«Ο ιταλικός φασισμός βαδίζει προς τον θάνατο κι εμείς οι Έλληνες σκάβουμε τον τάφο του. Μπορεί να πεθάνουμε, αλλά θα πεθάνει κι αυτός. Θα τον σκοτώσει το ελληνικό πνεύμα, που έχει σκοτώσει εχθρούς μεγαλύτερους και φοβερώτερους απ’ αυτόν. Ελεύθεροι άνθρωποι όλων των εθνών, συγγραφείς, ποιητές, καλλιτέχνες, φιλόσοφοι, ιδεολόγοι, μην ξεχνάτε ότι η Ελλάδα πολεμά για τη μοίρα του κόσμου».
Αυτό είναι απόσπασμα από ένα επικό μανιφέστο που υπόγραψαν πολλοί από τους σημαντικότερους ανθρώπους του ελληνικού πνεύματος, όταν σήμανε η ιερή ώρα για το έπος του ’40. Ανάμεσά τους, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Ηλίας Βενέζης, ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ο Μ.Καραγάτσης, η Έλλη Αλεξίου, ο Κωνσταντίνος Δημαράς, ο Γιώργος Θεοτοκάς.
Μία σεπτή αλήθεια ειπώνεται σε αυτές τις λέξεις. Καθαγιασμένη από ποταμούς αίματος ηρώων του γένους. Μια αλήθεια που σήμερα ατιμάζεται και διαστρέφεται, αλλά τότε ήταν ξεκάθαρη σαν το φως του ήλιου. Ποια είναι αυτή; Ότι το ελληνικό πνεύμα σκάβει τον τάφο του φασισμού και τον σκοτώνει για χάρη ολόκληρου του κόσμου. Το ελληνικό πνεύμα είναι φυσικός εχθρός του φασισμού. Όχι μόνο του Μουσολίνι, αλλά κάθε είδους φασισμού. Του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος.
Με αυτή την πνευματική ρίζα δοξάστηκε η Ελλάδα. Έτσι αδερφώθηκε αυτός ο λαός, έτσι πορεύτηκε στις μάχες και έτσι γιόρτασε τις μεγάλες νίκες. Όμως για δυστυχία μας, σήμερα αντιστράφηκαν οι αξίες, το μαύρο έγινε άσπρο και το φως παρουσιάζεται ως σκοτάδι.
Σήμερα το αθάνατο πνεύμα της ελληνορθοδοξίας αντιμετωπίζεται σαν συνώνυμο του φασισμού. Και αντιφασίστες θεωρούνται όσοι σκάβουν το λάκκο της Ελλάδας, δηλαδή όσοι ξεπαστρεύουν το ιδεατό που σκοτώνει τον φασισμό. Τις αξίες που κράτησαν λεύτερη την Ελλάδα, τις έχουν σαν σκλαβιά. Γιατί αλλάξανε πατρίδα και σύνορα. Πατρίδα τους είναι πλέον το τομάρι τους και σύνορα τα ατομικά συμφέροντά τους.
Το ελληνικό πνεύμα είναι πια εμπόδιο στην «πρόοδο» τους. Κατά που προοδεύουν δεν μας λένε όμως. Τους αρκεί να ξεμακραίνουν από τη ρίζα τους και αυτό το ονομάζουν «πρόοδο». Προορισμό δεν έχουν κανέναν, πέρα από το να σέρνονται πίσω από το θέλημά τους. Τους φτάνει να απαρνούνται με αηδία την υπόσταση του Έλληνα, του Χριστιανού, ακόμα και του ανθρώπου.
Εντούτοις το πνεύμα των γραμμάτων του ’40 έλεγε ότι ο Έλληνας πολεμά για τη μοίρα του κόσμου. Και τώρα γίνεται το ακριβώς ανάποδο: ο κόσμος και οι «κοσμοπολίτες» πολεμούν την Ελλάδα, θέλοντας να σφραγίσουν τη μοίρα της. Οι παγκόσμιοι πολίτες πολεμούν ό,τι πρεσβεύει η ελληνορθοδοξία, για να μη στέκεται εμπόδιο στον παγκοσμιοποιημένο φασισμό. Στους νέους Χίτλερ, τους νέους Μουσολίνι και τους νέους Στάλιν, που έκρυψαν τις στρατιωτικές στολές και φόρεσαν σακάκια και γραβάτες. Που πλέον δεν κηρύσσουν γενική έφοδο μιλώντας σε συντάγματα, αλλά αγορεύοντας στα «σαλόνια» των παγκόσμιων συνεδρίων και των φόρουμ.
Το ελληνικό πνεύμα σκότωσε τον ιταλικό φασισμό στα βουνά της Ηπείρου. Κυβερνήτης, λαός και γραμματισμένοι, όλοι έγιναν μια γροθιά. Πολέμησαν με τη λόγχη και τη γραφίδα έχοντας την ίδια συνείδηση με τους προγόνους τους, ότι ο Ελληνισμός είναι οικουμενικός θεματοφύλακας της ελευθερίας. Αυτήν την ανυπότακτη δύναμη του «ΟΧΙ» προσπαθεί σήμερα να εξοντώσει η ξιπασμένη αυτοκρατορία των «ΝΑΙ».
Ο πραγματικός φασίστας, ο τύραννος, ο δυνάστης, είναι όποιος στερεί από τον κόσμο το φως της Ελλάδας. Όποιος θέλει να σβήσει από τα κιτάπια της μνήμης τις μεγάλες μάχες μας που κράτησαν αναμμένη τη δάδα της ελευθερίας. Την τεράστια συνεισφορά μας στον ρου της ιστορίας. Την κλίμακα του ουρανού που λέγεται Ορθοδοξία. Την αρχαιοελληνική διανόηση. Την προδρομική δράση του Μεγαλέξανδρου. Το μεγαλείο του Βυζαντίου. Το θαύμα θαυμάτων του ’21. Και το συγκλονιστικό Έπος του ’40, όπου το «ΟΧΙ», πριν το πει ο Μεταξάς και ο λαός, το είπε πρώτη η Παναγία.
Πλήθος οι μαρτυρίες των αγωνιστών για τη μαυροφορεμένη γυναικεία μορφή που βάδιζε στα παγωμένα μέτωπα του πολέμου και ψύχωνε τους Έλληνες, στεκόταν ως υπέρμαχος Στρατηγός και έδειχνε τον δρόμο προς τη νίκη. Τι να πει όμως σήμερα η Παναγία για τα χάλια μας; Που να βρει τόπο καθαρό για να περάσει; Πώς να βοηθήσει την Ελλάδα, αν από μόνοι μας εμείς αναθεματίζουμε τα ιερά νάματά της;
Μας έχουν ξοφλημένους, όσο εμείς λησμονούμε την αποστολή μας. Ποια είναι αυτή; Η ίδια που ήταν το ’40, η ίδια παραμένει και σήμερα. Το να συντρίβουμε τον φασισμό κάθε λογής. Είτε είναι στρατιωτικός, πολιτικός, ιδεολογικός, είτε τεχνοκρατικός και ψηφιακός όπως μετασχηματίζεται σήμερα. Γιατί Έλληνας και Χριστιανός Ορθόδοξος σημαίνει άνθρωπος ελεύθερος.
Να τι έγραφαν ακόμα οι λόγιοι του ’40, έχοντας πλήρη συνείδηση του διαχρονικού χρέους μας:
«…Οι Έλληνες δώσαμε, στην ιταμή αυτή αξίωση της φασιστικής βίας, την απάντηση που επέβαλαν τριών χιλιάδων ετών παραδόσεις, χαραγμένες βαθιά στην ψυχή μας, αλλά και γραμμένες στην τελευταία γωνιά της ιερής μας γης, με το αίμα των μεγαλυτέρων ηρώων της ανθρώπινης ιστορίας…][…έχουμε το αίσθημα ότι δεν υπερασπιζόμαστε δική μας μόνον υπόθεση: ότι αγωνιζόμαστε για τη σωτηρία όλων εκείνων των υψηλών αξιών που αποτελούν τον πνευματικό και ηθικό πολιτισμό, την πολύτιμη παρακαταθήκη που κληροδότησαν στην ανθρωπότητα οι δοξασμένοι μας πρόγονοι και που σήμερα βλέπουμε ν’ απειλούνται από το κύμα της βαρβαρότητος και της βίας».
Να ποια είναι η γνήσια λαλιά της ελληνικής ψυχής. Και ονειρευόμαστε την ώρα που θα ακουστεί ξανά, από ηγέτη και λαό. Όλα κι όλα τρία γράμματα έχει η λέξη «ΟΧΙ», αλλά έφτασε να είναι άθλος να προφερθούν από αυτούς που κρατούν το τιμόνι της Ελλάδας. Θα τους το θυμίζουμε εμείς ξανά και ξανά.
Ζήτω η 28η Οκτωβρίου, ζήτω το «ΟΧΙ», ζήτω η Ελλάδα μας! Δόξα και τιμή στους ήρωες μας. Που πάντα θα ξορκίζουν το φάντασμα του κάθε φασισμού.