Κυριάκος Μητσοτάκης: Από το 1821 μέχρι σήμερα δεν ήταν όλα… ελεύθερα χρόνια. Ένα όμως «κλάπηκε» εκ των έσω. Με «κατ’ οίκον περιορισμό».
Κυριάκος Μητσοτάκης: Ακόμη και σε δαύτο, πολλοί μπορεί να πουν πως κόντρα στο ρέμα πηγαίνουμε. Πως γιορτάζουμε την πρώτη τουφεκιά κατά ενός ζυγού τεσσάρων αιώνων και όχι την αποδέσμευσή μας από εκείνον, όχι την απελευθέρωση, όχι την ανεξαρτησία. Η απάντηση έρχεται από τον Ρήγα Φερραίο: «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά».
Και ναι, για τους συν-Ελληνες, που πριν 200 χρόνια αποφάσισαν, κόντρα σε όλα, μόνοι τους, με δύο μπουκέτα, κάρβουνο μετρημένο, μα ξέχειλη λαχτάρα για να αναπνεύσουν, να ζήσουν, να συλλογιστούν έστω και μια ώρα λεύτεροι, αυτό ήταν το σημαντικότερο. Η μια στιγμή. Η στιγμή που θα έδειχνε τον δρόμο. Θα έστελνε το μήνυμα στα πέρατα του κόσμου: πως μια χούφτα Ελληνες γεμάτη καρδιά, δεν έγιναν ποτέ στην ψυχή τους ραγιάδες, επιλέγοντας να πεθάνουν νιώθοντας λεύτεροι, παρά να συνεχίσουν να ζουν σκλαβωμένοι.
Οπότε, σαφώς και γι’ αυτές τις πρώτες τουφεκιές, μόνο και μόνο γι’ αυτήν την ιδέα για τη γαλανόλευκη με τον σταυρό καταμεσής της που υψώθηκε, ξανά, σε κάθε γωνιά της Πελοποννήσου (αρχικά), γι’ αυτήν την αίσθηση, γι’ αυτό το όνειρο, το οποίο ρεαλιστικά, αλλά και με οποιαδήποτε αναδρομική ισχύ και ματιά να εξεταστεί έμοιαζε με αυτοκτονία, μα όλοι πρόθυμα δέχτηκαν αρκεί να απέφευγαν τους σαράντα χρόνους σκλαβιάς και φυλακής, ναι αυτή η στιγμή, εκείνη η στιγμή είναι που πρέπει να γιορτάζεται η ανεξαρτησία του ελληνικού έθνους είναι αυτή, εκείνη η πρώτη, που συμβολικά αποτυπώνεται στην 25η Μαρτίου του 1821.
Οι συμπληρωμένοι δύο αιώνες μνήμης από την Ελληνική Επανάσταση δεν γιορτάζονται όπως θα της αναλογούσαν λόγω πανδημίας. Μα για το θυμικό των απανταχού Ελλήνων δεν χρειάζονται παρελάσεις, στολισμοί, φανφάρες και εκδηλώσεις για να τονωθεί η ιστορική εθνολογική, συλλογική, μνήμη. Απαραίτητη ειδικά στις μέρες μας. Επιβεβλημένο να εντυπωθεί σε όλους. Σε όλους μας. Μα το κυριότερο, αναγκαία να βγει στο προσκήνιο, να μην προβληθεί απλώς, μα να γίνει τρόπος ζωής.
Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω…
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα ξεχάσουμε αυτό που ζήσαμε τον τελευταίο χρόνο. Από αυτά τα 200 χρόνια δεν ήταν όλα ελεύθερα. Χρειάστηκαν πολλά για να αποτινάξουμε τον τουρκικό ζυγό από πάνω μας. Χρειάστηκαν κι άλλα, αυτά της γερμανικής κατοχής. Μα ποιος θα περίμενε εκ των… έσω «φυλάκιση». Κατ’ οίκον περιορισμό. «Εγκλεισμό».
Ως μια χώρα που έχει το αυστηρότερο lockdown δεν μπορέσαμε να γιορτάσουμε τους ήρωές μας. Δεν παρελάσαμε στην 25η Μάρτιου (δύο φορές), χάσαμε ένα Πάσχα, (κι ένα… pending), μια 28η Οκτωβρίου, μία περίοδο Χριστουγέννων, μία Πρωτομαγιά (παίζεται και η δεύτερη). Δεν μπορέσαμε να αποτίσουμε φόρο τιμής στους ήρωές μας. Δεν μπορούμε να πάμε στην Εκκλησία να προσκυνήσουμε την εικόνα της Παναγίας. Και ακόμα δεν μπορούμε.
Δεν μπορούμε να δούμε δικούς μας ανθρώπους, δεν μπορούμε να αλλάξουμε δήμο, δεν μπορούμε να ζήσουμε όπως θέλουμε, δεν είμαστε ελεύθεροι. Η μόνη χώρα με τόσους αυστηρούς περιορισμούς. Γιορτάζουμε 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση, αλλά μας «έκλεψε» ένα η Κυβέρνηση και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω…
Διαβάστε επίσης