Πέρασε και το ματς που είχε ο Ολυμπιακός απέναντι στον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη.
Ο Ολυμπιακός νίκησε με 3-0 τον ΠΑΟΚ σε ένα ματς στο οποίο φάνηκε ξεκάθαρα ποια είναι η διαφορά όχι μόνο των δύο ομάδων, αλλά γενικά στο πρωτάθλημα.
Οι «ερυθρόλευκοι» είναι η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα εδώ και δύο χρόνια. Κάτι το οποίο επιβεβαιώθηκε για μία ακόμη φορά. Οι Πειραιώτες δεν είχαν να αποδείξουν τίποτα στον αγωνιστικό χώρο του Καραϊσκάκη, δεν είχαν την ανάγκη να το κάνουν. Η βαθμολογική διαφορά «μιλάει» από μόνη της, όπως και η μέχρι τώρα παρουσία των ομάδων στο πρωτάθλημα.
Παρόλα αυτά όμως όλοι οι ποδοσφαιριστές το είχαν ως κίνητρο να δώσουν για μία ακόμη φορά τη δική τους απάντηση μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Και μάλιστα το έκαναν. Όχι τόσο με το 3-0 που τελείωσε το ματς, αλλά με την εμφάνιση που πραγματοποίησαν.
Το ματς αυτό στο Καραϊσκάκη ήταν η απάντηση ότι ο Ολυμπιακός δεν είναι ισάξιος όχι μόνο με τον ΠΑΟΚ, αλλά με καμία άλλη ομάδα στο φετινό πρωτάθλημα.
Το πράγμα είναι απλό αρκετά…
Στην Τούμπα οι «ερυθρόλευκοι» έκαναν ένα κακό παιχνίδι σε όλους τους τομείς. Από τον πάγκο μέχρι και τον αγωνιστικό χώρο. Παρόλα αυτά όμως το ματς έληξε 1-1, με έναν καλό ΠΑΟΚ σε εκείνον τον αγώνα.
Τώρα στο Καραϊσκάκη ο ΠΑΟΚ ξεκίνησε το ματς κάνοντας το ίδιο παιχνίδι με αυτό της Τούμπας. Αλλά όσο περνούσε ο χρόνος οι «ερυθρόλευκοι» έβγαζαν σοβαρότητα και τελικά με ένα καλό παιχνίδι τελείωσαν το ματς με το 3-0.
Ο κακός Ολυμπιακός πήρε ισοπαλία και ο σοβαρός άνετη νίκη με 3-0…
Αρχικά ο Ολυμπιακός μπήκε κάπως… χαλαρός στο ματς. Έδωσε στον ΠΑΟΚ χώρους, του άφησε την μπάλα στα πόδια του και εκεί ήταν που οι Θεσσαλονικείς έβγαζαν αυτοπεποίθηση. Δεν το εκμεταλλεύτηκε αυτό το διάστημα ο ΠΑΟΚ και έτσι άρχισε να ανεβαίνει η ομάδα του Πειραιά.
Τα πάντα όμως στο γήπεδο ήταν μία σκακιέρα.
Ο Πέδρο Μαρτίνς βλέποντας πως ο Φορτούνης δεν είχε τους χώρους που ήθελε για να κινηθεί δεξιά, αλλά ούτε έδινε τις απαραίτητες βοήθειες στον Ραφίνια έκανε την εξής κίνηση. Έβαλε τον Καμαρά στα δεξιά της μεσαίας γραμμής και τον Φορτούνη στο κέντρο.
Επίσης άρχισε να παίζει ο Ολυμπιακός από την αριστερή πτέρυγα και τον Μπρούμα. Από τη στιγμή που έγιναν αυτά τα δύο, οι «ερυθρόλευκοι» πήραν τα πάνω τους και ισορρόπησαν το ματς. Και σιγά-σιγά άρχισαν να δείχνουν την ανωτερότητά τους.
Είχε σερί χρονικά σημείο με χαμένες ευκαιρίες, είχε μέχρι και δοκάρι, αλλά το μηδέν έμεινε.
Και ήρθε το δεύτερο ημίχρονο στο οποίο φάνηκαν τα πάντα όλα που έλεγε και ο Νίκος Αλέφαντος.
Ο ΠΑΟΚ στο πρώτο ημίχρονο έτρεξε και μάλιστα αρκετά. Πίεζε ψηλά, έτρεχε να κερδίσει όλες τις διεκδικούμενες φάσεις και γενικά έβγαλε αρκετή ταχύτητα στο παιχνίδι του. Εν αντιθέσει με τον Ολυμπιακό ο οποίος στο πρώτο 20-25λεπτο δεν ήταν καθόλου γρήγορος στις κινήσεις του.
Στο δεύτερο μέρος όμως ο ΠΑΟΚ βγήκε κουρασμένος και οι «ερυθρόελυκοι» έτοιμοι για να κάνουν το παιχνίδι τους. Έτρεξαν, κράτησαν την μπάλα στα πόδια τους, κυνήγησαν όλες τις φάσεις και αμέσως έγινε το 1-0, μόλις στο 50’…
Από εκεί και πέρα δεν χρειάζεται καμία ανάλυση. Όταν έγινε το 1-0 ο ΠΑΟΚ έπρεπε να ανοιχτεί για να διεκδικήσει κάτι και εκεί «χτύπησε» και ο Ολυμπιακός, που ήταν πιο «φρέσκος» και πιο έτοιμος για να ανοίξει το παιχνίδι.
ΥΓ: Το παιχνίδι που έχουν κάνει όλοι οι μέσοι του Ολυμπιακού δεν υπάρχει! Εμβιλά, Καμαρά και Μπουχαλάκης ιδιαίτερα στο δεύτερο ημίχρονο ήταν εκ των κορυφαίων του γηπέδου.
ΥΓ2: Από τη στιγμή που «ανέβηκε» το κέντρο του Ολυμπιακού πήρε τα πάνω του και ο Ελ Αραμπί. Στο πρώτο ημίχρονο ο Μαροκινός γυρνούσε μέχρι πίσω από τη σέντρα για να πάρει μπάλα. Όμως στο δεύτερο ημίχρονο αφού είδε τους συμπαίκτες του στο κέντρο να κάνουν παιχνίδι, κράτησε τη θέση του στην επίθεση και τα πράγματα έγιναν απλά…
ΥΓ3: Οι κινήσεις που κάνει ο Ελ Αραμπί έξω από τη μεγάλη περιοχή με τις ασίστ που δίνει σε Καμαρά και Βρουσάι, είναι όλα τα λεφτά!
ΥΓ4: Όλα τα λεφτά ήταν και η ασίστ του Μπουχαλάκη στο 1-0. Τρομερή…
ΥΓ5: Ο Μπρούμα αυτό το οποίο πρέπει να κάνει είναι να αποκτήσει διάρκεια. Όσο έχει δυνάμεις βοηθάει τα μέγιστα τον Ολυμπιακό.
ΥΓ6: Ο Βρουσάι δείχνει συνεχώς ακριβώς τι πρέπει να κάνει ένας παίκτης προερχόμενος από τον πάγκο. Είναι απλά τα πράγματα, δεν χρειάζονται σύνθετες σκέψεις μέσα στο μυαλό του κάθε ποδοσφαιριστή.