που πετάει την μπάλα κόρνερ χωρίς να πιέζεται στη φάση του 2-1 λες και αγωνίζεται σε φιλικό. Δεν φταίει ούτε ο Σερπέζης που μπαίνει στο γήπεδο χαλαρός και δεν… ψήνεται καν να ακολουθήσει τον Μεγιάδο στη φάση του γκολ του Αργεντινού. Η ευθύνη είναι άλλων που δεν τους έχουν δώσει να καταλάβουν πού βρίσκονται και πότε αξίζει πραγματικά να πανηγυρίζουν με αυτό τον τρόπο.
Το πρόβλημα είναι, λοιπόν, πολύ σοβαρό για να διορθωθεί αυτομάτως με μία αλλαγή προπονητή. Για να μην τα μπερδεύουμε, όμως, ο Ντάνι Πογιάτος ορθώς απολύθηκε. Στην Κρήτη ο Σωτήρης Συλαϊδόπουλος παρουσίασε μία κανονική ομάδα και τουλάχιστον βρήκε τον τρόπο οι παίκτες του να βγάλουν αντίδραση. Αυτό πρέπει να κρατήσουν οι «πράσινοι» και να ελπίζουν πως ο Λάσλο Μπόλονι θα εμφυσήσει σε όλους τη νοοτροπία που απαιτείται. Μαγικά, πάντως, δεν γίνεται να κάνει και αυτός, όπως άλλωστε μόνος του δήλωσε πρόσφατα.