Άρθρο Must Read στην Ημερησία για την μετά-κορονοϊού εποχή: «Ταμεία Ανάκαμψης ή Επιφυλάξεων…».

Το πλαίσιο της αναζήτησης όσων ξεχωρίζουν στο διαδίκτυο δεν σταματάει ποτέ. Ειδικά όταν υπάρχουν κείμενα που μιλούν και κάνουν λόγο για το «από εδώ και πέρα». Για πράγματα και ζητήματα που θα μας απασχολήσουν μόλις η πανδημία του κορονοϊού και οι επιρροές της αρχίζουν να φεύγουν. Αν δηλαδή, θα μπορέσει να βγει (και) κάτι καλό από όλο αυτό. Αν μετά το σκοτάδι θα φανούν αχτίδες φωτός.

Στην imersia.gr λοιπόν, ο Τραϊανός Χατζηδημητίου καταπιάνεται με τα χρήματα που θα δοθούν από το Ταμείο Ανάκαμψης στη χώρα μας. Πράγματι, η Ελλάδα όπως και όλες οι χώρες της Ε.Ε. θα λάβουν στήριξη για να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις του κορονοϊού. Το θέμα είναι πως θα καλυφθούν όλα αυτά.

Ο κ. Χατζηδημητρίου τονίζει τη σημασία και την ευκαιρία που έχει πλέον η πατρίδα να αξιοποιήσει τη γεωργική παραγωγή της και γενικότερα τον αγροδιατροφικό τομέα. Ειδικά τώρα που η συνείδηση του κόσμου έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται πως πηγή εσόδων για τη χώρα δεν είναι μόνο ο τουρισμός.

Διαβάστε αναλυτικά για την μετά- κορονοϊού εποχή:

«Ποιοι κλάδοι μπορούν να γίνουν μοχλοί ανάπτυξης της χώρας; Η σημασία της απόφανσης διευρύνεται όταν αναμένονται οι πόροι από το Ταμείο Ανάκαμψης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όταν υπάρχει ήδη η Εκθεση Πισσαρίδη.

Εξι στους δέκα πολίτες πιστεύουν ότι ο τουρισμός μπορεί να συνεισφέρει περισσότερο. Ένα χρόνο πριν όμως ήταν 11 μονάδες πιο ψηλά. Η πανδημία έκοψε τα «φτερά», αλλά η παραδοσιακή «βαριά βιομηχανία» της χώρας έχει πάντοτε το προβάδισμα και τις δυνατότητες. Αρκεί να γίνουν οι κινήσεις που πρέπει στην μετα κορονοϊού εποχή.

Ο αγροδιατροφικός τομέας, έρχεται με 40% σχεδόν, στη δεύτερη θέση, παρουσιάζοντας μία αύξηση κατά 6% στην εκτίμηση των πολιτών. Είναι σαφές οτι η πρωτογενής παραγωγή, με τον σωστό προσανατολισμό στην παραγωγή ποιοτικών, ανταγωνιστικών και ελκυστικών προϊόντων, με το σωστό μπραντάρισμα, με τη μοντέρνα τυποποίηση και τη σωστή διανομή στο εξωτερικό, είναι ένας κοιμώμενος γίγας για την ελληνική οικονομία και τις εξαγωγές μας.

Ακολουθούν αυτονόητοι τομείς: η βιομηχανική παραγωγή και η  μεταποίηση. Εντύπωση κάνει η υποχώρηση -δέκα ολόκληρες μονάδες μέσα σε ένα χρόνο- της ενέργειας, των ανανεώσιμων πηγών. Η κατάρρευση των τιμών που δίνει η ΔΕΗ στους παραγωγούς είναι «αναγκαία» αλλά όχι και «ικανή» για να εξηγήσει πλήρως το φαινόμενο, συνθήκη.

Οι πολίτες αγνοούν την έκθεση Πισσαρίδη. Τέσσερις στους 10. Στους υπόλοιπους που έχουν γνώμη, οι απόψεις μοιράζονται. Αν είμαστε σοβαρό κράτος, αυτό το έλλειμμα πληροφόρησης πρέπει να κλείσει. Με ουσιαστικό, παραγωγικό τρόπο, δηλαδή με δημόσιο διάλογο για τις προτεραιότητες και τα μείζονα διακυβεύματα… Δεν είναι άλλο ένα ΕΣΠΑ, να γίνουν «κουτσά στραβά» κάποια έργα. Είναι η τελευταία ευκαιρία να αλλάξει η χώρα μοντέλο παραγωγής, να γίνει ανταγωνιστική. Αλλιώς θα μπει στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» για να θυμηθούμε παλιές ξεπερασμένες ιστορίες…

Οσο  ανεβαίνει το βιοτικό επίπεδο ενός ανθρώπου, τόσο περισσότερο ενδιαφέρεται για το ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης, δείχνει η έρευνα. Αν και «κανονικά» οι προσδοκίες των φτωχότερων θα έπρεπε να είναι στη θετική ζώνη… Αφού τα λεφτά θα πρέπει να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, να φέρουν εισοδήματα, να μειώσουν τις ανισότητες.

Κι  όμως! Προφανώς πιστεύουν ότι αυτά τα λεφτά δεν θα αξιοποιηθούν σωστά… προφανώς κυριαρχεί η παγιωμένη αντίληψη της κατασπατάλησης των πόρων ή της αφαίμαξης μεγάλου μέρους τους από τους πιο ισχυρούς, τους κολαούζους τους και τα παντός τύπου αρπακτικά.

Πρέπει να προσδοκούμε όλοι οι πολίτες ότι θα πιάσουν τόπο, αλλά και να το απαιτούμε! Είναι το Μάννα εξ ουρανού πού μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε έναν άλλο δρόμο και σε ένα άλλο επίπεδο. Η ευκαιρία δεν πρέπει να χαθεί. Είναι η τελευταία «στάση» για μια βιώσιμη ανάπτυξη. Δηλαδή ποιοτική, ανταγωνιστική, ψηφιακή, με όρους 21ου αιώνα, όχι … Διονύση Παπαγιαννόπουλου ως πονηρού πολιτευτή παλιάς ελληνικής ταινίας…

Διχασμένος είναι ο κόσμος στο ρόλο του κράτους και του ιδιωτικού τομέα. Το 50% πιστεύει ότι πρέπει να έχει καθοριστικό ρόλο το κράτος, από 37% πριν ένα χρόνο. Ο κορονοϊός είναι σοσιαλιστής τελικά. Αντε σοσιαλδημοκράτης… Η πανδημία, έχει αυξήσει την πεποίθηση του κόσμου ότι πρέπει το κράτος να παίζει πιο σημαντικό, πιο παρεμβατικό ρόλο από αυτόν που έπαιζε.

Ομοίως διχασμένοι είναι οι πολίτες για το πώς πάει η χώρα: σωστά το 47%, προς τη λάθος κατεύθυνση το 52%. Ομως,10 μήνες πριν, τον Μάρτιο του 2020, 67% πίστευαν ότι πηγαίνουμε προς τη σωστή κατεύθυνση και τρεις στους δέκα πολίτες στη λάθος…

Η διαφοροποίηση μέσα σε δέκα μήνες είναι τρομακτική. Και φυσικά δεν μπορεί να αποδοθεί κάπου αλλού, παρά «αγκαζέ» στην ίδια την Πανδημία, αλλά και στη διαχείριση της από την Κυβέρνηση.

Από όλα τα προβλήματα που υπάρχουν και που τα ενισχύει η κρίση του κορονοϊού, ανησυχούν περισσότερο τον Έλληνα πολίτη, αυτά που τον ανησυχούσαν ιδιαίτερα και επί μνημονίων. Δηλαδή η ανεργία και από κοντά η αύξηση της φτώχειας. Αυτά τα δύο συνεπικουρούμενα και από τον φόβο της μείωσης των εισοδημάτων, που οδηγεί άλλωστε στην αύξηση της φτώχειας ξεχωρίζουν. Είναι μακράν πρώτα. Τα υπόλοιπα είναι το πολύ τρίτες επιλογές και διάσπαρτες των πολιτών.»

Όλο το άρθρο του Τραϊανού Χατζηδημητρίου από την imiersia.gr εδώ.