Κουνάτε βουνά για ένα πέναλτι και όχι όταν έχουμε Εθνική τραγωδία;

Διαβάζεις, ξανά και ξανά. Ακούς απόψεις, βλέπεις μηνύματα, πληροφορίες, καταγγελίες, «κατηγορώ»… Πρήζεσαι, σφίγγεται το στομάχι, μπουχτίζεις… Μέσα στον κυκεώνα των ερεθισμάτων, γεννάται και μία απορία, την οποία θα την θέσουμε ως Sportime, με την παρρησία ή το θράσος που έχουμε λόγω του συγκεκριμένου target.

Για ένα γκολ Μαρινάκης, Σαββίδης, Μελισσανίδης, Αλαφούζος κάνουν τη χώρα άνω κάτω, στήνουν έκτακτες εκπομπές και απειλούν κυβερνήσεις στα κανάλια τους για αμφισβητούμενα σφυρίγματα…

Για τα παιδιά που χάνονται από την εγκληματική συμπεριφορά, αδιαφορία και ανεπάρκεια των κυβερνήσεων όμως γράφουν απλά μερικές δακρύβρεχτες λέξεις…

Που είναι τώρα όλοι τους, που για ένα ακυρωθέν γκολ, για μία κακή διαιτησία, για έναν λάθος ορισμό, για μία φάση που άλλαξε τη ροή του αγώνα, είναι έτοιμοι να φέρουν τα πάνω κάτω στη χώρα; Που είναι τώρα που όντως πρέπει επιτέλους να υπάρξει αντίδραση;

Τι κάνει ο Ολυμπιακός που για το πέναλτι στη Λεωφόρο σε βάρος του, ήταν έτοιμος να ρίξει την Κυβέρνηση κάνοντας λόγω για εγκληματική οργάνωση στο Μαξίμου. Δεν είναι έγκλημα του Μαξίμου η αδιαφορία για την ασφάλεια των πολιτών και συγκεκριμένα τώρα, των επιβατών στα τρένα;

Που είναι ο ΠΑΟΚ που για το γκολ που ακυρώθηκε στο παιχνίδι με την ΑΕΚ τα έκανε όλα άνω κάτω; Για φάσεις που αδικήθηκε επιτρέπει στον Λουτσέσκου να μιλάει για Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αφήνει τους οπαδούς να λένε πως θα χωρίσουμε τη χώρα στα δύο, αλλά όταν κορμιά νέων παιδιών χωρίζονται στα δύο και δημιουργούν διαμελισμένους ανθρώπους δεν αξίζει να χωρίσουμε τη χώρα;

Που είναι η ΑΕΚ που βρίσκει χρόνο και επιτρέπει να βγει σήμερα ανακοίνωση με μία λέξη, τη λέξη «ντροπή» για την απόφαση στην Εφέσεων, αντί να βγάλει ανακοίνωση με μια λέξη, τη λέξη ντροπή, για όσα έγιναν στα Τέμπη!

Που είναι ο Παναθηναϊκός, που βρίσκει χρόνο για ανακοινώσεις όταν θίγεται από μια κροτίδα που δεν έπεσε τελικά τόσο μακριά από τον τερματοφύλακα όσο είπαν οι άλλοι, αλλά δεν βρίσκει χρόνο να καταδικάσει τους υπεύθυνους αυτής της τραγωδίας

Επαίρονται για το πόσο μπορούν να επηρεάσουν.

Περηφανεύονται για τη δυναμική τους.

Βαυκαλίζονται θεωρώντας εαυτούς και τις ομάδες τους σημαντικούς για τον τόπο.

Μα όταν έρχεται η ώρα της κρίσης, της οποιαδήποτε κρίσης, σφυρίζουν αδιάφορα και υπηρετούν ξεδιάντροπα έναν ωχαδερφισμό από τον οποίο φαίνεται να διέπονται κάθε φορά που οι πολίτες της χώρας πεθαίνουν και «αιμορραγούν».

Εσείς οι οπαδοί, εσείς που αν σας θίξουν τον παίκτη και τον προπονητή ή αν σφυρίξουν φάλτσα είστε έτοιμοι να πιάσατε τον οποιονδήποτε και να τον αρχίσετε στις σφαλιάρες για παραδειγματισμό, που εύχεστε αφειδώς «καρκίνους» και ψόφους στα social media, που είστε τώρα;

Ειδικά εσείς οι οργανωμένοι, η Θύρα 7, η Original, η Θύρα 13, η Θύρα 4, η Super 3, που είστε στις πραγματικές τραγωδίες; Μήπως είστε μάγκες της δεκάρας; Τι κάνετε όταν δολοφονούνται συμπατριώτες σας από κρατική αμέλεια καταγεγραμμένη; Περιμένετε κρυμμένοι την επόμενη αφορμή για υποταγή στην οπαδική γραμμή κάνοντας επανάσταση για να πέσουν τα χαρτζιλίκια;

Δεν θα μπορούσε να είναι μέσα στο τρένο κάποιος δικός σας άνθρωπος, κάποιος αθλητής από τις αναπτυξιακές ομάδες σας, κάποιος φίλος σας ή συγγενής; Είναι αρκετό να αναβάλλεται απλά μια οπαδική εκπομπή και μια μάζωξη; Αρκούν μερικά ξύλινα λόγια και κάνατε το χρέος σας;

Για ποιο λόγο δεν είναι όλοι οι οργανωμένοι οπαδοί έξω στους δρόμους αυτή τη στιγμή, να διαμαρτύρονται και να ζητούν παραιτήσεις; Πρέπει να βάλουμε μέσα στην βουλή τον Μπένετ, τον Μπαλτάκο, τον Μάνταλο, τους ξένους και Έλληνες διαιτητές, για να φιλοτιμηθείτε να δείξετε ενόχληση, αντίδραση και αδικημένο πνεύμα και γιατί όχι να κατεβείτε και στο σύνταγμα ;

Θυμίζετε καναπεδάτους επαναστάτες γιαλατζί, μικροί μεγάλοι, κότες λυράτες, ανθρώπους φοβικούς , ευθυνόφοβους, μικρούς στην ουσία που αναγάγουν τα ασήμαντα σε μείζονα και στα σημαντικά κωφεύουν επιδεικτικά.

Δεν θα ξεχάσετε όμως να έρθετε να μας την πέσετε και να μας ευχηθείτε καλό ψόφο για τα πρωτοσέλιδα μας …

Υγ. Ίσως ο σκοπός της παραπάνω ανάρτησης να μην είναι το να καταγγείλουμε οποιονδήποτε για απραξία. Πιθανότατα εσώψυχα να είναι απλά κάτι σαν ευχή… Αφού οι πρόεδροι των μεγάλων ομάδων του ποδοσφαίρου και οι οπαδοί τους είναι ικανοί για μία φάση να κινήσουν γη και ουρανό, ίσως αποτελούν για εμάς την τελευταία υποψία ελπίδας που έχουμε για να αλλάξει κάτι δυναμικά στο εγκληματικά ανίκανο πολιτικό σύστημα που έχουμε και μας επιτρέπει να ζούμε συγκυριακά και από τύχη….