Και αν ακόμα υποθέταμε ότι η Ορθοδοξία δεν είχε γεννήσει κανέναν άγιο στους αιώνες, θα έφτανε μόνο ένας Άγιος Παΐσιος να αποδείξει ότι ο Θεός μας είναι ολοζώντανος. Τόσο μεγάλο είναι το αγιασμένο αποτύπωμα που άφησε ο ασυρματιστής του Θεού, για τον οποίο σήμερα συμπληρώνονται 30 χρόνια από την οσιακή κοίμησή του και ένας αιώνας από τη γέννησή του.
Παρά την παλιανθρωπιά μας, ο Θεός μας καταθέτει ακόμα αμύθητους θησαυρούς στο ταμείο της ζωής. Κάνει επενδύσεις σωτηρίας και δρέπει άφθονους καρπούς ακόμα και στην εσχατολογική εποχή μας. Και το μεγαλύτερο δώρο του Θεού δεν είναι ούτε η ειρήνη, ούτε η οικονομική ευημερία, ούτε η θεραπεία κάποιας ασθένειας. Μεγάλες ευλογίες και αυτές, αλλά ο κόσμος τις χρησιμοποιεί κυρίως για να γίνεται ακόμα πιο αναίσθητος και αχάριστος απέναντι στον Θεό. Και ωφελούν μόνο στην παρούσα ζωή, όχι στη μέλλουσα.
Το μεγαλύτερο δώρο του Θεού προς τους ανθρώπους είναι ο κάθε ένας άγιος που θα ζωντανέψει τις αλήθειες του Ευαγγελίου, μπροστά στα μάτια μας. Ο κάθε χαριτωμένος χριστιανός που λειτουργεί ως μαγνήτης ψυχών για να τις κατευθύνει προς την Άνω Ιερουσαλήμ. Ο Άγιος Παΐσιος με το έργο του έχει γεμίσει τον παράδεισο με ψυχές που ηλέκτρισε για να πλησιάσουν τον Χριστό. Και το καταφέρνει ακόμα πιο πολύ ως κεκοιμημένος, παρά ως ζωντανός.
Σε μια εποχή που μοιάζει όλο και περισσότερο με επίγεια κόλαση ανασφάλειας και κακού, γιατί η αμαρτία έχει φτάσει σε προκατακλυσμιαία μέτρα, ο Άγιος Παΐσιος φαντάζει σαν μια αβύθιστη κιβωτός του Θεού που κλείνει μέσα του όλες τις ψυχές που θέλουν να σωθούν από τον κατακλυσμό της φαυλότητας που έχει απλωθεί στα πάντα.
Και ο ίδιος ο Άγιος μας λέει ότι είναι στο χέρι μας να μετατρέψουμε τη ζωή μας σε παράδεισο ή κόλαση από τούτη κιόλας τη ζωή. Αυτό ως απάντηση στην λιποψυχία που μας πιάνει λόγω της μετριότητας μας ως χριστιανοί, σε σημείο να απελπιζόμαστε και να νοιώθουμε ότι δεν έχει κανένα νόημα να αγωνιζόμαστε.
Λέει ο Άγιος: «Οποίος κάνει το καλό, αγάλλεται, διότι αμοίβεται με θεϊκή παρηγοριά. Όποιος κάνει το κακό υποφέρει και κάνει τον επίγειο παράδεισο επίγεια κόλαση.
Έχεις αγάπη, καλοσύνη; Είσαι άγγελος και, όπου πας ή σταθείς μεταφέρεις τον Παράδεισο. Έχεις πάθη, κακία; Έχεις μέσα σου τον διάβολο και, όπου πας ή σταθείς, μεταφέρεις την κόλαση.
Από εδώ αρχίζουμε να ζούμε τον Παράδεισο ή την κόλαση».
Αναρωτιούνται κάποιοι πώς γίνεται να υπάρχει κόλαση, επειδή μάλλον τους βολεύει ο Θεός να είναι μόνο άπειρη αγάπη και όχι δικαιοσύνη. Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός δεν έφτιαξε την κόλαση για τους ανθρώπους αλλά για τον διάβολο. Όμως ο ίδιος ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται αν στη ζωή του επιλέγει να υπηρετεί την ανομία του διαβόλου και όχι τον νόμο του Θεού. Η κατάσταση της ψυχής του ανθρώπου στην τελευταία του ανάσα, ορίζει αν μετά θάνατον θα βρεθεί κοντά στην πηγή της Ζωής, ή θα βρεθεί αυτοεξόριστος στο σκότος που θα τον οδηγήσει η αμετανοησία και άρα θα υποστεί τον δεύτερο θάνατο, τον πνευματικό.
Έλεγε ένας μακαριστός αγιορείτης γέροντας που είχα την ευλογία να γνωρίσω, ότι το σαρκικό σώμα είναι σαν ένα «κλουβί» και η ψυχή είναι σαν ένα πουλάκι που βρίσκεται εντός του. Αν στην επίγεια ζωή το πουλί έχει κατεύθυνση να πεταρίζει προς τα πάνω, θα συνεχίσει με την ίδια φορά όταν ελευθερωθεί από το κλουβί (δηλαδή όταν επέρθει ο σωματικός θάνατος). Αν το πουλί έχει φορά προς τα κάτω, αυτή τη φορά θα διατηρήσει και μετά θάνατον.
Ο μακαριστός π. Γεώργιος Μεταλληνός έλεγε ότι παράδεισος και κόλαση είναι: «δύο διαφορετικές καταστάσεις (τρόποι), που προκύπτουν από την ίδια άκτιστη πηγή και βιώνονται ως δυο διαφορετικές εμπειρίες. Ή μάλλον είναι η ίδια εμπειρία, βιούμενη διαφορετικά από τον άνθρωπο, ανάλογα με τις εσωτερικές προϋποθέσεις του…] […Ενώπιον του Χριστού χωρίζονται οι άνθρωποι («πρόβατα» και «ερίφια», δεξιά και αριστερά Του). Διακρίνονται δηλαδή σε δύο ομάδες. Αυτούς που βλέπουν τον Χριστό ως παράδεισο («υπέρκαλον αγλαΐαν») και αυτούς που Τον βλέπουν ως κόλαση («πυρ καταναλίσκον», Εβρ.12,29)».
Ο κορυφαίος Πατέρας της Εκκλησίας, Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός, έλεγε γι’ αυτό το θέμα ότι: «Ο Θεός ού κολάζει τινά εν τω μέλλοντι, αλλ’ έκαστος εαυτόν δεκτικόν ποιεί της μετοχής του Θεού. Έστι μεν η μεν μετοχή του Θεού τρυφή, η δε αμεθεξία αυτού κόλασις».
Δηλαδή: «ο Θεός δεν τιμωρεί κανένα στο μέλλον, αλλά ο καθένας κάνει τον εαυτό του δεκτικό στη μετοχή του Θεού. Όμως η μετοχή του Θεού είναι τρυφή (σ.σ. μακαριότητα, καλοπέραση), ενώ η αμεθεξία Του, κόλαση»
Ο ίδιος διαχωρισμός γίνεται και στην παρούσα ζωή. Η ίδια η διδασκαλία του Χριστού γίνεται «μάχαιρα» που χωρίζει τους ανθρώπους σε αναπαυόμενους και βασανιζόμενους. Δείτε σήμερα το όνομα του Αγίου Παϊσίου, πώς για τον πιστό κόσμο είναι πηγή πνευματικής δροσιάς και ανάπαυσης και πώς για ταλαίπωρους άθεους γίνεται αιτία να καίγονται και να τσουρουφλίζονται στο άκουσμα του, να βγάζουν χολή και κακία για να τον αποδομήσουν, να λυσσάνε για να τον ξεριζώσουν από τη συνείδηση του λαού για να βρει λίγη ανάπαυση η δική τους σακατεμένη συνείδηση.
Πως γίνεται μια μορφή σαν του Αγίου Παϊσίου που η χάρη του αρκεί για να ξεδιψάσουν με θεϊκή παρηγοριά γενιές και γενιές, να είναι ταυτόχρονα φωτιά που καίει τα σωθικά πολλών φαύλων ανθρώπων; Κι όμως γίνεται. Γιατί πάντα έτσι γινόταν. Ο Χριστός πρώτος ήταν σημείο αντιλεγόμενο, που την ίδια στιγμή φώτιζε διάνοιες και έκαιγε σκοτισμένες συνειδήσεις.
Ας μην μας εξοργίζει που πολεμούν τόσο τον Άγιο Παΐσιο στην εποχή μας. Σημάδι ότι πρεσβεύει την αληθινή πίστη είναι. Όσο περισσότερο απομακρύνονται από την αλήθεια του Χριστού, τόσο με περισσότερη λύσσα πετροβολούν τους Αγίους Του. Άλλοι ξοδεύουν εκατομμύρια για να τους μάθει ο κόσμος για λίγα χρόνια, κι εκείνο το ταπεινό γεροντάκι της Παναγούδας με μερικά παξιμάδια και ατελείωτες μετάνοιες στην έρημο, έγινε υπέρλαμπρο άστρο αγιότητας που έμεινε στην ιστορία και φωτίζει κάθε γωνιά του κόσμου.
Και για κάθε φουρτουνιασμένη ώρα της πατρίδας μας, ένας Παΐσιος βρίσκεται εκεί να μας περιμένει. Κιβωτός ακλόνητη που θα μας βγάλει σε απάνεμα νερά, γιατί ο Θεός έβαλε τη σφραγίδα Του σε αυτό τον Άγιο να μας συντροφεύει στα έσχατα και να μας τραβάει ευγενικά από το μανίκι για να μη χάσουμε τον Παράδεισο…