28η Οκτωβρίου: Η ιστορία της δόξας γράφεται από τα μεγάλα «ΟΧΙ». Αυτά που έμαθε να λέει η Ρωμιοσύνη, καρφώνοντας τα πόδια στη γη και ορθώνοντας το ανάστημα μπροστά σε όλα τα θηρία της ιστορίας. Αυτά που ξέχασε σήμερα να λέει το θλιβερό ψευτορωμέικο των απανταχού «Νενέκων».
Το «ΟΧΙ» του ’40 μπορεί να είναι το πιο χαρακτηριστικό και το πιο μνημονευμένο στην ιστορία της Ελλάδας, αλλά σίγουρα δεν είναι το μοναδικό. Πιο πίσω στον χρόνο, ήταν το «ΟΧΙ» των ηρώων του ’21 στον οθωμανικό ζυγό. Πιο πίσω ήταν το «ΟΧΙ» των Ρωμιών στο να τουρκέψουν υπό το βάρος τεσσάρων αιώνων σκλαβιάς και τυραννίας. Πιο πίσω ήταν το «ΟΧΙ» του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στο να παραδώσει τη Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη στις βαρβαρικές ορδές του Μωάμεθ του Πορθητή. Πιο πίσω ήταν το «ΟΧΙ» της Ελλάδας στην εποχή της ειδωλολατρίας και η γέννηση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που έφερε τη μεγάλη ακμή της Oρθοδοξίας.
Πιο πίσω ήταν το «ΟΧΙ» του Θεμιστοκλή στην πανίσχυρη αυτοκρατορία της Περσίας, με τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας που άλλαξε τη ροή της παγκόσμιας ιστορίας. Λίγο πριν ήταν και το «ΟΧΙ» που ακούστηκε ως «Μολών Λαβέ» από τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες.
Αυτά είναι μερικά μόνο από τα πολλά «ΟΧΙ» που συνοδεύουν τα ατίμητα παράσημα που κοσμούν το ελληνικό πνεύμα. Όλες αυτές οι ανδρειωμένες εναντιώσεις χιλιετιών, κλείστηκαν μέσα στο αθάνατο ιστορικό «ΟΧΙ» που ήχησε το 1940 από τα ενθουσιώδη πλήθη στην Αθήνα και αντιλάλησε ως τις βουνοκορφές της Πίνδου. Εκεί που οι φαντάροι με το χαμόγελο στο στόμα χλεύαζαν τον Χάρο και με όπλο την πίστη τους σε πατρίδα και Χριστό, συνέτριψαν την πολεμική μηχανή της Ιταλίας σοκάροντας τις δυνάμεις του Άξονα.
Αξίζει να έχουμε πάντα κατά νου ότι ο λαός μας δεν διάλεξε να γιορτάσει το τέλος του Β’ Παγκοσμίου και ας πέρασε από το ζοφερό σκοτάδι της κατοχικής θηριωδίας. Δεν διάλεξε ως τιμώμενη ημερομηνία ούτε την απόκρουση της ιταλικής εισβολής που ολοκληρώθηκε τον Απρίλιο του 1941. Διάλεξε εκείνο το λεπτό σημείο καμπής στην ελληνική ιστορία που ηγεσία και λαός είπαν το ηρωικό «ΟΧΙ». Διότι αυτό το χρονικό σημείο ήταν μια στιγμή ιστορικής αθανασίας, ανεξάρτητα από την έκβαση του πολέμου. Διότι η μεγάλη μάχη δίνεται πρώτα στις συνειδήσεις και μετά δίνεται στα πεδία.
Γι’ αυτό και κρίναμε ως λαός ότι ναι μεν πρέπει να γιορτάζονται οι μεγάλες νίκες, άλλα το ίδιο και περισσότερο πρέπει να γιορτάζονται οι μεγάλες αποφάσεις να απαντήσουμε στα φόβητρα και να πεθάνουμε σαν περήφανοι Έλληνες. Όρθιοι, απροσκύνητοι και ευλαβικοί στην ιστορική ακολουθία των μεγάλων ελληνικών «ΟΧΙ» που αντηχούν από τα βάθη των αιώνων.
Ο κάθε πόλεμος κερδίζεται πρώτα σε επίπεδο εθνικής συνείδησης συντρίβοντας την ολιγοψυχία μας, τον ενδοτισμό μας, τον ωχαδερφισμό μας, τη διχόνοιά μας, τη βολή μας και τα συμφέροντά μας. Όταν κερδίζεται αυτή η μάχη και όταν βάζουμε τον Θεό μπροστά, τότε αρχίζει να γράφεται το πρώτο χρυσό κεφάλαιο από τα μεγάλα Έπη, όπως του 1940.
Αυτή η αδούλωτη ελληνική ψυχή είναι που νοσταλγούμε όσο τίποτε άλλο στον προσκυνημένο αιώνα μας, που κυριαρχούν οι υποκλίσεις και οι καρπαζοεισπράξεις από όσους διαφεντεύουν τη χώρα. Το να ακουστεί ένα «ΟΧΙ» απέναντι στα – διαφόρων ειδών – τελεσίγραφα, έχει γίνει τόσο σπάνιο που φαντάζει σενάριο φαντασίας. Μάλλον γιατί και στη μνήμη του λαού ξεθώριασε το ηχόχρωμα του «ΟΧΙ».
Γίναμε φυγόπονοι και επαναπαυτήκαμε στις δάφνες των προγόνων, κλείνοντας τα αυτιά όμως σε αυτά που μας φωνάζουν. Αν δεν θυμηθούμε πώς λέγεται αυτό το τιμημένο «ΟΧΙ», μοιραία θα έρθει η στιγμή που θα το πει κάποιος άλλος για την ύπαρξη μας ως Έθνος, αν δεν το έχει πει ήδη. Απέμεινε να το λέει ο Θεός για λογαριασμό μας, άλλα έως πότε; Μιλάμε ακόμα ελληνικά, άλλα ξεχάσαμε να μιλάμε ρωμαίικα γιατί μας σώθηκαν τα «ΟΧΙ». Ας τείνουμε το αυτί να ακούσουμε τα μεγάλα διδάγματα του ’40, για να ξαναθυμηθούμε ποιοι είμαστε και πώς αποκριθήκαμε στις μεγάλες ώρες του Έθνους.
Χρόνια πολλά Ελλάδα, και ευχή μας να ευλογηθείς ξανά από τα μεγάλα, τα κρίσιμα και τα ιστορικά «ΟΧΙ» που σε κράτησαν πάντα όρθια!