39 χρόνια έχουν περάσει από την τραγωδία στη Θύρα 7. 8 Φεβρουαρίου 1981 και όμως μέχρι και σήμερα ποτέ κανείς δεν ξεχνάει αυτήν την ημέρα. Ο καθένας τιμά τη μέρα αυτή με τον δικό του τρόπο, τη δική του παρουσία στο Καραϊσκάκη.
Μία «μαύρη» επέτειο για τον Ολυμπιακό, για τον ελληνικό αθλητισμό, γενικότερα για τη χώρα. 21 παιδιά έχασαν τη ζωή τους τόσο άδικα σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο. Ένα λάθος, ένα έγκλημα είχε σταθεί αιτία.
Και όμως 39 χρόνια μετά και δεν έχει αποδοθεί καμία δικαιοσύνη. Στην Αγγλία 27 χρόνια μετά την τραγωδία στο «Χίλσμπορο» αποδόθηκε δικαιοσύνη και ανακοινώθηκε επίσημα πως ο θάνατος 96 ανθρώπων οφειλόταν στους αστυνομικούς.
Στην Ελλάδα 39 χρόνια μετά και δεν έχει γίνει τίποτα και ούτε πρόκειται να γίνει…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ – Τα 21… παρών!
Δυστυχώς έχω να πω ή μάλλον καλύτερα να γράψω και εγώ μία ιστορία για την τραγωδία της Θύρας 7. Δυστυχώς που έχω να γράψω γιατί έγινε ό,τι έγινε, αλλά ευτυχώς ο «πρωταγωνιστής», αν μπορώ να το πω έτσι, της ιστορίας είναι εδώ.
8 Φεβρουαρίου 1981…
Ο Γιώργος Μαργωμένος, μπαμπάς μου, ανταλλάσσει το εισιτήριο που είχε στη θύρα 15 για τον αγώνα Ολυμπιακός – ΑΕΚ με εισιτήριο για τη θύρα 7. Ο αγώνας ήταν ονειρικός για τον κόσμο που τον παρακολουθούσε από κοντά. 6-0 έγραφε το ταμπλό και τα πράγματα κυλούσαν καλά, αφού η αγαπημένη ομάδα του «ερυθρόλευκου» κόσμου είχε νικήσει. Και μάλιστα με μεγάλο σκορ έναν δυνατό αντίπαλο όπως ήταν η ΑΕΚ.
Ο κόσμος από τη θύρα 7 άρχισε να φεύγει μερικά λεπτά νωρίτερα έτσι ώστε να κατευθυνθούν όλοι τους έξω από τα αποδυτήρια της ομάδας και να πανηγυρίσουν.
Η πόρτα όμως της κερκίδας ήταν κλειστή…
Στην αρχή στα σκαλιά της θύρας 7 ακουγόντουσαν γέλια, σκόνταψε ο πρώτος με την πόρτα της κερκίδας κλειστή, αλλά συνέχισαν να γελάνε όσοι ήταν στα σκαλιά. Δεν γνώριζαν τι θα ακολουθούσε και πως άλλωστε να ήξεραν. Αρχικά όλοι πίστευαν έλα θα σηκωθούμε να βγούμε και να πανηγυρίσουμε.
Μάταια όμως…
Ένας-ένας άρχισε να πέφτει στα σκαλιά και ξαφνικά ήταν ο ένας πάνω στον άλλον. Από τους πρώτους που βρέθηκε πεσμένος στα σκαλιά και ο Γιώργος. Βάζοντας τα χέρια του στον από κάτω για να μπορέσει να κρατηθεί όσο πιο όρθιος γινόταν για να σωθούν οι πίσω του. Τα χέρια του ξαφνικά άρχισαν να έχουν αίματα.
Και σιγά-σιγά άρχισε να σβήνει αφού έχανε τις αισθήσεις του από τη στιγμή που δεν υπήρχε καθόλου αέρας και από πάνω του έπεσαν άλλα πόσα σώματα. Δίπλα του φίλος του που του ψέλλισε «να προσέχεις τον γιο μου», τον αδερφό μου Χρήστο.
Έχασε τις αισθήσεις του και κάποιες ώρες μετά ξύπνησε στο Ναυτικό νοσοκομείο. Εκτός από το Τζάνειο είχαν μεταφέρει και εκεί τραυματίες. Μαθαίνοντας λίγο μετά πως στο νοσοκομείο τον πήγαν δύο φίλοι του, ο ένας φίλαθλος της ΑΕΚ. Καθόντουσαν μαζί τότε ακόμη και στις κερκίδες των οργανωμένων.
Αυτό προς απάντηση όσων είχαν χαρακτηρίσει τότε τα 21 παιδιά που έχασαν τη ζωή τους, έτσι ώστε να βγάλουν την ευθύνη από πάνω τους.
Συνέχεια, λοιπόν, στην ιστορία. Στο σπίτι αγωνία με όλους να ξέρουν ότι ο Γιώργος ήταν στο Καραϊσκάκη. Ευτυχώς όμως ειδοποίησαν έγκαιρα ότι ο Γιώργος είναι καλά. Η Ειρήνη, σύζυγος του Γιώργου και μητέρα μου, παίρνει τηλέφωνο τη Φιλιώ για να της πει το καλό νέο.
Η πρόταση άρχισε ως εξής «έλα μητέρα ο Γιώργος είναι…» και ξαφνικά έπεσε το τηλέφωνο από τα χέρια της Φιλιώς, καθώς ζαλίστηκε αφού είχε τον φόβο ότι θα άκουγε κάτι διαφορετικό.
Μία μικρή ιστορία εκείνης της αποφράδας ημέρας. Μία ιστορία η οποία δείχνει και την αγωνία των οικογενειών για τον κόσμο που ήταν εκείνη την ημέρα στο γήπεδο. Πάνω από 40 χιλιάδες κόσμος ήταν στο Καραϊσκάκη εκείνη την ημέρα. Φυσικά δεν ήταν όλοι στη θύρα 7, αλλά μέχρι να δεις από κοντά ή να τον ακούσεις στο τηλέφωνο τον δικό σου άνθρωπο, οι σκέψεις «τρέχουν».
Κανείς ποτέ ξανά να μη ζήσει τέτοια ημέρα. Κανείς…
ΥΓ: 39 χρόνια μετά και δεν έχει αποδοθεί καμία ευθύνη…
ΥΓ2: ΑΔΕΡΦΙΑ ΖΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ
Ένα υπέροχο βίντεο το οποίο σίγουρα θα σε κάνει να δακρύσεις…
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Ακολουθήστε το Sportime στο Instagram